FanFic.nl

Angels

7.

Genietend lag Bill naar het plafond te staren, Fay lag naast hem met een oortje van haar Ipod in haar linkeroor. Nadat Bill was bekomen van de verbazingwekkende kamer, had Fay haar favoriete liedjes laten horen en nu lagen ze nog steeds te genieten van de muziek. Bill kende de muziek niet, hij had er nog nooit van gehoord maar het was wel het mooiste wat hij ooit had mogen meemaken. Luchtige, vrolijke, haast verliefde pianomelodieën galmden door zijn hersenen en zorgden ervoor dat hij zich de meest rustige persoon op aarde voelde. Alles hier in deze kamer, alles wat te maken had met Fay werkte precies als een slaapmiddel op hem. Zijn hoofd voelde licht, zijn armen en benen lagen rustig op het bed en zijn hart leek voor de eerste keer ook kalm aan te doen. Wat overigens best moeilijk was met zo’n schoonheid naast zich. Bill kon niet precies omschrijven wat ze nu net allemaal met hem deed maar hij voelde zich er echt wel prettig bij, alsof niemand hem ooit nog zou kunnen breken.
Hij knipperde even met z’n ogen, hief zijn hoofd op bij het voelen van een vreemd getik op z’n dijbeen en viel toen opgelucht terug op het kussen. Fay had haar hand op zijn knie gelegd en tikte met haar vingers mee volgens het ritme van de muziek. Een verliefd gevoel nam zijn hele lichaam over en een eeuwige glimlach werd op zijn gezicht gekleefd. Geen denken aan dat die glimlach er ooit af kon.
Hij draaide zich op zijn zij, waardoor Fay’s hand in een vreemde kronkel lag. Heel voorzichtig nam hij haar hand vast in de zijne en verstrengelde nogal bang hun vingers. Niet bang om zijn zwetende handpalm, maar wel bang om de reactie van het mooiste meisje uit het universum. Wat zou ze zeggen van zijn veel te snelle zet? Misschien wilde ze niet eens dat hij haar zo vasthield.
“Weet je?”� Hij schrok op en keek voor enkele tellen zonder pinken in de mooie ogen van Fay, die heel stiekem naar hem staarde. Hij had niet eens gemerkt dat ze nu ook op haar zij lag en een hele lieve glimlach om haar lippen had. God, wat was ze toch beeldig.
“Hmm?”� reageerde hij een beetje laat, terwijl de angst nu wel in zijn kleren kroop en hij liet rillen en huiveren. Nu zou ze hem ofwel kunnen uitmaken voor stommerd, of zou ze kunnen zeggen dat het helemaal niet erg is.
“Ik heb altijd al het vermoeden gehad dat je zo’n lieverdje zou zijn.”� antwoordde ze zacht. Haar ogen die al zo vriendelijk stonden, namen nu nog een rustigere indruk aan en Bill zonk voor heel even in de oceaan van bruine en gouden tinten. Als je hem nu zou zeggen dat hij droomde, zou hij je verrot schoppen en je toeschreeuwen dat je hem gewoon moest laten. Hij snapte gewoon niet dat iemand zoals Fay kon bestaan, het leek zo surrealistisch. Zo beangstigend om te weten dat de perfectie echt bestond, dat dit echt voorkwam.
Zijn lippen bewogen automatisch en hij kon zweren dat Fay wellicht z’n warme adem op haar wang kon voelen. Ze sloot haar ogen voor even en Bill merkte de subtiele aanbrenging van lichtgouden oogschaduw op haar ooglid.
“Hoe weet je dat?”� vroeg hij uiteindelijk na een poosje van gestaar. Het meisje keek een beetje verbaasd op maar hij wist zeker dat zij ook wel doorhad waar hij op doelde. Bij zijn weten hadden ze elkaar nooit eerder ontmoet, hoe kon zij dan het vermoeden hebben dat Bill wel een lieverd moest zijn?
Het meisje wiebelde een beetje weg en weer, waardoor haar knie soms zacht het dijbeen van Bill raakte en hij een schok over zijn ruggengraat voelde kriebelen. Haar blik speurde heel geconcentreerd zijn gezicht af en hield halt bij zijn opgemaakte ogen. Ze glimlachte zachtjes en legde haar hand tegen zijn wang.
“Dat vertel ik je later nog wel eens.”� fluisterde ze heel stilletjes in zijn oor, om dan heel fijn kusje op zijn huid te drukken. Bill zuchtte nauwelijks hoorbaar en sloeg uit wanhoop zijn arm om haar middel. Ze was zo verwarrend, zo mysterieus, zo moeilijk te vatten. Wat had dit meisje toch om Bill zo in een spinnenweb te krijgen? Hij kon er onmogelijk nog uit ontsnappen en hoe langer hij hier lag, hoe minder hij het ook wilde. Hij viel steeds verder in het dal van de mooie, onbegrijpelijke Fay.
Hij sloot zijn ogen en voelde zichzelf langzaam aan wegglijden in een zekere roes toen hij een bespottelijk gegrinnik hoorde. Het klonk hem bekend in de oren maar hij wilde er niet aan toegeven, niet nu hij hier zo vredig lag met zijn meisje. Niet nu.
Zijn gesmeek leek niet te werken want hij merkte al snel hoe de persoon zijn mond opende en opnieuw kwetsende woorden uitspuwde. Hij had het kunnen weten.
“Zo zo, nu al jouw engeltjes vergeten Bill?”� Tom zijn stem klonk koel en iets sissend, waaruit Bill kon opvatten dat z’n broer net iets te veel had gedronken om nog een serieus gesprek mee te voeren. Het beste was dat Bill er niet op in zou gaan, ware het niet dat Fay een gevoelige snaar was en hij zich wilde verweren.
“Ik ga tenminste niet met jan en allemaal gaan neuken.”� antwoordde hij bot terwijl hij zijn greep om Fay wat strakker maakte. Het meisje keek hem aan met verbaasde ogen, wellicht had ze zo’n taalgebruik niet van hem verwacht.
“Misschien moet jij dat ook maar eens doen, je bent goed op weg.”� blies Tom verwoed terwijl hij met een geamuseerde grijns tegen de deurpost ging leunen. Zijn armen lagen gekruist over z’n bovenlichaam en zijn linkervoet had hij tegen de muur geplaatst. Wauw, zag er heel hiphop en gangster uit.
Bill rolde zijn ogen, drukte een geruststellende kus op het voorhoofd van Fay en vertelde met z’n ogen dat ze helemaal niet moest luisteren naar wat Tom te zeggen had. Als Bill de kans had gezien om Tom buiten te werken, dan had hij dat wellicht al gedaan maar hij hield zich gewoon in voor het meisje. Straks was zijn goeie indruk meteen naar de vaantjes en dat wilde hij totaal niet.
“Oh Bill, doe maar verder hoor. Alsjeblieft, ik heb zin om eens goed te lachen vanavond. Kom op, neem haar. Bewijs maar eens dat je een man bent.”�
Langzaam liet Bill Fay los en kwam overeind te zitten. Zijn ogen spoten vuur en zijn vuisten trilden alsof ze een aardbeving op zich waren. Dit ging te ver en dat wist Tom maar al te goed. Waarom wilde hij Bill altijd uitdagen? Wilde hij misschien dat Bill over de grens ging en hem in elkaar sloeg?
“Kom maar op Bill, bewijs maar even dat je het waard bent om mijn broer te zijn.”� Dat laatste rolde nonchalant over de lippen van Tom. Het was de druppel om Bill te laten overkoken en in een ruk stond Bill dreigend voor Tom. Zijn vuist een centimeter verwijderd van Tom z’n neus. Zijn pols vastgeklemd door aan warme, zachte hand. Fay stond verbazingwekkend naast hem en keek hem nog steeds lief aan.
“Bill, niet doen.”� fluisterde ze op diezelfde manier als daarstraks. Het leek wel alsof niets of niemand haar kon laten wankelen. Alsof ze nooit boos zou worden, of nooit eens haar geduld zou verliezen. Ze leek gewoon zo in evenwicht en zo rustig.
“Ik ga.”� snoof Bill na een poos van stilte en koele blikken te hebben uitgewisseld met de jongen voor zich. Hij maakte zich zo voorzichtig mogelijk los uit de greep van Fay, uit angst haar pijn te doen. Hij keek dan ook vreemd op toen Fay zijn pols nog strakker vast nam.
“Ga nou niet, alsjeblieft…”� Haar ogen smeekten hem, haar lippen trilden heel even om dan terug een geruststellende glimlach te vormen. Bill voelde zijn weerstand afbrokkelen en knikte heel kort. Ze liet aarzelend zijn pols los, alsof ze leek te twijfelen aan zijn woord maar draaide zich dan volledig om naar Tom.
“Het lijkt me het verstandigste dat je nu naar beneden gaat, Tom.”� zei ze verrassend kalm, zonder enige vorm van woede of kilheid in haar stem. Het leek ook Tom te overrompelen want hij staarde voor de eerste vijf seconden gewoon afwezig in haar ogen. Blijkbaar had ze ook dezelfde uitwerking op hem als op Bill.
“Ja, dat lijkt me ook het slimste.”� antwoordde hij uiteindelijk stilletjes. Hij keek nog even naar Bill maar die weigerde om terug te kijken. Hij had het helemaal gehad met het onbeschofte gedrag van zijn tweeling. Hij hoorde nog even het gezucht van Tom en draaide zich om nog voor dat zijn broer de kamer uit was. Vermoeid kroop hij opnieuw op het comfortabele bed en sloot z’n ogen alvorens hij het kussen raakte. Zijn uitbarsting had veel meer energie gevraagd dan hij had beseft en dat voelde zijn lichaam nu ook.
Zijn hand kroop uit zichzelf onder het kussen en hij glimlachte zacht toen iemand het laken over hem legde. Hij wist wel wie die iemand was, zijn Fay. Een lichte zakking in de matras verklapte hem dat het meisje ook bij hem was komen liggen maar hij zweeg. Hij had even geen zin om te praten, hopelijk zou ze dat ook aanvoelen.
Een rilling schoot door zijn hele lichaam toen een kus op zijn lippen werd gedrukt, heel kort en zacht. Hij durfde zijn ogen niet te openen en hij durfde al helemaal niet meer te bewegen. Het enige wat hij nog hoorde, was een zacht gelach en een hele lieve “Slaapzacht.”�

Reacties: