Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Once Upon A Time | END » Hoofdstuk 6
Once Upon A Time | END
Hoofdstuk 6
Skylinn Chesterfield
“En dat was de les van vandaag,” sluit mevrouw O’Neill de les af. Direct na dat gehoord te hebben, prop ik mijn laptop onzuinig in mijn tas. Ziezo. De tas gooi ik over mijn schouder en schuif mijn stoel aan. Ik ben nu eenmaal netjes opgevoed. Vanavond kan ik Adam wel uitnodigen, aangezien ik toch alleen thuis ben. En nee, er gaat heus niks gebeuren. We gaan vast een grappige komediefilm kijken en dan gaat mijn vriendje weer naar huis. Als ik langs mevrouw O’Neill de kamer uitloop voel ik een tegenhoudende hand op mijn schouder. Verbaasd draai ik me om. Ik kijk recht in de grasgroene, magische ogen van mevrouw O’Neill. Hoe langer ik ze aankijk, hoe enger ze worden. Dat lijkt ten minste. “Goed gedaan, Skylinn.” Zegt ze op een super enge toon. Iel. “Dank u.” Zeg ik voorzichtig. Gelukkig laat ze mijn schouder met rust en kan ik zoals gewoon het lokaal uitlopen. Knappe Ken komt langs me lopen. “Hey.”
“Hey.”
Ik zou eigenlijk niet weten wat ik verder zou moeten vertellen aan hem. En veel kan ik ook niet want mijn vriendje is jaloers.
Aangekomen bij de garderobe is onze weg de hele tijd stil geweest. Hij vroeg niets, ik zei niets. Beste gesprekken ever… Met een zucht pak ik mijn jas en trek hem aan. Weer staat Ken langs me, alleen heeft hij zijn jas aan. We beginnen naar de fietsenstalling te lopen. “Euh… Ik vroeg me af of we misschien even naar Starbocks konden gaan om een lekkere ijskoffie te drinken.” Ik grinnik en verbeter hem. “Starbucks.”
“Ja, precies. Dat bedoelde ik.”
“Sorry maar ik heb een vriendje, Ken.” Mijn ogen rollen naar de zijne. Ik kan me nog wel inhouden anders was ik in zijn ogen verdronken. Dit zijn vast de mooiste ogen die ik ooit heb gezien.. Om de blik te verbreken schraap ik mijn keel. Voel ik mijn wangen nu rood worden?
“Ik had het ook al gevraagd aan je vriendje en hij gaf toestemming. Als ik mijn handen en alles maar thuishoud, zei hij.”
“Okay dan.” Ik ben van de korte antwoorden, sorry.
Bij de fietsenstalling zie ik dat mijn band lek is. “Shit…” Mompel ik in mezelf. Ken die al klaarstaat om te vertrekken aan het einde van de rekken kijkt me vragend en tegelijkertijd grijnzend aan. “Je kan wel bij mij achterop.” Fronsend kijk ik hem aan. “Hoe weet jij nu weer dat er iets is met mijn fiets?”
“Gewoon, hoe je keek.”
Waar maak je je eigen zo druk om, Sky? Er is niks mis met die knul. Hij is gewoon slimmer dan dat ik ben. Ik loop naar Ken toe en spring achterop. Het is erg vreemd dat ik Adam sinds dat we in de klas zaten niet meer heb gezien. Eigenlijk wilde ik hem vragen of dat hij vanavond gezellig langskwam, maar ja. Ik bel hem straks wel.
Vreemd genoeg fietst Ken helemaal om. Helemaal langs mijn school, daar bij de bossen. Ik schrik van de klap die te horen is. “Nee, hè!” Klinkt Ken sarcastisch. Zo te zien is zijn band geklapt. Fijn. Kunnen we dat pokkeneind ook nog eens lopen. Hij laat de fiets stoppen en bekijkt de band. “Oh, we staan een beetje in de weg. Kom we gaan even in de bossen staan.” Ik knik en help hem de fiets de bossen in te krijgen. “Zo ver?” Vraag ik. Ken geeft geen antwoord. Omdat ik geen zin heb om tegen te stribbelen, ga ik ook maar gewoon mee.
Ergens boven op een berg stopt hij. Uitgeput zet ik mijn handen in mijn zij. “Serieus? Een berg op?” Zucht ik. “Het was een smoesje, ik wilde gewoon ons op deze berg krijgen. Het is zo’n mooi uitzicht.” Glimlacht Ken. Wow, zoiets zou Adam nooit doen. Ik kijk hem aan en lach naar hem, vervolgens draai ik mijn hoofd en zie ik Zayn opeens staan. “What the…” Mompel ik. Zayn komt dichterbij. “Nee, ga weg!” Gil ik. Zayn probeert me te sussen maar ik wil echt niks met die gekke kerel te maken hebben. Hij doet iets raars met zijn vinger waardoor ik naar achter begin te lopen. Verder en verder… Zover totdat ik geen grond meer onder mijn voeten voel en val. Het lijkt alsof ik in een zwart gat val omdat alles zwart wordt. Ik sluit mijn ogen en hoop te ontwaken uit deze enge gebeurtenis…
Met een kreun en een misselijk gevoel kom ik overeind. Meteen krijg ik een kopstoot van iemand. “Oh, sorry…” Zegt een maar al te bekende stem. Vliegensvlug deins ik nog steeds zittend naar achter. “Wat is er met me gebeurd?” Vraag ik streng. “Nou, niks. Behalve dat je eindelijk in Fairlyland bent.” Zayn grijnst naar me. Iel. Ik kijk om me heen en herken inderdaad de omgeving niet. “En waar is Ken?” Zayn seint naar een jongen met dezelfde kapsel als eerst maar alleen zijn de kleren veranderd. “Ken?” Vraag ik wantrouwend. “Ja,” grinnikt hij. Diep zuchtend ga ik opstaan, nu pas merkend dat ik een witte jurk aanheb. “Laten we naar Madelief gaan, ze heeft de mooiste jurken voor vrouwen.” Stelt Zayn voor. Ik haal mijn schouders op. “Wat heb ik nog te verliezen?” Waarom ik opeens wel mee wil doen? Nou, het is toch voor iedereen een droom om in fucking Sprookjesland te zijn. “Op naar Madelief dan maar?” Zayn knikt en wijst naar een prachtig paard. De ogen schitteren prachtig. Door verleiding laat ik me naar het paard slenteren. “Wat is haar naam?”
“Schittering. Hoe wist je dat het een haar is?”
“Ze schittert het uit.” Natuurlijk heb ik veel verstand van paarden. Vroeger was ik namelijk echt zo’n paardenkind. Als er dus een ding is waar ik het meest verstand van heb zijn het wel paarden. Niet dat ik er super trots op ben, of zo. “Spring je bij mij achterop, jonkvrouw?” Hoe Zayn het woord jonkvrouw uitspreekt is erg bekakt. Opeens bedenk ik me iets. “Waarom moest ík eigenlijk perse mee?”
“Ik vertel het je als je achterop springt.”
Zuchtend spring ik op het paard waar meneer Malik inmiddels al is opgesprongen. Voorzichtig leg ik mijn handen op mijn heupen, puur voor veiligheid. Niks romantisch met die gekke tovenaar. “Vertel maar.”
“Als we bij Madelief zijn, okay?”
“Tss…” Ik kijk langs me en zie dat Ken ook opeens op een paard zit. “Kan hij ook toveren?” Vraag ik verbaasd. “Nee, jij bent gewoon blind.” Grinnikt Zayn.
Reacties:
Sorrysorrysorry! Niet bij stilgestaan sorry nogmaals voor deze late reactie maar dit stuk is geweldig babe xx