FanFic.nl

Wedstrijden

Ik kies jou

Ik word wakker. Wacht, ik word wakker!? Ik heb me verslapen! Ik schiet omhoog en kijk naast me. Het lichtje wat betekent dat de wekker is gezet, is niet aan. Hoe kan dat? Ik had de wekker toch gezet? Ik besluit dat ik me er niet te lang druk om kan maken, anders kom ik nog later. Vlug hijs ik me in mijn kleren. Ik ren naar beneden. “Mam! Waarom heb je me niet gewekt?”
“Gewekt? Het is toch zaterdag?”
Ik kijk verbaasd naar haar rug. Weet ze nou echt niet wat er vandaag gaat gebeuren? Ik heb het er al dagen – weken – jaren over! Maar ik bedenk me dat zij natuurlijk niet dezelfde dromen heeft als ik en daar misschien niet aan denkt.
Ik pak mijn tas en ren weer naar mijn kamer waar ik de laatste spullen inpak. Nu ben ik blij dat ik de rest al klaar heb.
Met mijn schoenen en jas in de hand kom ik de keuken binnen gelopen. Mijn moeder kijkt me aan met een blik die ik niet kan plaatsen. Is ze verdrietig omdat ik wegga? Maar mijn moeder is nooit verdrietig... Ze wil juist dat ik zelfstandig dingen onderneem.
“Waarom heb je ineens zo’n haast? Ga zitten en maak eerst wat ontbijt! Je kunt toch geen reis beginnen met een lege maag?”
“Maar mam, ik ben al laat!”
“Daarom. Je kunt net zo goed nog even ontbijten! Wil je wat thee?”
Even ben ik te verrast om te antwoorden. Zegt mijn moeder dat nou echt? De moeder die vindt dat je altijd op tijd moet zijn?
“Lekker...” mompel ik uiteindelijk.
“Heb je genoeg onderbroeken mee?” vraagt ze terwijl ze de theepot pakt.
“Mam!” roep ik, lichtelijk gegeneerd. “Ik heb alles van het lijstje ingepakt...”

Ik heb nog nooit zo snel gegeten. Normaal gesproken ben ik rustig en neem ik overal de tijd voor. Deze keer neemt mijn opwinding het over. Een paar minuten later sta ik al bij de deur. “Doei mam!”
“Dag!” hoor ik haar zeggen.
Die opwinding zorgt er waarschijnlijk ook voor dat de tocht naar het lab sneller lijkt te gaan dan gewoonlijk. Met een hart dat zo hard bonst dat het pijn doet – heb ik nou zo snel gelopen of komt het door mijn zenuwen? – loop ik het grasveld op dat voor het lab ligt. De professor komt al naar buiten.
“Het spijt me dat ik zo laat ben...”
“O, het spijt me...” begint ook de professor. “Je weet dat ik niet kan wachten. Het zou niet eerlijk zijn om er eentje achter te houden voor jou.”
Mijn gezicht vertrekt. Ik knik. “Ik snap het...”
“Ik heb er nog wel één over, maar ze is niet echt geschikt voor een beginner...”
Voorzichtig verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. “O, echt? Het maakt mij niet uit welke ik krijg! Dank u wel, professor Oak!”
Hij grijnst naar me en gebaart me te volgen.
Eenmaal in het lab, loopt hij direct een kamer binnen. Hij sluit de deur, dus ik neem aan dat ik moet wachten. Ik heb de neiging om te springen, maar ik hou me in.

“Pikachu!” roep ik enthousiast.
Ik ren op het gele, muisachtige wezen af dat de professor in zijn armen heeft en omhels haar. Langzaam til ik haar op. Op dat moment voel ik een stroomstoot door me heen gaan. Als het tintelende gevoel voorbij is, voel ik dat alle kracht uit mijn lichaam is verdwenen. Ik zak op de grond. De Pokémon kijkt me boos aan en draait me de rug toe.
“Daarom is ze niet geschikt voor beginners...” De professor trekt rubberen handschoenen uit en gooit ze naar me toe. Ik zie nu pas dat hij ze aanhad. Ik laat ze echter liggen.
“Waarom? Houdt ze niet van kinderen?”
“Ik weet nog niet wat er precies aan de hand is… Ik krijg haar maar niet in de Pokébal. Ze lijkt mensen best te mogen, maar zodra er iets verkeerd gaat... Ze laat zich niets vertellen. Het lukt me maar niet om erachter te komen wat er precies is en waardoor het beter kan gaan.”
Ik kijk Pikachu aan. Oké, ik ben bang, maar als ik haar zo zie zitten... Ik glimlach lichtjes. “Ik wil graag helpen!”
“Je moet hier goed over nadenken! Dit moet je niet alleen doen omdat je niet een jaar wilt wachten.”
Ik schud mijn hoofd. “Nee, dat weet ik! Ik wil het echt proberen! Ik vind haar leuk! Ze is zo schattig!”
Een wenkbrauw gaat omhoog bij de professor. “Zo zou ik haar niet beschrijven, maar oké.”
Oké. Dat betekent voor mij een goedkeuring. Ik begin te grijnzen. “Wat zeg je ervan, Pikachu? Ben je er klaar voor om met mij een nieuw avontuur te beginnen?”
Pikachu draait zich langzaam om. Ze lijkt te aarzelen maar dan knikt ze.

Reacties: