FanFic.nl

Drunken mistakes||Michael Clifford {FanFic Schrijft}[afgerond]

-12-

Zijn voetstappen klinken op de treden van het buitentrapje en dan zwaait de deur open.
‘Ma, je gelooft nooit wat er is gebeurd. We waren in Melbourne en to-Lydia?!’ Van schrik laat de roodharige jongen zijn tassen vallen en kijkt Lydia met grote ogen aan. Nerveus laat Lydia haar ogen door de kamer glijden, om ze dan voor een paar seconden op Michael te laten rusten. Hij ziet er goed uit, merkt ze op. Hij is bruiner geworden, langer en gespierder.
‘Lydia?’ herhaalt hij weer. Zijn handen klemmen ongecontroleerd samen en dan ziet Lydia het. Zijn ogen tranen.
‘Michael,’ zegt ze zacht. Een brede glimlach maakt zijn weg naar Michaels gezicht en voordat ze het doorheeft bevind ze zich al in Michaels armen. Snikkend slaat Lydia haar armen rond zijn nek en verbergt ze haar hoofd in de zijkant van het rode haar. Haar benen zijn rond zijn middel geklemd en ze voelt hoe Michael haar stevig vasthoudt.

‘Oh mijn god, je bent het echt,’ snikt hij luid. Het meisje knikt en verstevigd haar grip op Michael.
‘Ik ben het. Het spijt me zo erg, Michael.’ De jongen snikt weer en trekt haar zo mogelijk nog dichter tegen zich aan.
‘Je hebt niks om je voor te verontschuldigen waar je je al niet voor hebt veronderschuldigt, di.’ Lydia trekt zich terug en kijkt de jongen recht in zijn ogen aan.
‘Jawel, Michael. Je snapt het niet. Ik had het je eerder moeten vertellen. Ik had het eerder door moeten hebben. Ik had niet vreemd moeten gaan, het spijt me zo erg.’ Niet-begrijpend kijkt hij haar aan.
‘Lydia, wat bedoel je?’ Ze pakt Michaels gezicht tussen beiden handen en kijkt hem strak aan.
‘Ik houd van je, Michael. Met heel mijn hart en meer.’ Sprakeloos kijkt de jongen haar aan en Lydia doet het enigste wat in haar opkomt. Ze trekt hem dichter naar zich toe en plant haar lippen stevig op die van hem.

‘Ik kan niet geloven dat je er bent,’ mompelt Michael. Lydia glimlacht en drukt zich dichter tegen Michael aan. De jongen geeft haar een kus op haar wang en verstevigd zijn grip om haar middel. Gelukzalig laat Lydia haar adem ontsnappen en ontspant ze.
‘Ik snap een ding nog steeds niet. Een paar dingen zelfs.’ Lydia kijkt naar hem op en trekt een wenkbrauw op.
‘Wat dan?’ Michael slikt.
‘Waarom je bent vreemd gegaan en hoe je er opeens bent achter gekomen dat je van me houdt.’ Nu is het Lydia’s beurt om te slikken.
‘Ik ging vreemd, omdat ik mijn gevoelens voor je niet snapte. Ze waren zo sterk en ze maakte me bang. Ik dacht dat als ik met iemand anders was, die gevoelens wel zouden afnemen of zelfs helemaal verdwijnen. Dat deden ze niet en toen kwam je erachter dat ik vreemd was gegaan en je huilde zo hard en ik voelde me zo schuldig en toen ben ik gewoon weggegaan.’

‘Vlak nadat ik je heb verlaten, vond ik een nieuwe jongen. Zijn naam is Bill. Hij was hartstikke aardig en behandelde me als een prinsesje. Toen we gingen samenwonen veranderde hij. Ik moest alles doen en als het niet naar zijn zin gebeurde, sloeg hij me. Steeds vaker moest ik aan jou denken. Aan hoe je me altijd hielp met de afwas en de was. Hoe je soms voor me kookte en schoonmaakte. En toen op de laatste avond van onze relatie sprak ik je naam uit. We hadden afgesproken dat ik je naam nooit zou noemen.’

‘Ik deed het dus wel en Bill werd woest. Hij sloeg me harder en vaker dan normaal en ik was er klaar mee. Toen besefte ik pas echt goed dat ik zielsveel van je houd en ben ik midden in de nacht opgestaan. Ik heb m’n schamele bezittingen bij elkaar gepakt en ben naar Sharon gevlucht. Daarna moest ik jou vinden, dus ben ik naar Vera en Luke gegaan. Nadat ik je moeders adres had gekregen, ben ik op het eerste vliegtuig naar Sydney gestapt en nu ben ik hier.’ Michael is even stil en plaatst kusjes op Lydia’s hoofd.
‘Hoe lang ben je hier al?’
‘Een week.’ Verbaast opent Michael zijn ogen.
‘Een week?’ Lydia knikt.
‘Ik heb je moeder geholpen met wat klusjes rond het huis.’ De jongen glimlacht.
‘Dat is lief van je.’ Lydia glimlacht ook en zucht tevreden.

Het stel is even stil en Michael plaatst een kus op haar voorhoofd.
‘Je had ook gewoon met me kunnen praten. Over hoe je je voelde.’ Lydia giechelt.
‘Wanneer heb ik ooit vrijwillig met jou over gevoelens gepraat?’
‘Vanmiddag, toen je zei dat je van me houdt,’ zegt Michael snel en zelfverzekerd. Lydia glimlacht en plaatst een kus op Michaels hart, zijn shirt zacht onder haar lippen.
‘Klopt. Ik houd van je.’
‘Ik ook van jou, Di.’

De volgende morgen staan de twee tevreden op. Ze zijn eindelijk weer samen. Ze helpen Helen nog wat rond het huis en Michael pakt zijn spullen in. Verbaast kijkt Lydia toe.
‘Wat doe je?’ Michael kijkt op en glimlacht.
‘Ik pak mijn spullen.’
‘Dat zie ik ja. Waarom?’ Michael gooit het shirt dat hij aan het opvouwen was in zijn koffer en slaat zijn armen rond Lydia’s nek. Grijnzend kijkt hij op haar neer.
‘Om met jou mee naar Amerika te gaan natuurlijk.’
‘Meen je dat?’ Michael knikt.
‘Ik heb altijd al geweten dat als je terug kwam, ik met je mee zou gaan.’ Even is het stil.
‘Wat nou als ik hier in Sydney wil blijven?’ Michael lacht luid.
‘Geloof me, dat wil je niet. Je zou totaal flippen als je de spinnen hier zag. Ik ken je.’ Lydia haalt haar schouders op.
‘Je kent me inderdaad, maar zo slecht kan het niet zijn, toch?’ Michael laat haar los en houdt zijn handen een eindje uit elkaar.
‘Ze zijn ongeveer zo groot.’ Vol afschuw kijkt Lydia naar de afmetingen en rilt dan.
‘Oke, laten we naar Amerika gaan.’ Michael lacht weer en gooit nog wat spullen in zijn koffer.
‘Dat dacht ik al.’

Reacties: