FanFic.nl

Angels

6.

Een halfuur later stond Bill nog steeds uit het raam te staren. Ten eerste uit ongeloof dat Fay wel degelijk echt was en hier gewoon even binnenwipte met de vraag of hij wilde komen naar hun feestje. Ten tweede uit pure angst om wakker te worden uit deze prachtige droom moest hij één stap verzetten of één keer proberen te knipperen. En ten derde uit pure verbazing dat het meisje zo ontzettend knap was geweest dat hij niet eens meer wist wat hij allemaal tegen haar had gezegd. Ze leek net op twee druppels water als die afbeelding die hij dagenlang na school bekeek. Was dit het toeval of was het wel degelijk zijn engel? Het leek gewoon allemaal zodanig vaag dat Bill niet wist waar z’n hoofd precies stond.
Alsof hij opeens uit z’n remblokken schoot, rende Bill naar boven, trok z’n shirt uit op de trap en gooide het stofje dan uiteindelijk genadeloos in de hoek van z’n kamer. Als een bezetene haalde hij z’n volledige kast overhoop en uitte na even zoeken toch een goedkeurend geluidje bij het vinden van z’n zwarte hemd. Met trillende vingers opende hij de knoopjes en rilde even als z’n nagels per ongeluk zijn navel raakten. Het gaf hem rillingen en hij werd opmerkelijk rood toen hij begon verder te denken. Stel je voor dat het niet zijn nagels waren maar die van…
“Bill, focussen!”� riep hij zichzelf toe en zonder verder te fantaseren, trok hij het hemdje aan. Het voorlaatste en het laatste knoopje werd gewoon los gelaten, waardoor je toch nog iets van z’n bovenlichaam zag.
Daarna schoot hij in een zwarte broek die net tot op z’n heupen perfect gegoten zat. Eigenlijk was hij totaal niet trots op z’n lichaam, hij was veel te mager en leek soms wel op een persoon met anorexia maar hij trok dan altijd z’n schouders op. Er bestaan nu eenmaal mensen met een goed systeem daar vanbinnen om alles meteen af te breken als hij at. Ergens vond hij het wel leuk dat ‘ie nooit echt dik zou worden maar aan de andere kant mochten er gerust wat kilootjes bij. Ach wat, gezeur om niets.
Hij liep naar de spiegel aan de andere muur van z’n kamer en begon nauwkeurig de zwarte lijnen rond z’n ogen aan te brengen. Tom begreep nooit hoe hij met zo’n precisie en zo’n half moordwapen zijn ogen niet kon uitsteken. Maar dan moest Bill wel toegeven dat Tom niets verstond van make-up of andere zaken. Zolang hij maar een puistje kon verbergen, was z’n tweeling tevreden.
Een benauwd gevoel klom via zijn ruggengraat naar z’n nek toen Bill nadacht over het woord ‘tweeling’. Hij had Tom helemaal nog niet vergeven om wat hij enkele dagen geleden had verteld. Hoe kon hij toch zoiets zeggen? Alsof Bill een besmetting was op zijn oh zo befaamde imago?! Als er iemand was waarvan Bill had gedacht dat hij er voor hem zou zijn, dan was het zijn broer wel. Maar nee, het enige wat die jongen deed was alles afbreken waar Bill in geloofde. Alsof het allemaal één grote grap was. Het zal wel! Bill wist wel beter, ze bestond echt want ze was hier nog geen uur geleden in levende lijve. Fay…
Eigenlijk vond hij het best wel raar hoe de stemming opeens oversloeg. Eerst was ze zo vrolijk en kinds bijna tot hij vroeg wie ze echt was. Toen bleef ze opmerkelijk stil en vijf minuten daarna was ze al weg. Bill wist wel zeker dat er iets meer aan de hand was, alleen kon hij niet precies zeggen wat. Fay was speciaal, maar wat maakte haar tot zo’n fascinerend wezen? Wat zorgde ervoor dat hij zich aan de ene kant zo speciaal voelde bij haar in de buurt, maar aan de andere kant ook zo onzeker. Waarom twijfelde hij aan haar terwijl hij aan de andere kant zo zeker was dat ze zijn engel moest zijn?
Hij krabde even door zijn haar, trok zijn schouders op en ging dan op zoek naar z’n zwarte paar laarzen. Hij vond ze al snel onder zijn bed en trok ze aan. Ergens voelde hij zich veel beter in een stel laarzen dan in een paar sportschoenen. Waarom wist hij ook niet, het was gewoon een bepaald gevoel.
Hij spoot nog even deo onder z’n oksel en knipoogde dan in de spiegel. Zijn haar lag perfect, net zoals de aangebrachte make-up en ook z’n kledij was best netjes. Zo kon hij wel naar het feestje gaan van de nieuwe buren. Of tenminste: naar het feestje van Fay. Als vanzelf verplaatsten z’n voeten zich naar de trap en enkele seconden later had hij z’n jas in zijn handen. Het gebeurde allemaal zo snel dat hij zonder het zelf te beseffen al de sleutel had omgedraaid en in z’n jaszak had gepropt. Hij liep al dromend naar het huis waar luide muziek uit weerklonk en liet zijn vuist tegen de deur kloppen. Al twijfelde hij wel of iemand het überhaupt zou gehoord hebben. Hij was dan ook superverbaasd wanneer de deur geen seconde later werd geopend. Z’n mond viel voor de tweede keer vandaag open en zijn ogen namen het slanke lichaam van Fay in zich op. Het meisje had zich kennelijk omgekleed sinds ze Bill had uitgenodigd op het feestje. Ze droeg nu een maagdelijk wit jurkje, bezet met kleine pareltjes rond haar decolleté. Om haar voeten had ze witte pumps, al was het hakje niet al te groot. Haar haren waren nog steeds fleurig opgestoken en ook daar herkende Bill de glinsteringen van verschillende pareltjes in verschillende kleuren. Ze zag er werkelijk mooi uit, om dan nog niet te spreken over haar ogen. Hij wist nog steeds niet goed hoe hij moest omschrijven hoe ze eruit zagen. Haar irissen hadden dezelfde donkerbruine kleur als die van hem maar naarmate men meer naar de pupil ging kijken veranderde die kleur in een diepgouden tint. Het contrast van de ravenzwarte pupil met de mooiste schakering van goud zorgde ervoor dat hij even moest slikken. Hoe kon het dat een meisje zoveel schoonheid in zich had? Hoe kon het dat hij helemaal niets kon aanmerken aan haar dat haar toch een beetje menselijk maakte? Waarom was ze net de levende perfectie, recht voor zijn neus?
“Ik verwachtte je al, Bill.”� Haar zachte en vooral lieve stem haalde hem uit z’n gestaar. Ze glimlachte toen ze merkte hoe Bill z’n handen afveegde aan z’n broek en zijn rechtse dan uitstak naar haar. Een schok ging door Bill z’n lichaam bij het voelen van haar zachte huid in zijn hand. Als verblind staarde hij voor zich uit en bloosde pas toen hij de lippen van Fay tegen zijn wang voelde. Hij knipperde enkele keren met z’n wimpers en keek toen met grote ogen, een open mond en bibberende ledematen naar het meisje.
“Hey… hoi ehm… hallo Fay.”� stamelde hij als een klein kind. Zijn ogen lieten haar voor geen seconde met rust en ook zijn lichaam leek te reageren op elke beweging die Fay maakte. Wanneer ze glimlachte, sloeg z’n hart een slag over. Wanneer ze hem in zijn ogen keek, leek zijn maag wel een salto te maken. Wanneer ze sprak, sprongen alle haartjes op z’n armen recht. En vooral wanneer haar handen zijn lichaam heel voorzichtig aanraakten, ontplofte alles in zijn binnenste. Het leek wel alsof er vuurwerk werd afgeschoten en het nergens uit kon ontsnappen. Alsof hij op de toppen van z’n tenen aan het lopen was en z’n hoofd zich in de wolken bevond. Alsof hij gewoon de gelukkigste persoon op aarde was.
“Kom je mee naar m’n kamer?”� vroeg Fay na een poosje van gestaar en stilte. Bill knikte alleen maar, niet in staat om een woord uit te spreken na z’n gestotter van daarstraks. Hij volgde Fay door de ruime gang en keek heel even links van hem waar iedereen stond te praten, te drinken of te lachen. Sommigen waren zelfs aan het dansen maar het boeide hem niet. Al snel werd z’n blik terug gezogen naar het meisje dat hem voorging op de trap en hij kon het niet laten zijn ogen heel even naar haar kont te laten afzakken. Net op dat moment draaide ze haar hoofd en knipoogde even. Betrapt sloeg hij z’n ogen neer en merkte hij het warme getintel op z’n wangen. Typisch weer…
Pas toen hij de kamer van Fay binnen trad, liet hij z’n schaamte varen en bekeek hij de kamer met ontzettend grote ogen. Het leek alsof hij net een ticket had gewonnen naar hemel want zo zag het er uit. De muren waren behangen met zilver behangpapier maar geen zilver zoals hij zou kunnen krijgen in de winkel. Nee, het had een specifieke glans zodat het leek alsof de kleur wel leefde. Het schitterde nu zelfs nog meer omdat de mannenschijn er prachtig op scheen. In het midden van de verste muur stond een hemelbed met een doorzichtige stof, helemaal bezet met kleine pareltjes. De kussens, het dekbed en de matras hadden een mysterieuze donkerdere tint van zilver en leken zo aanlokkelijk om in te slapen. Een grote spiegel hing aan de andere kant van de kamer, met daaronder een schattig kastje vol met make-up spullen. Zelfs het kleinste prulletje dat er op lag, leek een soort van glans af te geven. Tegen de muur naast het bed stond een grote kleerkast en Bill keek z’n ogen uit toen hij zag welke schoenen en kledij er zich in bevonden. Aan de andere muren hingen verscheidene kaders waarin de mooiste foto’s van Fay en haar familie zaten. Als vanzelf liep Bill alle foto’s af en keek soms vertederd toe hoe het meisje haar mooie witte tanden bloot lachte. Ze leek gewoon zo gelukkig.
Met open mond liet hij zich op het bed trekken door Fay en voor de eerste keer in heel zijn leven wist hij niet hoe hij zich moest gedragen. Hij was zo overrompeld van deze kamer, van Fay, van dit alles. Zijn blik viel op het plafond en voor één seconde dacht hij gewoon dood te zijn. Het plafond was bezet met sterren in alle formaten, ze schitterden alsof het echte waren. Hij dacht zelfs één grote te zien die meer schitterde dan de anderen, zo magisch was het allemaal.
Al glimlachend sloot hij even z’n ogen en genoot van het moment. Het zachte bed, het gedempte geluid van beneden, de voorzichtige bewegingen van het meisje naast zich. Hij hoorde hoe ze zachtjes neuriede en merkte hoe z’n glimlach nog groter werd. Voor de eerste keer in zijn zeventienjarige bestaan voelde hij zich rustig, op zijn gemak, veilig…
Hij schrok even toen een paar lippen op z’n voorhoofd werden gedrukt en opende enkele seconden daarna z’n ogen. Hij wilde vragen waar het goed voor was maar hield al snel z’n mond toen hij de mooie lach van Fay opmerkte.
“Welkom in mijn paradijs Bill.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.