FanFic.nl

Marry me or die (Draco Malfoy)

Hoofdstuk 49

(Artemis pov)
Draco en Gregory worden op de grond gedropt. "Sorry Harry, ik kon ze niet tegen houden." Zeg ik tegen hem. "Maakt niet uit, Deze twee hebben we nog kunnen redden, Crabbe is dood." Zegt hij met een droevige stem. Harry is echt te nobel, ik zou deze verraders laten sterven, ook al ben ik nu toevallig verliefd op één van ze en is hij de vader van mijn kind. Plots merk ik dat ze Fred en George aanvallen. Met zijn allen helpen we ze. Ik negeer Draco die mijn naam schreeuwt. "Artemis, eindelijk kunnen we de klus afmaken." Hoor ik de stem van Igor zeggen. Woest draai ik me naar hem toe en vuur een ontwapeningsspreuk op hem af. "Is dat al wat je hebt kleine meid? Cruccio!" Roept hij wreed. Gelukkig heeft Neville me een geweldige spreuk geleerd om me te beschermen. "Liefste Igor, ik moet je een geheimpje vertellen." Zeg ik met een zoetsappig toontje. "Het is niet jou dochter, maar die van Snape." Zegt een vrouw achter me. "Penelope! Ik dacht dat je dood was?" Zegt Igor verschrikt. Een lach verlaat de mond van mijn moeder. "Je bent een dwaas." Giechelt ze. "En jij blijkbaar een hoer. Dus jij hebt met die vuile dweeper in bed gelegen?" Vraagt hij giftig. Ik kijk gewoon met open mond toe naar hun woordenwisseling. "Ja, je had het toch kunnen weten. Je bent een mislukkeling, je kan nog geen eens kinderen verwekken." Zegt ze met een kwaadaardige grijns. "Avada Kedavra" Roept hij terwijl hij de stok op me richt. "Neeeeee!!!" Roept mijn moeder. Ze springt voor me en valt als een lappenpop op de grond. Zonder er zelf bewust van te zijn richt ik mijn stok op Igor. "Avada Kedavra" Pas als Igor me met grote bange ogen aankijkt, merk ik wat ik gedaan heb. Ook voel ik de tranen die over mijn wangen rollen als mijn zo gezegde vader de grond raakt. Veel tijd om te rouwen heb ik niet, de oorlog is nog bezig en een gigantische ontploffing laat het kasteel daveren. Alles word bedekt met puin en ik kan nog maar net op tijd wegspringen voor een groot stuk steen. Door de knal ben ik verwijderd van de rest. "Neee! Nee! Fred, kom terug, Fred!!" Hoor ik aan de andere kant van de brokstukken.

De oorlog is in pauze, Voldemort heeft gevraagd aan Harry Potter om zich over te geven. Ik sta in de Great Hall en kijk naar al de mensen die rouwen om hun overledenen. Als ik mijn grootste angst bewaarheid zie. Fred ligt daar, met de schim van zijn laatste lach op zijn gezicht. Alle Weasleys huilen en Molly is hysterisch. George komt naar me toe en omhelst me stevig. Zonder een woord laat hij me terug los en loopt terug naar het lijk dat ooit zijn tweeling broer was. Ik wandel verder en dan zie ik mijn moeder liggen. Bij haar staat Snape. "Vader." Fluister ik. De tranen duidelijk hoorbaar in mijn stem. Hij omhelst me stevig. Hierdoor kan ik mezelf niet meer inhouden. Hard Schokken mijn schouders. Na enkele minuten houdt hij me een beetje van zich af. "Sorry, mijn dochter. Ik moet naar Voldemort gaan en hem overhalen Harry niet te doden. Ik moet er voor zorgen dat Harry zijn voorspelling waar kan maken zodat jij en je dochter in een mooiere wereld kunnen leven." Voordat hij vertrekt geeft hij me nog een kus op mijn voorhoofd. "Ik hou van je papa." "Ik ook van jou."

De rest van de oorlog verloop snel. Harry werd vermoord door de Dark Lord, maar kwam weer tot leven. Uiteindelijk heeft hij ons eindelijk bevrijd van een monster, maar niet voordat ik naar die kwal geroepen heb dat zijn zo gezegde kind van niemand anders was dan van zijn belachelijke volgeling Draco Malfoy. Je had Voldemort zijn kop moeten zien.

Als iedereen in vreugde uitbarst, komt Harry naar me toe. "Artemis, ik heb vernomen dat jij de dochter bent van Snape. Sorry voor nog meer slecht nieuws. Maar je vader is dood." Fluistert hij voordat hij me in een omhelzing neemt. "Ik ben helemaal alleen nu." Snik ik luid. "Nee, je hebt ons." Hoor ik meerdere stemmen zeggen. Rondom me staan al mijn vrienden, en op één of andere manier laat dit me nog harder huilen. "Ik hou van jullie!" Roep ik uit terwijl snot mijn neus uitloopt. "Hier, neem mijn zakdoek. " Zegt George met een kleine glimlach. "Dankje."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.