Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » Schrijfuitdaging maart » Nieuw begin
Schrijfuitdaging maart
Nieuw begin
‘Misschien moeten we gewoon wegtrekken,’ zei de jongen tegen het meisje. ‘Naar een plaats waar ze ons niet kennen, waar het Capitool geen macht heeft.’
‘Je bedoelt vluchten?’ het meisje fluisterde de woorden met ontzag in haar stem. ‘Onmogelijk.’
‘We zouden er gelukkig zijn,’ vervolgde de jongen. ‘We zouden er onszelf kunnen zijn en onze kinderen in veiligheid zien opgroeien.’
Hij nam haar hand vast en samen droomden ze van een wereld met de ultieme vrijheid, zonder voedselschaarste of hongerspelen…
De bladeren van de bomen ontspruiten opnieuw en hun bloesems bezwangeren de lucht. Vogels fluiten opgewekt en vlinders fladderen in het rond. De lente is aangebroken. Ikzelf sta in het midden van al dat moois en kijk naar de lichtstralen die door het jonge bladerdak stromen. Ik ben net negentien en heb alles gekregen waar ik ooit naar smachtte: meerderjarigheid, een sensueel vrouwenlichaam en de liefde van mijn leven.
‘Lieveling,’
Mijn verloofde, Gale, strijkt mijn lange haren uit mijn gezicht en kust me teder. Zijn ruwe mannenhanden glijden over mijn bolle buik.
‘Ik hou van je,’ fluistert hij me toe. Hij slaat zijn armen om me heen en we wandelen onbevreesd door het nieuwe woud. Een eekhoorn schiet voorbij en ergens klatert een riviertje. We lachen, dansen en bewonderen de meiklokjes. We kussen elkaar vurig en rollen over de vochtige grond. Niet veel later worden we opgeschrikt door een jonge ree die ons schichtig aankijkt vanuit het kreupelhout. Ik zie Gales blik en knijp geruststellend in zijn hand. Hier, in ons nieuw leven, hoeven we niet te jagen om te overleven. Hier is voldoende voedsel voor iedereen. Hier is geen angst, honger of barbaars gebruik dat jongelingen vermoord. Hier is alleen liefde en vrede. Ik dommel weg in het verse gras en droom verder over een toekomst die ons toelacht. Vervolgens verbreekt een kreet de betovering. Het gekrijs van een spotgaai, doet me inwendig bevriezen en brengt me terug naar het heden.
In het heden ben ik geen negentien, maar dertien. Ik ben geen volmaakt, zelfverzekerd persoon, maar een bang meisje. Ik ben niet zoals Katniss, mijn grote zus en de hoop van district 12, maar het kleine zusje waarvoor ze in de bres sprong. Gale zit naast me. Niet omdat hij van me houdt, maar omdat hij beloofde om voor me te zorgen. Hij kijkt me gespannen aan. Hij is, net zoals iedereen, ongerust over Katniss’ lot. In zijn ogen lees ik de hartverscheurende waarheid: hij haat me en verwijt zichzelf, omdat hij nooit is weggevlucht met Katniss.
Reacties:
Shooot!
Dit is knap!
Heel sterk gedaan.
I love it!