FanFic.nl

The Seven Years of Magic

Christmas, together but alone.

De laatste proefwerken waren nagekeken. Eerstejaars allemaal geslaagd. Nu begaf ik me met een ongekende rust naar de Grote Zaal. Veel leerlingen waren naar huis, maar als docent zijnde bleef ik op het kasteel. Hoe graag ik ook naar Floriana toe wou, het was nu niet slim om dat risico te nemen.
Gelukkig had Zweinstein genoeg alternatieven om kerst te vieren.
Boven vielen de versieringen mee, als je op elke hoek een versierde kerstboom, om een enorme ijssculptuur niet meerekende. Echter beneden, vanaf de marmerentrap waren de versieringen werkelijk overweldigend. Ik had zelf op Beauxbatons gezeten en had de versieringen daar altijd té blauw gevonden.
Hier hingen aan te leuningen enorme slingers van dennegroen, versierd met linten, ballen, engelenhaar en door professor Banning aangebrachte gouden 'zeep' bellen. Het was kerstavond en vanavond zou het eerste banket plaats vinden.
Ik opende de deuren van de zaal en bleef even staan kijken. Twaalf kerstbomen zo hoog dat ik mijn hoofd in de nek moest leggen om het topje te zien. Versierd met de kleuren van de afdelingen. Alles kris kras door elkaar, in een gewoon huis zou dat enorm vloekend zijn, maar hier paste die wanorde zonder problemen. De afdelings tafels waren naar twee terug gebracht, dit wist ik al eerder van professor Anderling en professor Perkamentus die verast hadden gereageerd toen Sneep vertelde dat op één leerlinge na iedereen van Zwadderich naar huis was gegaan. Ik hoefde niet te raden wie die ene leerlinge was. En inderdaad, ze zat lusteloos, apart, op de hoek aan een van de tafels. Iedereen, behalve zij, droeg vrije tijds kleren. Ze keek strak naar haar bord, alsof ze erin wou duiken. De docenten zaten niet aan de oppertafel maar aan dezelfde tafels van de leerlingen.
Ik liet mijn blik over de andere aanwezigen gaan. Angelique Jansen zat geanimeerd te praten met een tweede jaars uit Huffelpuf. Professor Banning legde aan een Ravenklauwer uit hoe knalbonbons werkten. Ik zag Alicia Spinet lachen om een grap van Carlo Kannewasser van Huffelpuf. Ik glimlachte, alles leek op Haar na, goed te gaan. Ook al waren Severus en Quirinus met elkaar in gesprek en leken ze af en toe hardnekkig naar mij te kijken.
Ik negeerde hen beide en keek hoe de jonge Nyphadora Tops in een felle discussie verwikkelt was met Sjaak Stuurman. Beide best slim, maar niet echt geconcentreerd. Ik liep rustig naar de tafel en nam tegen over Laurentina Lupos plaats. Ze keek niet op.
Ik keek wat er op tafel stond en rilde bij het zien van de hoeveelheid vlees. Maar gelukkig waren er genoeg vervangers. Tevreden pakte ik een pannekoek en een bakje met aardbeienjam.
"Laurentina?" Vroeg ik geheimzinnig, en de studente keek behoedzaam op, ik glimlachte, "niks laten merken, maar zou je mij de boter kunnen aangeven?"
Thalia vertrok geen spier en gaf me de boter die ik doorschoof naar rechts.
"Voor professor Krinkel." Mompelde ik tegen de vijfdejaars Ravenklauw die hem door gaf. Ik was benieuwd waar dit toe ging leiden.
Ik wende me weer tot Laurentina.
"Een goede vakantie tot dusver?" Vroeg ik vriendelijk, ze haalde gesloten haar schouders op.
"Betere gehad?" Nu knikte ze.
"Zweinstein is niet echt tof he?"
"Het kasteel zelf wel."
"Maar?"
"De leerlingen niet."
"Hoezo niet?"
Ze keek me ongelovig aan en zweeg, eten deed ze niet, ze keek er alleen maar naar. Maar ik was geschrokken van de holle blik in haar gezicht. Het zag eruit alsof ze al maanden bijna niet at, alsof ze de Grote Zaal al weken niet van binnen had gezien. Het schooluniform dat ze droeg slobberde om haar al tengere schouders.
Ik keek nadenkend naar de rest van de tafel waar Kirley McCormack met Donaghan Tremlett in gesprek was boven een vol gekrabbelde rol perkament. Er klopte iets niet met juffrouw Lupos. Ze was behoorlijk afgevallen sinds de laatste keer dat ik haar gesproken had, bovendien zag ze er behoorlijk depressief uit.
De rest van de maaltijd zweeg ik maar hield ik haar een beetje in het oog, op het ijs na at ze niks. Wat me zorgen baarde.

"Professor Perkamentus?" Ik klampte het schoolhoofd aan dat op me wachtte terwijl we gezamenlijk naar boven liepen.
"Ik maak me zorgen." De open deur intrappend, nam ik het risico niet gegelooft te worden.
"Waarover?" Het schoolhoofd keek me ernstig aan, ik wist dat ik een open boek was voor hem.
"Over een leerlinge."
"Laurentina Lupos."
Ik keek het schoolhoofd verbaasd aan. hoe wist hij dat?
"Ik sla haar al een poosje gade."
"Wat kunnen we doen, professor?" Ik keek hoe Anderling de deur van de lerarenkamer open hield voor professor Banning.
"Niet veel. Ik vraag me meer af, wat ze in Zwadderich doet."
"Hoe bedoelt u, professor?"
"Ze lijkt er niet op haar plaats. Ze heeft er geen vrienden, er buiten net zo min."
"Ik snap wat u bedoelt, professor. Ik probeer haar klasgenoten te betrappen op pesten, maar ik zie niks gebeuren."
"Severus vertelde me dat het vooral via briefjes gebeurd of in de leerlingenkamer zelf."
"Maar...de kast waarin ze opgesloten zat, was dat dan een van de weinige praktische dingen die ze haar aandoen?"
"Ja, zover wij weten."
"Dan kunnen we er weinig aan doen, dunkt me."
"Maar?"
"Hoe komt het dan dat ze zo...dun en bleek is?"
"Ik ben bang dat juffrouw Lupos dat zichzelf aandoet."
"Merlijnsbaard..." Ik was geschrokken, kon een elf-jarig kind zichzelf dusdanig van kant maken?
"Ik wilde u vragen, juffrouw Metler, of u haar kunt benaderen en het er met haar over hebben."
"Ik ben er al mee bezig professor."
"Goed zo, laat ons dan nu Kerst vieren en proberen wat vreugde te brengen."
Het koste me een poosje voordat ik Laurentina kon loslaten maar genoot daarna van een potje schaak met professor Banning tot het middernacht was. Met professor Anderling verliet ik de lerarenkamer naar tevredenheid. Bij de toren van Griffoendor, namen we afscheid.

Eenmaal in mijn kamer merkte ik verrast dat ik de kerstcadeautjes al binnen had. En aangezien ik nog geen slaap had trok ik mijn pyjama aan, stak een flink aantal kaarsen aan en nestelde me met de kerstcadeautjes op mijn tweepersoons bed.
Het allereerste cadeautje van de stapel was ook de kleinste. Een kleine boekje over een schrijver die me al een tijdje boeide maar nooit geweten had van de tovenaarswereld, William Shakespeare, dit was een klein boekje met een overzicht van zijn werken. Hij kwam van mijn nicht, Sharon Metler.
Het tweede cadeau van de twaalf beviel me net zo goed, zo niet beter. Hij was van mijn moeder en was een magische radio waar ik casettes en zelfs cd's op kon draaien. Ik instaleerde hem op mijn nu bijna lege bureau en keerde toen terug naar mijn bed, morgen zou ik wel luisteren.
Ik bekeek de overige tien cadeaus en koos een langwerpig pak uit, er zat een kleine briefje bij.


Lieve Robin,
Hier een gift van een Engelse Amerikaan.
Ik hoop dat het je eenzame kerst wat verblijd!
Je broer,
Rick


Ik lachte, mijn broer hield van reizen en bevond zich nu dus in Amerika, ik hoopte dat deze grapjas niks idioots in het cadeau had verstopt. En trok voorzichtig het papier er vanaf. Een grote houten pop kwam te voorschijn, hij bevatte allemaal laatjes. Ik zette het ding naast mijn bed en keek er fronsend naar, wáárom had Rick me een levensgroot van Dalí's laden vrouw gestuurd?
Waarschijnlijk zijn rare smaak van humor, ik dacht er niet verder over na en storte me op de rest van de cadeaus. Van mijn moeder kreeg ik een fotoalbum vol met foto's van de familie, tot aan het begin dat de camera's kwamen. Van mijn vader kreeg ik een boek over Zwarte Kunsten dat ik al heel lang wou, maar nergens te krijgen was.
Maar het mooiste cadeau was toch wel van Floriana. Ze had in Parijs, waar zij in een tovenaarswinkel werkte, een dreuzelwinkel bezocht en had daar voor een acceptabele prijs een donkerrode lange mantel gekocht. Een mantel die van zwaar rood fluweel gemaakt was. Ik sloeg hem om en voelde me een dame veranderen. Ik glimlachte Floor, zoals ik haar altijd noemde, wist precies wat mijn smaak qua mystiek was.
Tevreden met de kerstcadeaus trok ik mijn pyjama aan, doofde de kaarsen en sloot de gordijnen voor de nacht, al gauw sliep ik in. Niet vermoedend dat dit een kerst zou worden die verre van rustig zou verlopen.

Reacties:

Merula zei op 8 maart 2015 - 13:02:
MORE! Gelukkig zijn er lieve leraren! Die laatste zin maakt me nieuwsgierig naar meer.