FanFic.nl

Het uur van de wolf

II

Toen de waterstorm ging liggen sprong Marcus overeind. Het was niet krachtig genoeg geweest om de wolven uit te schakelen, en enkele meters verderop krabbelde zijn familie overeind. De heks was nergens meer te bekennen. Marcus wist dat ze niet ver weg kon zijn en snoof een paar keer in de lucht.
Hij rook voornamelijk bloed: mensenbloed, heksenbloed en wolvenbloed. Daarnaast overheersten de sterke geuren van zijn familieleden, samen met droog gras en aarde. Hij telde in zijn hoofd: Grootmoeder, Levi en Alice, Ruwan en Cynthia, en Zackry. Een zucht van opluchting ging door hem heen, ze waren nog compleet. Moeder en Ellen zouden ook opgelucht zijn.
'Ik heb d'r!' riep Levi uit. Hij stond vlakbij de bomenrij, naast een grote vlierstruik. Hij hield zijn ogen strak op de struik gericht, en zijn lichaam nam de gevechtshouding aan. Nu rook Marcus het ook. Vanuit de struik kwam een zwakke geur die hij alleen maar kon associeren met water.
Marcus sprintte naar zijn broer toe, en overbrugde de 50 meter in een enkele seconde. Hij bereikte de vlierstruik tegelijk met Alice, die nooit ver van Levi's zijde week.
De heks lag slap als een lappenpop achter de vlierstruik, en was maar half bij bewustzijn. Haar groenblauwe ogen gleden loom over de wolven en werden af en toe wazig. De rest van de familie kwam er ook snel omheen staan, en Grootmoeder wurmde zich tussen de grote lijven van haar kleinzoons door naar voren.
Levi liet zijn tanden zien. 'Hier eindigt het leven, heks,' gromde hij, en hij glimlachte wolfachtig.
Hierop siste Marcus waarschuwend, en liet zijn broer zijn tanden zien. 'Dit is mijn prooi, Levi,' gromde hij. 'ik neem haar leven.'
Voordat Levi zich tot Marcus kon richten legde Grootmoeder sussend haar handen op de armen van de twee broers. 'Niemand neemt het leven van deze heks,' zei ze met volle autoriteit in haar stem. 'Volgens mij is dit Polka's dochter,' voegde ze er zachtjes aan toe.
Onbewust begon het hele groepje wolven laag te grommen. Iedereen kende de naam Polka, en die werd slechts met haat uitgesproken. Levi ging weer rechtop staan, en ook Marcus trok zich iets terug. Niemand kon de wil van Grootmoeder weerstaan.
'Wat doen we dan met haar?' vroeg Alice, en ze pakte Levi's hand.
Op dat moment leek de heks weer een beetje bij te komen. Haar blik gleed over het groepje wolven en ze kreunde zacht. Haar angst was duidelijk zichtbaar in haar ogen. Ze bewoog een beetje met haar benen voor ze weer stilviel.
'Ze heeft duidelijk al haar energie verbruikt,' zei Grootmoeder. 'En zonder de hulp van andere heksen duurt het dagen voordat ze haar magie weer kan gebruiken.' Ze legde demonstratief haar handen in haar zij. 'Zij is nu onze gevangene, tot we te horen krijgen wat we met haar moeten doen.'
Een gespannen zucht ging door de groep. Ze hadden nog nooit een heks gevangen genomen. Niemand bewoog.
'Marcus,' zei Grootmoeder, 'ze is jouw prooi, jij bent verantwoordelijk voor haar.' Toen hij er tegenin wilde gaan keek ze hem streng in de ogen. 'Zorg dat haar niks overkomt tot we haar kunnen overdragen.'
Zijn broers begonnen te grinniken en Levi gaf hem een ongemeende glimlach. 'Veel succes met oppassen, Marcus,' zei hij spottend, maar ergens in zijn stem klonk opluchting.
Marcus stapte aarzelend naar de heks toe en boog zich over haar heen. Haar roodbruine haar lag als een waaier om haar hoofd en glansde in het ochtendlicht. Ze leek nauwelijks in staat te bewegen, maar hij vertrouwde het niet. heksen stonden bekend om hun verraderlijkheid. Alleen al de manier waarop ze gekleed was suggereerde dat ze haar vijand in verwarring wilde brengen. Een eerlijk gevecht was niet hun stijl, en Marcus walgde daarvan.
Langzaam schoof hij zijn armen onder haar lichaam. Terwijl hij dat deed bleef hij strak naar haar gezicht kijken om meteen enig spoortje van verzet te kunnen detecteren. Haar ogen keken angstig, maar ze bewoog niet. Toen tilde hij haar snel en moeiteloos van de grond. Ze was zo licht als een veertje en bleef slap in zijn armen liggen.
Haar lichaam voelde ijskoud aan. Hij vloekte. 'Alice,' zei hij voordat zij en Levi zich konden omdraaien, 'breng warme kleren en dekens, nu! ze raakt bijna onderkoeld.' Alice keek hem even boos aan en sprintte toen naar het slagveld.
'Zo praat je niet tegen mijn vrouw.' snauwde Levi toen ze buiten gehoorafstand was, en gaf zijn broertje een ijzige blik.
Marcus keek net zo ijzig terug. 'Jullie hebben Grootmoeder gehoord, haar mag niks overkomen.' Hij knikte naar de jonge vrouw in zijn armen.
Levi kon daar niks tegenin brengen en liep boos weg. Marcus liep langzaam zijn broer achterna over het slagveld naar de plek waar zijn familie kamp had opgeslagen, ver van waar de strijd had plaatsgevonden. Hij hield de heks dicht tegen zich aan, hopend dat zijn lichaamswarmte haar zou helpen op te warmen.
Ze voelde nog steeds als ijs aan toen Alice terugkwam. Boos gooide ze een stapel kleren en dekens voor zijn voeten, en rende toen achter Levi aan.
Marcus zuchtte geërgerd en legde zijn prooi zachtjes op de grond. Haar ogen schoten geschrokken heen en weer terwijl hij haar zo snel mogelijk een lang gewaad aantrok.Hij wikkelde haar in dekens voor hij haar weer oppakte.
Toen hij bij het kamp aankwam brandde er al een groot vuur. Grootmoeder deelde voedsel uit en de sfeer was vrij gemoedelijk. Het triomfantelijke gevoel van een gewonnen gevecht was aanstekelijk, en werd versterkt door het feit dat er niemand gewond was. Andere families waren niet zo gelukkig geweest.
Hij legde zijn gevangene bij de warmte van het vuur, en ging naast zijn familie zitten om zijn biefstuk te verorberen. Het was een welkome overwinningsmaaltijd, en werd afgesloten met zoete, wilde bessen.
Grootmoeder kwam langslopen om de temperatuur van de heks op te meten. De groenblauwe ogen schoten zenuwachtig heen en weer van haar gezicht naar die van Marcus terwijl de oude vrouw haar hand op haar voorhoofd legde. 'Ze wordt al warmer,' zij ze tegen haar kleinzoon. Marcus haalde zijn schouders op en ging door met eten, maar ergens was hij gerustgesteld. Grootmoeder trok haar wenkbrauwen op en snoof afkeurend om zijn onverschillige houding.
'Ik kan wel een douche gebruiken,' mopperde Cynthia met een vies gezicht.
Ruwan sloeg liefkozend een arm om haar heen. 'We kunnen allemaal wel een douche gebruiken,' stelde hij, 'maar Marcus het meeste, hij ruikt naar heks.' Levi en Alice grinnikten.
'Ik ruik liever naar heks dan zoals jij,' plaagde Marcus terug, en hij grijnsde naar zijn broertje.
Zackry moest lachen. 'Touché,' zei hij met een knipoog naar Marcus, voordat hij de rest van zijn eten naar binnen schoof.
Toen iedereen klaar was met eten stond Alice op. 'Kom,' zei ze tegen de groep, 'ik wil naar huis, ik heb schoon genoeg van kamperen.' Iedereen mompelde instemmend en begon spullen bij elkaar te rapen, Marcus met meer tegenzin dan de rest. Het was een tocht van enkele uren naar het kasteel, en hij verheugde zich er niet op de heks de hele tijd te moeten dragen. Het maakte hem nerveus. Hij wierp een blik op zijn vijand. Haar roodbruine haar glansde in het laatste licht van de dovende vlammen, en haar ogen keken strak naar hem.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.