FanFic.nl

Piraat van zijn hart?

11.

Ik was naar mijn kamer gegaan en keek via het raam naar buiten naar de schommel die aan de grote eik hing. Wat waren er veel herinneringen aan die schommel verbonden. Ik glimlachte bij het idee hoe vaak mijn broers en ik hadden geruzied over wie er op mocht, of wie er het hoogst kon komen. Niet veel later waren we de boom zelf gaan beklimmen en was ik begonnen met het stelen van broeken van David, zodat ik beter kon klimmen en mijn rok niet vast kwam te zitten. Ik sloot mijn ogen even en dacht terug aan die tijd.

‘’Ariana! Kom toch naar beneden, een dame hoort niet in bomen te klimmen’’ riep moeder vanaf het balkon, maar ik negeerde haar. Ze zou me vervloeken, drie uur in bad laten zitten en vervolgens een jurk met veel tule en strikken aantrekken, maar ik deed het ervoor. Ik wilde vrij zijn, niets liever dan dat en dat gevoel kreeg ik in deze boom. ‘’Ariana, pas je op?’’ vroeg Daniel, hij zat drie meter boven mij op de dikste tak samen met Jonathan en Louis. ‘’Ja ja, ik kan dit heus wel!’’ riep ik koppig terug en ging verder met klimmen. Ik voelde eerst aan de takken voor ik me er op hees, opeens voelde ik een hand op mijn schouder en keek om. Louis, mijn oudste broer hing vlak boven me. ‘’Ik help je wel even’’ zei hij met een glimlach. Hoe koppig ik ook was, op een of andere manier kon ik zijn hulp niet afslaan. Dat heb ik nooit gekund en zal ik ook nooit kunnen of willen. Hij loodste me via de snelste weg naar mijn andere broers en samen zaten we op de bovenste tak en keken uit over het erf van ons huis en naar het dorp achter de grote hekken

Geklop wekte me uit mijn herinnering en ik keek op. ‘’Wie is daar?’’ vroeg ik. ‘’Ik ben het, je moeder is weer weg, al was ze eerst van plan te blijven voor het diner’’ zei sir Lambert. ‘’Kom maar binnen’’ zei ik en de deur ging open. ‘’Gaat het met je prinses?’’ vroeg hij. ‘’Noem me niet zo’’ zei ik, een beetje op mijn hoede. ‘’Het spijt me, weet je Ariana, ik heb je de afgelopen vijf jaar altijd mijn prinses van de nacht genoemd, altijd op zoek naar dat ene meisje dat me vertelde dat ze het zelf wel kon redden’’ zei hij. Ik keek hem aan. ‘’Het wordt tijd dat je gaat, ik wil me even omkleden voor het eten’’ zei ik. ‘’Ik heb gewoon wat verkeerds gezegd he’’ zei sir Lambert. ‘’Ariana..’’ zei hij toen ik geen antwoord gaf. Ik trok aan het touw zodat er een bediende zou komen en binnen een minuut stond er ook een. ‘’Kan jij een kom warm water en een handdoek voor mij halen?’’ vroeg ik. ‘’Ja zeker mevrouw’’ zei ze en ging er weer vandoor. Ik liep ondertussen naar mijn kast en keek welke blouse en broek ik aan zou doen. ‘’Sir Lambert, ik zou het op prijs stellen als u er nu vandoor gaat, ik wil mij omkleden en doe dit niet als er mannen in de ruimte zijn’’ zei ik met een lichte klem op mijn toon. ‘’Dat snap ik’’ zei hij en draaide zich om en verliet het vertrek. Ik zuchtte opgelucht en pakte een korte broek samen met een rok die net onder mijn knie eindigde, samen met een top en een blouse. Dit deed ik, nadat ik me had gewassen aan en mijn haar liet ik los, op een haarband die het haar uit mijn gezicht hield na. Daarna liep ik naar beneden.

Daniel keek naar me. ‘’Ik dacht je nooit meer te zien in een rok’’ zei hij. Ik moest een beetje lachen. ‘’Een rok is niet zo heel ernstig’’ zei ik en ging zitten. ‘’Ik heb eigenlijk nog een vraag.. Hoe reageerde mijn zogenaamde verloofde op mijn verdwijning?’’ vroeg ik terwijl het eten opgeschept werd. Daniel verslikte zich in zijn drinken en keek me aan nadat hij uitgehoest was, Jonathan vond het best grappig en grinnikte wat. ‘’Hij is een paar maanden gebleven en is daarna terug gegaan naar Engeland’’ zei hij. ‘’Hopelijk hoef ik hem nooit te zien, het zal wel een of andere oude vent zijn geweest die al twee keer eerder getrouwd is geweest en kinderen heeft van mijn leeftijd’’ zei ik en begon te eten. Iedereen begon te eten en begonnen eigen gesprekken te hebben, ik voelde dat er iets aan de hand was maar ik wist niet was. Er achter komen zou ik wel, later.

Reacties: