FanFic.nl

Het Labyrint

01 Het Labyrint

De kleine ruimte was benauwd en warm. Een verstikkend gevoel omringde hem, alsof de muren nog dichterbij kwamen en de ondergrond nog sneller omhoog kwam. Het flikkerde, rode licht dat aan het plafond hing maakte het niet veel beter en snakkend naar adem liet de jongen zich op zijn knieën vallen. Zijn handen raakten de vloer, zochten deze af naar houvast, maar overal voelde hij hetzelfde soort metaal. Vlak, glad en koud.
Hij wist niet hoe lang het had geduurd, maar op het moment dat hij zijn ogen sloot en zichzelf ervan had overtuigd dat het nooit zou stoppen, kwam de lift tot stilstand. Het rode licht stopte met flikkeren en de verstikkende hitte leek enigszins af te nemen. Opgelucht haalde de jongen adem en stond hij op, waarna er een soort alarm weerklonk. Het geluid leek op het lawaai dat je hoorde in gevangenissen als de celdeuren werden geopend en zoals hij verwacht had, schoven de liftdeuren dan ook open. De jongen kneep zijn ogen dicht tegen het plotselinge, felle licht en verward stapte hij naar buiten, om er vervolgens achter te komen dat het licht afkomstig was van een soort stadionlamp. Groot, hoog en fel, net zoals de zon.
Alleen was het nu nacht en was de zon nergens te bekennen.
‘Kandidaat nummer drie: Zayn Malik!’ Verward keek de jongen in het rond, waarna hij zijn blik liet rustten op een kleine, dikke man die onder een enorme boog stond. De boog leek toegang te geven tot een enorm doolhof, dat in plaats van muren werd omgeven door grote, donkergroene hagen. Zayn voelde kippenvel op zijn armen ontstaan bij het zien van de lage mist die door de enige twee zichtbare gangen kroop en zenuwachtig beet de jongen op zijn lip. Hij keek opnieuw naar de man, die al pratende aan de uiteinden van zijn walrussnor plukte. Recht voor zijn neus stond een microfoon op een chromen standaard en vol lof praatte hij erin, alsof hij het tegen een enorm publiek had.
Wat waarschijnlijk ook zo was.
‘Onze volgende deelnemer, kandidaat nummer vier, is zojuist gelanceerd en kan ieder moment arriveren. Ze is helemaal vanuit Manchester naar LA gevlogen om mee te kunnen doen aan het Labyrint en iedereen is dan ook erg benieuwd naar haar talenten. Zelf zegt ze het beste om te kunnen gaan met kleine, scherpe dolken, maar we weten het natuurlijk nooit zeker!’ De man begon te lachen, alsof hij net de grap van de eeuw had verteld, en stak toen zijn armen theatraal in de lucht zodra het alarm opnieuw weerklonk. Schichtig keek Zayn naar links en na een aantal seconden verscheen de lift, waarin de vierde kandidaat zich moest bevinden, aan het oppervlak. Nerveus staarde de jongen naar de liftdeuren de langzaam openschoven en zodra het meisje naar buiten stapte, hield hij kort zijn adem in.
Ze was beeldschoon.
‘Kandidaat nummer vier: Eleanor Calder!’ Zayn verwachtte eigenlijk een daverend applaus, maar er was in de verste verte geen mens of dier te bekennen, laat staan een massa juichende mensen.
Maar iets zei hem dat die er wel degelijk waren.
Terwijl de man door ratelde over de volgende kandidaat, keek Zayn opzij naar rechts en nam hij de andere twee kandidaten in zich op. Twee jongens, van ongeveer zijn leeftijd, staarden vastberaden naar het doolhof dat voor hen lag. Zayn had zo’n vermoeden dat zij de lift niet zo verstikkend hadden gevonden als hijzelf. Hij had hen kort gezien voordat ze ieder hun eigen lift instapten, maar meer dan hun namen wist hij niet. De jongen die helemaal rechts stond, kandidaat nummer één, heette Louis Tomlinson. Hij had kort, bruin haar en een vriendelijk uiterlijk. Zayn werd niet bepaald geïntimideerd door hem, maar hij wist uit ervaring dat hij zijn vijanden niet moest onderschatten. De tweede kandidaat daarentegen, Gabriël James, was lang, gespierd en gezegend met een paar felblauwe ogen. Zijn donkere haar gaf hem dat extra tintje mysterie en Zayn was zich er goed van bewust dat de outfit die ze hadden gekregen, hem beter stond dan hijzelf. Hoewel het ideale kleding was (zwarte gympen, een soepele trainingsbroek- en t-shirt, met daaroverheen een donkerblauw vest) voelde het raar om allemaal in dezelfde outfit te lopen. Natuurlijk, zo had niemand privileges op dat gebied, maar toch.
Ze zaten niet in het leger.
De kleine dikke man die, kwam Zayn zojuist achter, Hayes Wimbeldon heette, introduceerde met grote enthousiasme de vijfde kandidaat. Het was een meisje genaamd Katherine Pierce en ze was nog mooier dan haar voorganger, Eleanor. Iets in haar donkerbruine ogen trok Zayn aan, maar hij wist niet precies wat het was. Verleiding, misschien, maar zijn onderbewustzijn neigde meer naar gevaar. Wimbeldon vertelde dat ze oorspronkelijk uit Bulgarije kwam, maar nu al meerdere jaren in Los Angeles woonde. Het meisje glimlachte naar hem, sloeg vervolgens haar armen over elkaar en richtte haar blik strak op de gangen die zich voor hen uitstrekten. Stiekem wilde Zayn meer over haar weten, waarom ze meedeed bijvoorbeeld, maar hij verwachtte niet dat hij daar de kans voor zou krijgen.
Dat hij überhaupt een kans had.
‘De zesde en laatste kandidaat is een jongeman die met zijn charmante, Ierse accent al vele harten gewonnen heeft, maar hier enkel de geldprijs van het Labyrint wil winnen. Volgens hemzelf is zijn specialiteit zijn snelheid, dus ik ben benieuwd hoe we dat terug gaan zien!’ Nieuwsgierig leunde Zayn een stukje naar voren, zodat hij naar het laatste plateautje kon kijken. Enkele seconden later verscheen de zilveren lift aan het oppervlak en zodra de deuren opschoven, riep Wimbeldon triomfantelijk zijn naam.
‘Kandidaat nummer zes: Niall Horan!’ Opnieuw hoorde Zayn in zijn achterhoofd het geluid van een applaudisserende mensenmassa en onderzoekend keek hij naar de blonde jongen die uit de lift stapte. Hij was niet al te groot, had een vriendelijk gezicht en keek nerveus om zich heen. Eigenlijk had hij wel wat weg van een verdwaalde puppy, vond Zayn, maar dan groter en waarschijnlijk gevaarlijker.
Onderschat nooit je vijanden.
‘Mooi! Nu alle kandidaten zijn gearriveerd, is het tijd om te beginnen. Hier achter mij zien jullie de ingang van een spookachtig doolhof, wat tevens de eerste stage is van het Labyrint. Zoals jullie weten valt er bij elke stage één kandidaat af, in dit geval zal dat degene zijn die als laatste bij het eindpunt arriveert. Vergeet niet: het is niet toegestaan om elkaar ernstig te verwonden. En ik waarschuw jullie – dit wordt dan ook hard bestraft.’ Wimbeldon grijnsde naar de zes kandidaten en Zayn kreeg enigszins de kriebels van hem.
‘Zodra het alarm opnieuw klinkt, gaat het Labyrint van start. O, nog een kleine bonus: wie als eerste het einde van stage één bereikt, zal een extra voordeel krijgen. Hoe en wat zie je dan wel, maar ik kan jullie garanderen dat het iets is dat je niet wilt missen bij de tweede stage.’ De man pakte de microfoonstandaard op, bracht hem naar de zijkant van de boog en ging zo staan, dat alle kandidaten er langs konden rennen.
‘Wapens en andere hulpmiddelen kunnen jullie in het doolhof vinden, maar pas op dat je jezelf niet verliest. Heel veel succes en moge de beste winnen.’ Wimbeldon klapte in zijn handen en Zayn voelde hoe zijn hartslag met de minuut steeg. In zijn ooghoeken zag hij hoe de andere deelnemers klaar gingen staan en gespannen volgde hij hun voorbeeld, terwijl hij zijn blik fixeerde op de meest rechtse gang. Zijn emoties en gevoelens probeerde hij buiten te sluiten en zijn oren wachtten gespannen op het geluid dat het startsein zou geven.
Er was nu geen weg meer terug.

Reacties: