FanFic.nl

Drunken mistakes||Michael Clifford {FanFic Schrijft}[afgerond]

-13-

De twee spenderen nog twee dagen in Sydney. Twee dagen waarin Michael haar alle mooie plekjes van Sydney laat zien. De avond van de tweede dag eten ze nog samen met de moeder van Michael, waarna hij de laatste spulletjes in pakt. Ze gaan vroeg naar bed en de volgende morgen staan ze fris en fruitig op. Tijdens het ontbijt nemen ze afscheid van Helen.

‘Je komt me wel opzoeken he, jongeman,’ zegt Helen streng. Lydia giechelt en Michael glimlacht.
‘Natuurlijk, ma. Ik zal je nooit zomaar vergeten.’
‘Dat is je geraden ook.’ Michael glimlacht en geeft zijn moeder een dikke knuffel. Vervolgens plaatst hij een dikke zoen op haar wang.
‘Ik houd van je, ma.’ Helen glimlacht en knijpt Michael in zijn wang.
‘Ik houd ook van jou, mijn kleine jongen van me.’ Hij kreunt en Lydia lacht luid. Vervolgens geeft ook zij een knuffel aan Helen.
‘Ik ga je missen, Helen. Ook al ken ik je nog niet zolang.’ Helen glimlacht en geeft Lydia een klopje op haar schouder.
‘Ik ga jou ook missen, meissie. Pas goed op m’n jongen.’
‘Zal ik doen, Helen. Dat beloof ik.’ Het vrouwtje glimlacht en Lydia en Michael openen de deur. Ze stappen naar buiten, Lydia met haar rugzak, Michael met twee koffers. Er staat al een taxi te wachten en de chauffeur opent de kofferbak alvast. Ze draaien zich beiden nog een laatste maal naar Helen.

‘Dag ma,’ zegt Michael. Hij glimlacht en loopt richting de taxi.
‘Dag, Helen. Ik beloof je dat ik goed voor hem zorg.’ Helen knikt en Lydia glimlacht naar haar, waarna ook zij richting de taxi loopt. Michael pakt haar rugzak aan en propt hem naast zijn eigen koffers. Daarna stappen beiden in en geeft Michael hun bestemming aan de chauffeur. Die knikt en Michael draait zich naar Lydia.
‘Nou, daar gaan we dan.’ Het meisje lacht en drukt zich tegen Michaels zij aan. De jongen slaat een arm om haar schouders en Lydia glimlacht tevreden.
‘Daar gaan we dan.’

Gelukkig gaat zowel het inchecken als de vlucht vlekkeloos en voordat ze het weten zijn ze een dag later (of eerder, want time zones) op het vliegveld van New York. Ze pakken hun schamele bagage bij elkaar en verlaten de terminal. Zodra ze door de deuren lopen, worden ze bestormd door hun vrienden.
‘Lydia!’ klinkt er luid. Net zoals een luide: ‘Michael!’ Beiden worden in een grote groepsknuffel getrokken en Lydia grijnst breed.
‘We zijn er weer hoor!’ Jeanette juicht en Calum geeft een opgewonden schreeuw.
‘Het koppel is weer bij elkaar, f*ck yeah!’ Michael en Lydia lachen en het meisje geeft Calum een dikke knuffel.
‘Jullie zijn geweldig, weten jullie dat?’ Vera knipoogt naar haar.
‘Dat weten we.’ Lydia grijnst weer en kijkt dan naar Michael.
‘Ik houd van je,’ playbackt ze. Michael glimlacht en blaast haar een kushandje.
‘Nou, kom op lovebirds. Geef ons een kus,’ zegt Luke opgewonden. Lydia kijkt naar Michael.
‘Heel graag.’ De jongen pakt haar op en lachend slaat Lydia haar benen om zijn middel.
‘Heel heel graag,’ antwoord Lydia bevestigend. Ze glimlacht en dan kust Michael haar liefdevol.

2 maanden later
‘Dit is ons appartement! Kan je het geloven?!’ schreeuwt Michael. Zijn stem galmt door de ruimte en Lydia rolt haar ogen.
‘Ik kan het geloven ja. Ik heb zelf mijn handtekening gezet hoor.’ Michael grinnikt en Lydia puft.
‘Als je me nu even wilt helpen met deze dozen.’
‘Oh, ja tuurlijk.’ Michael snelt toe en neemt een paar dozen van haar over. Dan komen ook de anderen hun appartement in, dozen in hun armen gestapeld.
‘Lyd, er staat een vrachtwagen beneden die jullie meubels heeft,’ zegt Sharon vanachter een paar dozen.
‘Oh! Ik ga meteen naar beneden, ben zo terug.’ Het meisje loopt het appartement uit en rent de galerij af. Snel neemt ze de benodigde trappen op om de begane grond te komen en stapt ze naar buiten.

‘Lydia Gray?’ vraagt een brede man. Lydia knikt.
‘Dat ben ik.’
‘Ik heb hier een paar meubels voor u. Kunt u hier even tekenen?’ Lydia zet haar handtekening op de benodigde plaatsen en na een handgebaar van de man klimmen nog drie anderen mannen uit de wagen.
‘Waar moet het heen?’ Lydia wijst naar de openstaande deur op de tweede verdieping.
‘Daar heen. Ik weet niet of alles in de lift past?’ De man glimlacht naar haar.
‘Maak je geen zorgen, juffie. Daar hebben we op gerekend.’ De overige mannen halen een apparaat uit de wagen en zetten hem op. Een plaat wordt over de hefbomen gelegd en bevestigd, waarna er een klein kastje op wordt gezet. Twee mannen snellen naar boven en dan begint het plateau langzaam omhoog te bewegen.
‘Zo, dat is geregeld.’ Lydia glimlacht en schudt de man zijn hand.
‘Dank u wel. Dan ga ik nu weer naar boven om alles te regelen.’

Zodra die avond iedereen het appartement heeft verlaten, ploffen Michael en Lydia op de bank.
‘Dat is vermoeiend.’ Lydia knikt en draait haar hoofd richting Michael.
‘Maar, we zijn nu wel alleen. In ons appartement. Zonder Sharon of George die ons kunnen storen…’ Ze laat haar stem wegsterven en Michael grijnst.
‘Wat stel je voor?’ Lydia gaat rechtop zitten en slaat een van haar benen over Michaels benen. Vervolgens slaat ze beiden armen rond Michaels nek.
‘Ik kan wel iets bedenken. Iets leuks. Iets spannends..’ Michael grijnst weer en legt zijn handen op haar heupen.
‘Hmm?’ Lydia knikt en laat haar lippen langs Michaels kaaklijn glijden.
‘Heb je daar zin in?‘ In een vloeiende beweging staat Michael op en Lydia klemt zichzelf aan hem vast.
‘Altijd, di. Altijd.’ Zo snel als hij kan loopt hij naar hun slaapkamer en de deur sluit met een dreun achter zijn billen.

Reacties: