FanFic.nl

Altijd in mijn hart [2-shot][afgerond]

❤️‍ 2

Jezelf proberen te verstoppen, heeft niet heel veel zin als je zo beroemd bent als Harry. In het begin lukte het. Hij wist zonder problemen LAX te verlaten, wist zonder problemen zijn huis te bereiken en ook de eerste week werd hij niet gespot. De tweede week ging hij uit eten en toen werd hij gespot. De aap was uit de mouw, het fandom wist waar hij was. Hij hield het vier weken vol in LA en is daarna terug gevlucht naar Engeland, waar hij een tijd bij zijn moeder is gebleven. Twee weken was hij daar, toen schopte zijn moeder hem naar buiten, met de woorden: ‘Je bent beroemd, Harry. Je kan je fans dit niet aandoen.’ Hij had gezucht, zijn moeder geknuffeld en was terug gegaan naar zijn appartement in London. Zijn lege appartement.

Vier maanden na de break-up raakt het fandom in vervoering. Het staat iets groots te gebeuren, iets groots dat vooral voor alle Larry shippers een grote betekenis heeft. Harry weet er het fijne niet van, twijfelt of hij het wel wilt weten. Het enigste dat hij weet is dat zijn gehele tijdlijn bestaat uit Omg bijna tweets en niet te geloven dat dit gaat gebeuren tweets. Hij besteed er die dag verder geen aandacht meer aan, legt zich te rusten in zijn bed en sluit zijn ogen met een laatste gedachte aan glinsterende blauwe ogen.

De volgende dag, een maandag, begint hij met zijn standaard ochtend work-out. Anderhalf uur later komt hij bezweet weer thuis, doucht hij, lepelt zijn ontbijt naar binnen en kleed zich aan. Zijn telefoon gooit hij ergens tussen de lakens van zijn bed en hij begeeft zich naar de filmkamer. Daar nestelt hij zich in een van de zitzakken, kiest een serie uit en neemt zichzelf voor het gehele eerste seizoen te kijken. Hij houd zichzelf aan die belofte.

Het is rond zeven uur dat hij zich weer laat zien. De zon is aan het ondergaan en het oranjeachtige licht laat zijn woonkamer in vuur en vlam staan. Het lampje bij zijn huistelefoon knippert vluchtig en Harry loopt er naar toe. Hij drukt op de een, hoort het standaard riedeltje van zijn antwoordapparaat. Dan: U heeft dertig nieuwe voicemails. Harry stikt bijna in zijn eigen speeksel.
‘Dertig?’ zegt hij luid. Hij kijkt met grote ogen naar het rode lampje en drukt dan weer op de een.
Eerste voicemail van tien uur zes-en-vijftig.
‘Dude, waar ben je? Ik moet je morgen echt in de uitzending hebben. Bel me snel terug, fucker.’ Harry’s ogen lijken nu wel schoteltjes, zo wijd heeft hij ze geopend.
‘Grimmy?’ Verward kijkt hij nogmaals naar het knipperende lampje en rent dan richting de slaapkamer.

Zijn telefoon flipt. Harry houdt het apparaat in zijn handen, voelt het om de vijf seconden trillen.
‘Zou ik..?’ Hij opent de twitter app en gaat naar zijn mentions. Om de seconden komen er tien nieuwe berichten binnen en Harry slikt. Wil hij het eigenlijk wel zien? Hij sluit kort zijn ogen en opent ze dan weer.
Niet te geloven! @Harry_Styles De AIMH tweet heeft het dan eindelijk gehaald!
Harry schudt zijn hoofd, scrolt verder.
WE HEBBEN HET GEDAAN! HET IS ONS GELUKT, WAT DENK JE DAARVAN @Harry_Styles?
De hoofdletters branden zijn ogen en met trillende handen scrolt hij verder. Zijn oog landt op een tweet van Sugarscape.
De liefdesverklaring van Louis Tomlinson aan Harry Styles bereikt de 1 miljoen. Mogen wij een momentje om awwhh te zeggen? Harry schudt zijn hoofd. Nogmaals. Zijn handen trillen, zijn telefoon trilt mee. Hij gaat naar zijn favorieten, scrolt naar beneden en al snel branden de cijfers op zijn scherm. 1.000.000. 1 miljoen, 1 miljoen mensen die de always in my heart tweet hebben geretweet. Harry zakt huilend naar de grond.

‘Nog een,’ beveelt hij. De man kijkt hem sceptisch aan, giet dan uiteindelijk zijn glas weer vol met de amberkleurige vloeistof.
‘Het is gewoon zo oneerlijk, weet je,’ bazelt Harry voort. Zijn klanken klinken dubbel, klampen zich aan elkaar vast.
‘Ik dacht dat hij het wel zou verwijderen, nu we over zijn. Nee hoor, die klootzak laat hem gewoon staan.’ Dan barst hij in huilen uit.
‘Hij is geen klootzak, hoe durf ik hem dat te noemen?’ Hij snikt een paar keer.
‘Hij is de mooiste jongen ooit, met blauwe ogen die tot mijn ziel kunnen kijken.’ Hij gooit het glas achterover.
‘Nog een.’ De barman gehoorzaamd.
‘We waren zo goed samen. We waren in synch en onze lippen paste op elkaar als puzzelstukjes. Hij was zo klein, zo klein. Hij paste zo onder mijn armen.’ Harry neemt een slok van de vloeistof, veegt met zijn andere hand de tranen weg. Nieuwe nemen hun plek in.
‘Alles was geweldig aan hem, maar nee. We moesten onze liefde zo nodig verhullen.’ De barman kijkt hem met een opgetrokken wenkbrauw op en ergens in zijn achterhoofd weet Harry dat dit verkeerd gaat, dat zijn woorden morgen over het internet verspreid zullen staan.
‘Ik moet gaan.’ Hij gooit een paar briefjes van vijftig op de bar en struikelt zijn weg naar de deur.

De koude januari lucht slaat hem in het gezicht, zorgt ervoor dat hij struikelt en bijna met zijn gezicht plat op het trottoir beland. Gelukkig weet hij zichzelf net op tijd met zijn handen op te vangen, zijn knieën belanden echter wel hard op de stenen. Hij kreunt even en krabbelt dan overeind. Hij stopt zijn handen met ferme bewegingen in zijn zakken en ze glijden langs zijn telefoon. Voordat hij doorheeft wat hij doet, heeft hij het apparaat al in zijn handen, ontgrendeld en wordt het scherm gesierd door de contactinformatie van Louis. Boo<3 staat er in dikgedrukte letters. Harry heeft het hart nog niet gehad om de naam te veranderen. Zijn duim hangt boven het belknopje en hij twijfelt even. Moet hij dit wel doen? Zijn dronken hersenen schreeuwen hem toe en hij drukt het knopje in.

‘Hallo?’ Zijn stem klinkt blikkerig, maar Harry kan precies voorstellen hoe het zou klinken als Louis nu naast hem zou staan. Hij ademt diep in en uit.
‘Lou.’ Louis haalt hoorbaar diep adem.
‘Harry.’ Harry snikt.
‘Lou, waarom heb je het gedaan?’
‘Wat gedaan?’
‘Waarom heb je de tweet laten staan?’ De tranen stromen nu vrij over zijn wangen en onhandig begeeft hij zich door de straten.
‘Oh.’
‘Waarom, Louis? Meende je het eigenlijk wel?’ Het is even stil en de seconden tikken voorbij. Het voelt als jaren voor Harry.
‘Natuurlijk, Haz. Natuurlijk meen ik het. Altijd.’ Harry snikt.
‘Ik houd van je, Louis. Waarom heb je me zoveel pijn gedaan?’ Harry snikt weer en hangt dan abrupt op.

Het bonkt, overal bonkt het. Harry protesteert luid en trekt de deken over zijn hoofd.
‘Ga weg, licht,’ mompelt hij. Het licht blijft. Geïrriteerd gooit hij de deken weg en zwaait zijn benen over de rand van het bed. Hij kreunt luid, spring op en racet naar het toilet. Net op tijd buigt hij zich over de witte, porseleinen pot en dan maakt zijn maaginhoud z’n weg naar buiten. Hij hoest, kokhalst en nog een vloed gal maakt zijn weg naar buiten. Harry kreunt weer en rust zijn hoofd op de koude rand. Hij knippert moeizaam met zijn ogen en zucht.
‘Hier, neem dit in.’ Een hand met twee witte pilletjes erop komen in zicht. De stem klink bekend, maar Harry’s gedachten zijn langzaam en slaperig. Hij neemt de witte pilletjes in en neemt een slok uit het voorgehouden glas. Dan klimt hij moeizaam overeind.
‘Kom, ga nog maar even slapen.’ De eigenaar van de stem helpt hem naar zijn bed, waar hij wordt ingestopt en al snel weer in slaap dommelt.

Als hij weer wakker wordt, is het met de geur van spek en eieren. Verward drukt hij zichzelf op een elleboog omhoog en haalt diep adem. De geur blijft. Zijn hoofdpijn is afgenomen, zelfs bijna verdwenen en hij fronst.
‘Heu.’ Hij kan zich niet herinneren dat hij aspirines heeft genomen of dat hij heeft gekookt. Dan klinkt er zacht gezang en het voelt als een klap in zijn gezicht. Die stem kent hij, die stem kent hij maar al te goed.
‘Lou.’ Zijn stem trilt. Onhandig klautert hij uit bed en opent de deur van zijn slaapkamer. De geur van het ontbijt wordt sterker, net zoals het volume van het gezang. Harry loopt langzaam richting de keuken, leunt zwaar tegen de deurpost als hij Louis’ kleine figuur in de ruimte ziet staan.
‘Lou,’ zegt hij nogmaals. Het gezang stopt en Louis draait zich om.
‘Harry.’ Harry knippert met zijn ogen en barst dan in huilen uit. Onhandig begeeft hij zich door de keuken en valt Louis om zijn nek. Hij voelt hoe de kleinere jongen zijn armen om Harry’s middel slaat en zijn hoofd in Harry’s nek verbergt.
‘Het spijt me zo erg, Harry. Het spijt me,’ mompelt hij elke keer maar weer. Harry snikt weer en de twee blijven in stille omhelzing staan.

‘Ik denk dat we maar moeten praten, niet?’ zegt Louis even later. Twee dampende borden met eten staan op tafel en de twee jongens zitten naast elkaar. Hun schouders raken elkaar aan en Harry houdt zijn knie tegen die van Louis gedrukt. Harry knikt.
‘Waarom heb je de tweet laten staan?’ begint Harry maar meteen.
‘Omdat het verkeerd voelde hem te verwijderen.’ Harry kijkt hem niet begrijpend aan.
‘Ik houd nog steeds van je, Harry. We zijn niet uit elkaar gegaan omdat we ruzie hadden of omdat iemand was vreemd gegaan. Ik houd nog steeds van je, ook al zijn we niet samen.’ Harry slikt en stopt een hap eieren in zijn mond. Terwijl hij kauwt is Louis stil.

‘Waarom heb je het dan gedaan? Het uitgemaakt bedoel ik?’ Louis richt zijn blik naar zijn bord.
‘Ik was, ben, bang. Harry. We zouden dan wel vrolijk samen over straat kunnen lopen, maar ik moet nog steeds tegenover 8 miljard mensen uit de kast komen. Dat maakt me bang, want ze weten ook bijna allemaal dat ik een vriendin had.’ Harry snuift.
‘Vriendin.’ Louis grijnst even en Harry glimlacht, dan knikt hij.
‘Ik snap je wel, maar louis. Je kent niet al die 8 miljard mensen. Wat maakt je hun mening dan uit?’ Louis glimlacht licht.
‘Je weet dat ik nooit zo goed tegen al die artikelen en alle kritiek kan, Haz. Ik ben niet zoals jij.’
‘Maar..’ Louis schudt zijn hoofd.
‘Ik zal nooit zo kunnen zijn als jij, Haz. Toch wil ik het wel proberen.’ Het is even stil en Louis kan de radartjes bijna zien draaien.

‘Wacht. Wat?’ Harry kijkt hem met grote ogen aan en Louis glimlacht.
‘De afgelopen maanden waren verschrikkelijk, Haz. Ik miste je zo erg. Het voelde alsof ik iets van mezelf miste.’
‘Maar, je zegt net nog dat…’ Louis knikt.
‘Ik zal nooit de kritiek kunnen verdragen, maar als het krijgen van kritiek betekent dat ik met jou kan zijn. Echt met jou kan zijn, is dat het waard.’
‘Dus je wilt uit de kast komen? Met mij?’ Louis knikt en Harry trekt hem in een stevige knuffel.
‘Dank je wel, Louis.’ Louis glimlacht en plaatst een kus op Harry’s schouder.
‘Ik hou van je, lou.’
‘Ik ook van jou. Altijd in mijn hart, weet je nog?’ Harry glimlacht en knikt.
‘Altijd in je hart.’

Reacties: