FanFic.nl

Het uur van de wolf

IV

Marcus ging zwijgend bij zijn familie aan tafel zitten. Moeder had gekookt, en de broers vielen aan op de berg voedsel die ze net op tafel had gezet. Marcus had een volle mond toen Grootmoeder zich naar hem toe boog over tafel.
'Heeft ze het voedsel en water gekregen?' vroeg ze hem zacht.
Hij knikte zonder op te kijken, en griste vlug een stuk pastei voor Levi's neus vandaan.
Ellen stopte met eten en probeerde onopvallend mee te luisteren. Sinds haar oma en broers terug waren gekomen van het slagveld vroeg ze constant naar de heks die ze gevangen hadden genomen. Moeder had Zackry een klap om de oren gegeven omdat hij het zijn zusje had verteld, waarna ze een half uur alleen met Grootmoeder had gepraat. De kinderen wisten niet waar ze het samen over hadden gehad.
'Je bent er toch wel bijgebleven tot ze het ophad?' ging Grootmoeder door.
Marcus zuchtte geërgerd. Al twee dagen lang bracht hij de heks water en brood, en elke keer als hij terug kwam vroeg Grootmoeder het zelfde. Hij wist hoe belangrijk het was, zij hoefde hem daar niet aan te herinneren.
'Ja Grootmoeder,' zei hij nors voordat hij nog een grote hap nam. Hij spoelde zijn eten door met een halve liter bier. Hij was meer dan geërgerd door haar aanhoudende bemoeienis met Annika, ze zou beter moeten weten dan hem zo op de huid te zitten. De heks was zijn verantwoordelijkheid, zijn taak, zijn prooi. Van hem.
'Waarom moet Marcus erbij blijven als de heks eet?' vroeg Ellen plots. Ondanks de herrie aan tafel hadden haar wolvenoren elk detail van hun gesprek opgevangen. Het werd langzaam stil. Alle broers keken nu belangstellend van Grootmoeder naar Moeder en weer terug.
'Marcus moet erbij blijven als de heks drinkt, kind,' zei Grootmoeder toen met een glimlach. Iemand slikte luid een hap eten door.
'Aghata!' zei Moeder waarschuwend, haar boze blik op Grootmoeder gericht. Ellen keek echter hoopvol.
'Ze mag dit wel weten,' antwoordde Grootmoeder, 'trouwens, als ze het nu niet van ons hoort komt ze het op een andere manier wel te weten.'
'Geen sprake van, Aghata,' siste moeder boos.
Grootmoeder stond met een ruk op van aar stoel aan het hoofd van de tafel. 'Genoeg Maria, ik heb besloten,' zei ze gedecideerd.
Moeder kon niet anders dan haar hoofd onderdanig buigen, en keek met een zuur gezicht naar haar bord. Niemand kon Grootmoeder's wil weerstaan, de Alfa won een discussie altijd. Even bleef het stil aan tafel, toen ging Grootmoeder weer zitten en wendde zich tot een opgetogen Ellen.
'Onze gevangene is een waterheks,' zei ze tegen haar kleindochter. 'Als we iets van water onbeschermd bij haar achterlaten kan ze het misschien tegen ons gebruiken.' Ze nam zelf een slok water en nam een hap pastei.
Ellen dacht even na. 'Maar waarom moet Marcus dan bij haar blijven? Iemand anders kan dat toch soms van hem overnemen?'
Onbewust gromde Marcus. 'Nooit!' snauwde hij, meer naar Grootmoeder dan naar Ellen.
Aghata legde sussend een hand op zijn arm en wendde zich weer met alle geduld tot haar kleindochter. 'Deze heks was zijn prooi,' legde ze uit. 'Ze is onder zijn hoede, tot ik met de koning heb gesproken.'
Ellen knikte begrijpend, en nam een hap van haar eten. Daarna werd het langzaam weer wat lawaaieriger aan tafel.
Levi grijnsde naar zijn zusje en stootte Alice aan. 'Marcus zal niet lang meer met dat mormel opgescheept zitten,' zei hij. 'Ik weet zeker dat de koning haar kop eraf hakt, ze is er geweest.'
Marcus stond boos op. 'Haar naam is Annika,' mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders, en terwijl hij wegliep barstte Levi in lachen uit. Sommigen lachten met hem mee.
Marcus beende weg door de gangen van het eeuwenoude kasteel en nam de snelste route naar buiten. Even overwoog hij om naar haar cel te gaan, maar hij schudde die gedachte van zich af. Hij was niet boos om Levi's uitspraak, hij dacht hetzelfde als zijn broer. Het was zijn eigen territoriumdrang die hem in de weg zat. Het idee dat iemand anders zou bepalen wat er met zijn prooi zou gebeuren was bijna ondragelijk. Annika was van hem, maar hij voelde zich steeds meer machteloos over de situatie. Hij kon alleen maar hopen dat de koning hem zou betrekken in zijn plannen voor de heks.
Eenmaal buiten aangekomen ging hij niet naar zijn favoriete plekje in het bos, maar wandelde hij naar de rivier. De frisse berglucht deed altijd wonderen voor zijn humeur, en hij voelde de kou nauwelijks.
De rivier stond niet hoog. Het was hartje winter en de bergtoppen die voor hem opdoemden waren nog volledig met sneeuw bedekt. Pas in de lente zou de stroom groeien door het toenemende smeltwater. Zo was het altijd geweest en zo zou het altijd blijven.
De schemering zette vroeg in, en Marcus kon al menig aantal sterren onderscheiden in de donkerblauwe lucht. Hij ging bij de hoge oever op een bankje zitten en keek naar het donkere water. Vrijwel meteen wenste hij dat hij toch naar het bos was gegaan, want de diepe blauwgroene kleur van het water deed hem denken aan Annika.
Toen hoorde hij achter zich iemand aan komen lopen. De snelle, zachte voetstappen in het gras maakten het Grootmoeder die op hem af kwam. Ze stopte vlak achter hem.
In plaats van op haar aanwezigheid te reageren bleef Marcus naar het zacht stromende water onder hem kijken. Voorzichtig legde ze een hand op zijn schouder. Het liefst zou hij die afschudden, maar hij weerhield zich. Zo stond ze een tijdje zwijgen achter hem.
'Morgen ga ik met de koning praten,' zei ze uiteindelijk. 'Ik zal m'n best doen ervoor te zorgen dat jij jouw taak behoudt, maar je weet dat ik niks anders kan beloven.'
Hij zuchtte en haalde instemmend zijn schouders op. hij kon alleen maar afwachten.
'Kom jongen,' zei ze toen. 'laten we naar binnen gaan. Morgen kan een lange dag worden.' Ze draaide zich om en liep terug naar het kasteel.
Zwijgend volgde hij haar naar binnen. Hij hoopte dat hij niet lang wakker zou liggen vannacht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.