FanFic.nl

Drunken mistakes||Michael Clifford {FanFic Schrijft}[afgerond]

-11-

Het duurt even, maar uiteindelijk gaat de deur open. Een vrouw staat in de deuropening en Lydia weet meteen dat dit Michaels moeder is. Ze hebben dezelfde ogen en ook het gezicht heeft veel gelijkenissen.
‘Kan ik je helpen?’ vraagt ze beleefd. Lydia slikt en knikt dan.
‘Ik eh-ik ben op zoek naar Michael. Ik eh, ik ben Lydia.’ Ze ziet hoe de ogen van de vrouw verwijden en ze weet dat Michael over haar heeft gepraat. Nerveus friemelt ze met de ring om haar nek en de ogen van de vrouw schieten erheen.
‘Dus jij bent Lydia.’ Lydia knikt en de vrouw stapt opzij.
‘Kom binnen.’ Met trillende benen stapt Lydia naar binnen. Ze laat haar rugzak van haar rug glijden en plaatst hem netjes onder de kapstok. Vervolgens trekt ze ook haar schoenen uit en volgt de oude Clifford naar de woonkamer.

‘Ga zitten. Wil je thee, koffie? Iets fris?’ Voorzichtig kijkt Lydia op, maar er is geen enkele aanwijzing over hoe de vrouw over haar denkt.
‘Een kopje koffie zou wel lekker zijn. Jetlag en zo.’ De vrouw glimlacht even en verdwijnt de keuken in. Lydia kijkt ondertussen de kamer rond en haar oog valt op een foto. Verbaast staat ze op en loopt ernaartoe, om vervolgens het lijstje in haar handen te nemen. Haar eigen gezicht glimlacht haar toe, net zoals die van Michael die naast haar staat. Lydia draagt een wit zomerjurkje, versiert met bloemen en haar haar valt met slagen langs haar gezicht. Michaels rode haar steekt fel af tegen zijn witte tanktop en zwarte zwembroek. Lydia herinnert zich het moment nog goed. Het was op een zwembadfeestje dat Sharon gaf, samen met George die toen nog haar vriendje was. Het was een week voordat zij en Michael uit elkaar gingen.

‘Ik zie dat je de foto hebt gevonden?’ Lydia draait zich om, de foto nog steeds in haar handen en kijkt mevrouw Clifford aan.
‘Hoe komt u eraan? Als u het niet erg vindt dat ik het vraag.’ De vrouw glimlacht en zet het dienblad neer op de salontafel. Vervolgens loopt ze naar Lydia toe en pakt de foto over.
‘Michael heeft hem naar me gestuurd. Hij had me zoveel over je verteld en ik wilde eindelijk wel eens zien hoe je eruit zag.’ Lydia glimlacht en kijkt nog eens naar de foto.
‘Ik vind het jammer dat jullie uit elkaar zijn. Hij leek echt van je te houden.’ Lydia slikt en loopt abrupt richting de bank.
‘We hebben h- eh dat eigenlijk nooit gezegd.’ Zodra ze weer opkijkt, ziet ze dat Michaels moeder haar verbaast aan kijkt.
‘Niet?’ Lydia schudt haar hoofd.
‘Ik denk dat het een oorzaak is geweest van onze scheiding. Waarschijnlijk was ik zo bang voor de gevoelens die ik dacht niet te hebben, dat ik hem heb weggeduwd. Een kleine misstap erbij en onze scheiding was een feit. Na een- ehm incident met mijn nu ex-vriendje besefte ik me eigenlijk pas dat ik ongelofelijk veel van hem houd.’ De vrouw tegenover haar bijt op haar lip en heeft haar handen ineengevouwen. Teder kijkt ze Lydia aan en ongemakkelijk wrijft het meisje over haar nek.

‘Jullie zouden zo schattig zijn samen.’ Lydia glimlacht wat ongemakkelijk.
‘Weet u waar hij is?’ De vrouw knikt.
‘Hij is op reis met wat vrienden. Hij zou over een weekje terug moeten keren.’ Lydia vouwt haar handen in elkaar en kijkt de kamer rond.
‘Zou u-ehm zou u het erg vinden als ik hier blijf? Om op hem te wachten? Ik neem natuurlijk een hotel, dan ben ik u niet tot last.’ De vrouw tut.
‘Nee nee, een hotel zal niet nodig zijn. Ik heb nog een gastenkamer leeg staan, daar mag je wel slapen. Maar, dan moet je mij wel helpen rond en in het huis.’ Lydia ademt opgelucht uit.
‘Natuurlijk. Dank u wel, mevrouw Clifford.’
‘Noem me maar Helen, meisje.’

De week gaat langzaam voorbij, waarschijnlijk doordat Lydia nu eindelijk iets heeft waar ze naar uitkijkt, maar toch ook bang voor is. Hoe zou Michael reageren? Zou hij haar nog herkennen? Zou zij Michael nog wel herkennen? Helen laat haar van alles doen, vooral de klusjes die ze zelf eigenlijk niet meer kan. Lydia vindt het niet erg, zo is ze tenminste bezig en kan ze haar gedachten even verzetten.

‘Zeg, Helen. Welke kleur is Michaels haar?’ vraagt ze op een dag. Over twee dagen komt hij thuis. Helen haalt haar schouders op.
‘Toen hij twee weken geleden vertrok was het nog steeds rood.’ Lydia houdt abrupt op met werken.
‘Werkelijk?’ Helen glimlacht en knikt en Lydia ploft op haar billen in het gras.
‘Heu.’ Helen werkt stilletjes door, terwijl Lydia voor zich uit blijft staren. Na een tijdje voelt ze een hand op haar schouder.
‘Kom meissie, we moeten echt door werken als we klaar willen zijn voor het donker.’ Lydia kijkt verschrikt op en glimlacht.
‘Ja. Oke. Ik kom.’ Soepel staat ze op en pakt de schoffel weer op, waarna ze verder gaat met het schoffelen van de tuin.

De overblijvende twee dagen gaan sneller voorbij dan de eerste dagen en voordat Lydia het weet is het al tijd dat Michael thuis komt. Langzaam begint ze te stressen en Helen probeert haar te kalmeren.
‘Rustig meissie. Hij is nog steeds de jongen die je verlaten hebt.’
‘Maar wat als hij me haat?’ brengt ze moeizaam uit. Haar ademhaling versnelt en Helen sust haar.
‘Lydia. Ik ken mijn zoon. Hij haat je niet, hij houdt ontzettend veel van je. In de twee jaar die zijn verstreken sinds jullie breuk heeft hij geen vriendin gehad. Hij zegt zelf dat de meisjes hem niet leuk vinden, maar ik weet beter.’ Lydia kijkt met betraande ogen naar Helen op.
‘Denkt u?’ De vrouw knikt en Lydia glimlacht waterig.
‘Oke. Oke, ik kan dit wel.’ Helen geeft haar een klopje op haar schouder en dan klinkt er een automotor. Het stopt voor het huis en dan klinkt er een deur die open en dicht gaat, gevolgd door een achterklep en wat vage stemmen. Dan start de motor weer en vaagt het geluid ervan langzaam weg.
‘Daar is hij dan.’
‘Oh fuck.’

Reacties: