FanFic.nl

Familieportret

Maandag 13 december 2032

Toen Louis thuiskwam uit zijn werk, riep hij Olivia naar beneden en begon hij de ingrediënten van het avondeten bij elkaar te sprokkelen. Zijn dochter kwam beneden tegen de tijd dat hij de worteltjes, worstjes en aardappelschijfjes op het aanrecht had gemikt. Ze nam plaats aan de keukentafel.
‘Hoe was je dag?’ vroeg haar vader.
‘Goed,’ antwoordde ze. ‘Ik heb een B voor geschiedenis.’
‘Netjes,’ prees Louis. ‘Heb je David nog gesproken?’
‘Ja,’ antwoordde het meisje blozend.
‘Oh!’ riep Louis meisjesachtig. ‘Vertel!’
‘Hij eh… Ik eh… eh…’
‘Is het officieel?’ vroeg Louis. Had hij wel de ballen? Zijn dochter knikte, stilletjes; vroeg hem, bijna smekend: ‘Niet tegen mama zeggen, oké? Die vindt me veel te jong voor een vriendje.’
‘Heb je haar niet verteld van afgelopen zaterdag?’ vroeg Louis, blij met de subtiele kans. Intussen begon hij met het schillen van de wortels.
‘Jawel,’ antwoordde Olivia. ‘Een soort van. Ik heb verteld dat we gevoetbald hebben met Liam.’
‘Alleen Liam?’
‘Ja.’
Dank je, dank je, dank je. ‘Hoezo?’
Het meisje haalde haar schouders op. ‘Harry is homo en mam haat homo’s.’
‘Klopt.’ Dat is niet wat ik wil weten.
‘David heb ik weggelaten omdat mam dat sowieso nooit goed zou vinden. Ik heb heel vrijdag zitten piekeren over een smoes en toen droeg je zaterdag de perfecte oplossing aan. Ik ga geen roet in m’n eigen eten gooien.’
Ze glimlachte naar haar vader en haar vader glimlachte terug.
‘En Zayn heb ik – ’
Ze maakt haar zin niet af; waarschijnlijk omdat ze sleutels in het slot van de voordeur hoorde.
‘Pap,’ fluisterde ze snel, ‘kunnen we vrijdagavond ook niet naar het park tot een uur of twee?’ Ze wachtte niet op antwoord, sprong op voor haar moeder de keuken betrad. ‘Hoi mam!’ riep ze, terwijl ze haar voorbij stoof. ‘Ik ging net naar boven, sorry!’
‘Oh, oké,’ mompelde Eleanor, terwijl Olivia de trap op spurtte. ‘Hebben jullie iets zitten bekokstoven?’
Louis probeerde zijn ergernis voor zich te houden, maar naar Eleanors blik te oordelen, lukte dat nauwelijks.
‘Hoe was het werk?’ vroeg hij.
Zijn vrouw zuchtte. ‘Vreselijk,’ gaf ze toe. ‘Ik wéét dat mijn cliënt het gedaan heeft – hij heeft het aan mij toegegeven en er is belachelijk veel bewijs… ik betwijfel of ik veel voor hem ga kunnen betekenen.’
‘Soms moeten boeven ook gewoon achter slot en grendel verdwijnen,’ hielp Louis haar herinneren. ‘Het is jammer dat jij dat zou moeten voorkomen, maar soms verdienen ze het gewoon.’
Ze glimlachte naar hem, zwakjes. ‘Je hebt gelijk,’ gaf ze toe. Louis glimlachte geforceerd terug, vulde een pan met water.
‘Kook jij vanavond?’ stelde Eleanor een overbodige vraag.
‘Ja,’ antwoordde Louis echter rustig. ‘Ga jij maar lekker televisie kijken, schat.’
‘Dank je,’ zei ze opnieuw, en terwijl ze de keuken verliet, sloeg de twijfel bij Louis weer toe. Waar was hij in hemelsnaam mee bezig?
Hij probeerde zijn gedachten op het eten te focussen, maar het lukte hem nauwelijks. Het bereiden van het eten lukte wel, maar hij kreeg het niet voor elkaar om zijn gedachten ervan te weerhouden intussen door zijn hoofd te malen. Uiteindelijk morste hij water over zijn hand heen bij het afgieten van de worteltjes. Hij vloekte en de deksel kletterde op de grond. Eleanor kwam vanaf de woonkamer aangesneld en ze ruimde de deksel op, ontfermde zich over de aardappels terwijl Louis zijn hand onder de koude kraan hield.
‘Lauw water,’ zei Eleanor. ‘Anders trekken je poriën dicht en kan de warmte niet weg. Waterstraal boven je wond zetten, niet erop. Twintig minuten koelen.’
‘Twintig minuten?’ vroeg Louis ontzet.
‘Ja,’ beaamde Eleanor. ‘Doe nou maar.’
‘Hebben we geen brandwondzalf?’
‘Ik zal zo even kijken, maar eerst koelen.’
Louis zuchtte. ‘Oké,’ zei hij. ‘Ik blijf hier nog wel even staan.’
Eleanor wierp hem een glimlach toe en riep Olivia naar beneden. ‘Papa heeft zich verbrand,’ zei ze, toen het meisje in de deuropening verscheen. ‘Let jij even op het eten? Dan ga ik kijken of we nog ergens brandwondzalf hebben.’
Toen Eleanor keuken uit verdwenen was, zei Louis: ‘Het valt wel mee, hoor. Over een uurtje zie je er niets meer van.’
Olivia glimlachte alleen, roerde een beetje doelloos in de aardappels.
Eleanor kwam al snel terug met een gesloten, witte tube in haar hand. ‘Kijk eens,’ zei ze. ‘Als je twintig minuten om zijn, mag je dit erop smeren.’
‘Hoezo weet je zulke dingen, mam?’ vroeg Olivia. ‘Je bent advocate, geen dokter.’
‘Nee, maar opa leeft onder het motto “God helpt zij die zichzelf helpen” en dus heeft hij ons alle standaard trucjes geleerd. Nu kan God ons altijd helpen.’
‘God bestaat niet,’ stelde Olivia.
‘Pardon?’
‘God bestaat niet, maar maak je maar geen zorgen. Ik ga wel gewoon mee naar de kerk en zo. En ik zal het niet in opa’s bijzijn zeggen.’
‘De brutaliteit!’ riep Eleanor uit. ‘Naar je kamer, jongedame! Ik wil je vandaag niet meer zien.’
Olivia keek haar vader aan met een blik die boekdelen sprak: ze wist hoe de zaken ervoor stonden, wist dat Louis twijfelde, wist dondersgoed waarom ze Eleanor niet over Zayn mocht vertellen, waarom ze deze uitspraak nu pas deed en niet twee weken eerder – en ze wist dat haar vader haar zou redden.
‘Nee,’ sprak Louis inderdaad, koel. ‘Je mag Liv niet naar d’r kamer sturen omdat ze de waarheid vertelt.’
Eleanor keek hem aan, strak, terwijl alle kleur uit haar gezicht weg trok. ‘Dit is niet de waarheid, Lou,’ siste ze. ‘Dit is blasfemie.’
‘El, alsjeblieft. Niemand gelooft nog in God.’
‘Dit is jouw schuld!’ schreeuwde ze. ‘Jij beïnvloedt haar nadelig! Door jou gelooft ze niet en drinkt ze en wie weet wat ze allemaal met jongens uitspookt, en – ’
‘Ze is veertien.’ Ik was ook veertien, de eerste keer. Maar dat wist ze niet.
‘Precies,’ snauwde de vrouw, maar Louis reageerde er niet op, ging stoïcijns verder met het eten, tot Eleanor het gesprek zelf voortzette, nauwelijks hoorbaar: ‘Wil je dat ze zoals wij wordt, Louis? Wil je dat ze gedwongen moet trouwen omdat ze zwanger is?’
Hij zag haar naar Olivia kijken. De blik in haar ogen beviel hem niet.
‘Dat gebeurt niet,’ zei hij.
‘Oh nee? Wij deden het toch ook veilig?’
Louis knikte. ‘Ja, maar jij weigerde het weg te laten halen.’
‘Als je maar niet denkt dat Olivia dat wel mag!’
‘Als je maar niet denkt dat ik het jou zou vertellen,’ kwam Olivia ijskoud tussen beide. ‘Is het eten al klaar?’
Louis haalde zijn arm onder de kraan vandaan, bewoog zijn vingers en besloot dat het allemaal wel meeviel. Hij smeerde de zalf op de aangedane huid, waste zijn niet-verbrande rechterhand opnieuw en zei: ‘Ja, dek jij even tafel.’
‘Nee,’ protesteerde Eleanor. ‘Dat doet ze niet. Ze gaat naar haar kamer.’
‘Ze heeft niets verkeerd gedaan.’
‘Ze is brutaal!’
‘Ze eet gewoon mee,’ sprak Louis, op een toon die de discussie beëindigde. Zwijgend pakte hij de borden uit de kast terwijl Olivia bestek pakte en met zijn tweeën dekten ze netjes de tafel. Eleanor zag eruit alsof er elk moment rook uit haar oren kon spuiten, maar zolang dat niet gebeurde, besloot Louis dat het allemaal wel goed zou komen.
Toen vader en dochter aan tafel plaatsnamen, kwam moeder er stijfjes bijzitten, maar ze weigerde hen aan te kijken. In plaats daarvan staarde ze naar haar handen.
Louis besloot voor haar op te scheppen, maar ze werd er niet minder stijf van.
‘Eet smakelijk,’ zeiden vader en dochter tegen elkaar, maar moeder hield haar liepen stijf op elkaar geperst. Vader en dochter begonnen met eten en moeder volgde hun voorbeeld, nog altijd in stilte en haar ogen spoten vuur.
‘Heb je mama al verteld wat je voor geschiedenis hebt gehaald?’ vroeg vader.
‘Een B,’ antwoordde dochter, en daarmee liep het gesprek weer dood. Het bleef stil tot vader zijn bord leeg had. Toen schraapte hij al zijn moed bij elkaar en zei: ‘Ik ga op vakantie. De tweeëntwintigste. Ik ben de vierentwintigste terug, vroeg in de middag.’
‘Dan mis je de ochtendmis,’ constateerde moeder.
‘Ja,’ antwoordde vader. ‘Maar ’s avonds ben ik er wel.’
‘Mag ik mee?’ vroeg dochter.
‘Nee!’ riep moeder uit.
‘Nee, schat,’ zuchtte vader. ‘We hebben al geboekt.’
‘We?’ vroeg moeder.
‘Ja,’ besloot vader open kaart te spelen. ‘Ik ga met de jongens naar Ierland om te kijken wat er van Niall geworden is.’
‘De jongens?’
‘Ja.’
De dochter staarde haar vader met open mond aan; zelfs zij vond het een slecht idee dat hij dit vertelde. ‘De jongens, El, je weet wel. Liam, Harry, Zayn.’
‘Zayn.’
‘Ja.’
Moeder legde haar vork met trillende hand neer op tafel, staarde van haar man naar haar dochter en weer terug. ‘Anders nog iets?’ vroeg ze kil.
Het meisje knikte: ‘Ik heb vrijdag een feestje.’
De vrouw haalde diep adem, sloot haar ogen, wreef over haar slapen, opende haar ogen weer, mompelde iets wat verdacht veel leek op ‘God help me’ en stond op. De vrouw verliet de keuken in stilte.

Reacties: