FanFic.nl

We zitten met de hele familie aan tafel bij tante Peggy en nonkel Mich. Er hangt echt een gezellige sfeer. Het doet altijd deugd om iedereen nog eens terug te zien na zo'n lange tijd. En als daar ook nog eens lekker eten bij komt, kan het helemaal niet meer stuk. Momenteel ben ik Thomasje eten aan het geven, dat is het kindje van Sammy. En Sammy is mijn oudste nicht. Het is echt zo'n schat van een kindje. Ookal huilt hij 's nachts nogal vaak, zijn lieve gezichtje maakt dat helemaal goed. “Ga je mee?”� vraagt Maries plots. “Hu? Mee naar waar?”� zeg ik nogal uit de lucht vallend. “Heb je het gesprek niet gevolgd?”� zegt Maries. “Nee, ik was Thomasje eten aan het geven.”� “Wel, we gaan op vakantie naar Duitsland.”� “Naar Duitsland?”� “Ja, naar Berlijn. Schijnt een mooie stad te zijn.”� “Wie gaat er allemaal mee?”� vraag ik. “Euhm... Mama en papa gaan mee en Sammy met Rex en Thomasje ook. En jouw ouders misschien ook, als jij meegaat.”� Dat is nu weer typisch Maries. Had ze dat niet eerder kunnen vertellen? “Euhm... Ja, wat zou ik anders moeten doen? Ik logeer hier. Anders ben ik hier ook maar lonely. “Je kan wel bij oma en opa blijven, denk ik”� luidt Maries' antwoord, “maar ik heb toch liever dat je meegaat.”� “Doe ik ook”� zeg ik met mijn mond vol, “tenminste als ik van mama en papa mag.”� “Ja, tuurlijk mag dat van je ouders.”� Holé, we gaan naar Duitsland! Wat wordt alles hier toch snel beslist...

Maries had gelijk: natuurlijk hebben mijn ouders er geen probleem mee als ik mee ga naar Duitsland. Ze gaan trouwens zelf ook mee, hebben ze beslist. Het kan best wel gezellig worden, denk ik. Eigenlijk heb ik een hele leuke familie, daar heb ik veel geluk mee. Stuk voor stuk lieve mensen met gevoel voor humor (dat laatste vind ik zeer belangrijk). En een vakantie met mijn familie wordt door mij op voorhand al als een geslaagde vakantie bestempeld... Ik zit in de zetel met Maries. We kijken naar tv en eigenlijk weet ik geeneens wat erop is. Een soort van soap, denk ik. Ik volg al die Vlaamse dingen niet. Ook logisch als je in Amerika woont. Eigenlijk scheelt het me ook niet veel wat er op tv is. Luieren in de zetel is al genoeg voor mij. En een pakje chips maakt het compleet. Langzaam voel ik mijn oogleden zwaar worden.