FanFic.nl

Angels

2.

Tijdens het avondeten merkte Bill niet veel van de spaghetti van z’n moeder of van de uitwisselende blikken tussen Tom en Simone of de hand van z’n broer dat voor z’n ogen wapperde. Bill kon alleen maar denken aan de mogelijke plaatsen waar hij eventueel z’n engel zou kunnen vinden.
Hij herinnerde zich ergens gelezen te hebben dat engelen nauwelijks in het daglicht komen en dus vooral in de schaduwen te vinden zijn. Vooral omdat ze zoveel bekijks zouden hebben en niet aanvaard zouden worden door de mensen die er helemaal niet in geloven. Slechts wanneer iemand echt in nood was, verscheen de engel uit de donkerte. Bill zou dus vooral ’s nachts moeten gaan zoeken. Eerst in z’n kamer, dan misschien in het huis, daarna rondom de woning en als hij ze dan nog niet had gevonden, zou hij haar wel zoeken op de plekjes waar hij het liefst z’n tijd vertoefde.
Ergens wist hij wel dat hij zou vinden en ergens voelde hij ook haar aanwezigheid maar hij durfde het nog niet met zekerheid toe te geven dat alles klopte. Stel je voor dat hij zichzelf gewoon liet geloven dat het hí¡í¡r aanwezigheid was terwijl dit totaal het geval niet zou zijn. Misschien moest hij maar eerst grondig op zoek gaan voordat hij begon te hopen in niets. Ja, vanavond na het eten zou hij beginnen aan z’n zoektocht.
Langzaamaan werd Bill wakker uit z’n dagdroom en ving ongewild flarden op van een hele woordenvlaag tussen z’n moeder en Tom.
“Weer afwezig… met die stomme… bestaan helemaal niet… school verwaarlozen… verdomde en- Tom!”� Dat laatste kwam uit de mond van z’n moeder en doordat ze het zo kwaad uitgilde, schrok Bill zich ook een bult. Met een schuldige blik in z’n ogen keek hij afwisselend naar Simone en Tom en sloeg toen ogenblikkelijk z’n ogen neer toen ze beiden hun mond opendeden.
Gewoon bang om de komende kwetsende woorden, sloot hij z’n ogen en balde hij z’n vuisten zo strak dat z’n nagels dwars door z’n huid priemden. Het maakte hem niet zoveel uit. Het onbegrip op het gezicht van Tom en de bezorgde blik van z’n moeder, deed hem veel meer pijn dan die scherpe nagels in z’n handpalm.
“Bill, liefje, gaat het wel met je?”� Simone was de eerste die sprak. Meteen daarna hoorde hij Tom door z’n neus snuiven. Hij kneep z’n ogen nog wat meer dicht om het vervolg minder te horen.
“Tuurlijk gaat het niet met hem mam, hij is verdomme ziek in zijn hoofd met al die fucking engelen! Alsof er ook maar één bestaat?! Hij is gewoon ge-stooooooord mam!”�
“TOM!”� opnieuw schreeuwde Simone de naam van z’n broer en eiste op deze manier de stilte terug te keren. Voorzichtig opende Bill z’n ogen en keek z’n mam dankbaar aan. Een kleine glimlach ontstond op haar vertrouwde gezicht waardoor hij zich meteen al wat geruster voelde. Gelukkig vond zij hem niet gestoord en gek zoals Tom zou zeggen. Gelukkig was er gewoon één iemand die hem niet afschilderde voor alles wat lelijk was, maar gewoon naar hem luisterde om wie hij was, om wat hij dacht en in wie hij geloofde.
“Dus, lieverd, weet je zeker dat alles goed met je gaat? Geen problemen op school, met taken? Niet ziek of verkouden of…?”� Met een waarschuwende blik naar Tom, die z’n mond alweer had geopend en al even snel terug dicht sloeg, nam Simone haar jongste zoon in zich op. Het was haar natuurlijk ook al opgevallen dat Bill steeds afweziger werd en meer tijd stopte in die engelen. Dat hij meer en meer tijd vertoefde in z’n kamer en nauwelijks nog wat at. Dat hij bleek kleurde alsof hij elk moment door z’n benen zou kunnen zakken omdat hij niet genoeg vitamines nam. Gewoon het feit dat hij zo hardnekkig geloofde in engelen zorgde ervoor dat Bill niet echt meer op deze wereld leefde. Het maakte haar ook niet zoveel uit, zolang hij maar in orde was. Zolang hij maar steeds naar school ging, dat hij z’n schoolwerk niet liet vallen en dat hij open kon praten over z’n gevoelens. Dat was voor haar nog altijd het allerbelangrijkste. Ze zag ook wel dat Tom hem zo kwetste door die woorden uit te spreken, ze wist ook wel hoe belangrijk die engelen voor hem waren. Ze wilde hem dan ook steunen in wat hij deed, in hoe hij zich voelde maar dat kon alleen maar als Bill zijn gevoelens durfde te uiten. Verwachtingsvol staarde ze haar zoon aan terwijl Bill z’n mond opende om te spreken.
“Ehm ja hoor, het gaat wel goed met me… Zou ik alsjeblieft van tafel mogen?”� antwoordde hij zo beleefd mogelijk en stond zonder afwachten recht. Ook Tom sprong van z’n stoel en keek Bill nogal vijandig aan.
“Om wat te doen? Alweer op internet zoeken naar plaatjes en verhalen?”� beet hij naar Bill en kwam dreigend op hem afgelopen. Zijn wijsvinger prikte bijna in Bills buikje maar z’n ogen bleven gevangen in de zwarte kolen van Tom. Hij kon geen woord meer uitbrengen, zo bang was hij dat Tom zou uitschieten, hem zou kleineren, hem zou verwijten, of erger nog: hem gewoon zou negeren.
“Jij houdt er nu mee op, hoor je mij? Ik wil geen broer die dingen ziet die er niet zijn… Ik heb een imago op te houden en jij hoort er niet bij met dat engelengedoe. Je houdt er mee op, begrepen?”� schreeuwde Tom nu bijna waardoor enkele speekseldruppeltjes op Bill z’n kin belanden. Ze werden al snel vermengd met tranen die langzaam over z’n wangen rolden.
“Tom, godverdomme! Naar je kamer jij! En je hoeft er van de hele avond niet meer uit te komen! Heb jí­j mij begrepen jongeman?!”� gilde Simone zo hard dat ze er rode wangen van kreeg. Als vanzelf draaide Tom zich om en schreeuwde met luide stem verder tegen haar.
“Oh, en jij gaat dit gedrag een beetje goedkeuren of wat? Mam, hij is verdomme gek! Wie gelooft er nu in zoiets? Wie wordt er nu verslaafd aan engelen? Wie is er nu zo stom om hen te gaan opzoeken? Ze bestaan niet eens!”� Zonder nog een woord af te wachten stormde Tom naar boven en sloeg de deur van z’n kamer met een klap dicht. De rust keerde terug in de woonkamer en werd af en toe even doorbroken door een zachte snik van Bill. Hij snapte niet dat Tom zo’n dingen over hem kon zeggen… Was hij nu echt gestoord? Was het nu zo’n zonde om in engelen te geloven? Waarom kon Tom dit niet respecteren en er gewoon zijn voor hem? Waarom moest dit weer een dilemma worden? Was dit het wel allemaal waard?
“Liefje, let maar niet op Tom oké? Ik vind je helemaal niet gek en gestoord… Hij weet gewoon niet hoe hij ermee moet omgaan. Je zou hem net voor hetzelfde kunnen beschuldigen, weet je? Met z’n meisjes altijd… Luister maar niet naar hem, hij weet niet waarover hij het heeft.”� fluisterde z’n mam heel lieflijk. Haar arm lag heel voorzichtig om z’n middel en streelde geruststellend zijn onderrug. Als bedankje nam Bill z’n kleine moedertje in zijn armen en gaf haar een warme knuffel. Zulke gebaren had hij wel meer nodig, dit deed hem goed, gaf hem waardering.
“Weet je wat mam? Ik ga even wandelen met Scot… Er even uit en als ik terug ben, dan praten we wel verder, oké?”� zei Bill zacht. Op dit moment had hij geen zin in diepgaande gesprekken, het enige wat hij nodig had was frisse lucht. Gewoon even z’n zinnen verzetten en aan niets denken, dan vooral niet aan de woorden van Tom.
“Is goed schat, neem je wel je mobieltje mee? Je weet nooit dat er iets zou gebeuren…”� daar was z’n lieve moedertje terug. Wat hield hij toch zo van haar…
Hij drukte nog snel een kus op haar voorhoofd, slofte naar de gang om er z’n jas aan te trekken, controleerde vlug of z’n mobieltje in z’n broekzak zat en riep toen luid om Scotty. Al kwispelend kwam de hond aangehold en sprong met z’n voorpoten tegen de borst van Bill. Zonder problemen haakte hij de lus van de leiband aan Scotty’s halsband en nam hem zo mee naar buiten.
“Tot straks mam!”� gilde Bill nog even en trok toen zonder antwoord af te wachten de deur in het slot. Hij had zo’n raar gevoel dat dit een aparte avond zou worden, al wist hij niet bepaald waarom…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.