FanFic.nl

Het uur van de wolf

V

Annika's cel werd steeds lichter. De zon kwam op. Haar derde dag in gevangenschap brak aan. Dit was de eerste zonsopgang die ze sinds de veldslag bewust had meegemaakt. De afgelopen dagen had ze bijna aan een stuk door geslapen. De enige keren dat ze wakker was geworden, was toen Marcus was binnengekomen met voedsel en water. Elke ochtend, middag en avond zag hij er streng op toe dat ze alles opat en dronk. De wolven waren voorzichtig. Maar Annika's energieniveau was nog te laag om haar magie te kunnen gebruiken. Ze kwam zelfs alleen van het matrasje af om naar de wc te gaan, meer kracht had ze niet.
Deze ochtend was ze echter uit zichzelf wakker geworden. Haar instinkt zei haar dat er vandaag iets ging gebeuren, en de zenuwen kriebelden in haar buik. Om meerdere redenen wilde haar lichaam water hebben.
Met veel moeite sloeg ze de deken van zich af. Het was ijskoud in de kleine, stenen ruimte waar ze gevangen werd gehouden. Met trillende benen van de inspanning strompelde ze naar de wc en weer terug. Uitgeput liet ze zich op de dekens vallen en kwam langzaam weer op adem.
Tegen het einde van de ochtend kwam Marcus zachtjes binnen. hij had een halfvol flesje water en een appel in zijn handen. Met een uitdrukkingloos gezicht keek hij haar aan totdat ze alles op had. Het lege flesje pakte hij weer van haar aan maar hij ging niet meteen weer weg. De deur stond nog open, en Annika keek hem verwachtingsvol aan.
Marcus zuchtte en kreukte het flesje in zijn handen. 'Je moet met me meekomen,' zei hij nors. Het flesje scheurde luid in stukken tussen zijn vingers. Beduusd liet hij het op de grond vallen. Na een tijdje haalde hij een stuk touw uit zijn broekzak tevoorschijn. Een gevoel van onbehagen bekroop Annika.
'Waar gaan we naartoe?' vroeg ze voorzichtig. Ze had het onverklaarbare gevoel dat hij bij haar zou blijven, waar ze ook heen werd gebracht, maar ze wist nog niet of dat wel iets goeds was. Hij had tot nu toe voor haar gezorgd en haar bewaakt, en ze vroeg zich af waar dat heen zou gaan.
'De koning wil je spreken,' zei hij, en hij keek even naar het touw in zijn handen. 'Ik moet je handen boeien.' Hij klonk zowel achterdochtig en vertwijfeld.
Annika slikte in gedachten verzonken en knikte toen. Angst bekroop haar weer en het koude zweet brak haar uit. De valse koning wilde haar zien, en ze had geen idee wat ze van hem kon verwachten.
Marcus leek te twijfelen, en ze stak haar polsen naar hem uit om hem haar medewerking te tonen. Hij stapte naar haar toe en knielde. Zijn warme huid streelde onbewust de hare terwijl hij het touw om haar polsen wikkelde en vastknoop. Ze kon er geen geruststelling uit halen. Hij hielp haar opstaan en ondersteunde haar bij het lopen, alles in stilte.
Naarmate ze door meer stenen gangen en kamers werd geleid, en trappen moeizaam beklom, werd ze zich meer van zichzelf en haar omgeving bewust. Het gebouw waar ze in liep moest gigantisch zijn, want ze werd steeds verder en verder gebracht. Ze droeg nog steeds de lange zwarte mantel die Marcus haar had aangetrokken op het slagveld, met daaronder slechts haar sportbeha en korte broekje. Haar blote voeten schraapten langs uitstekende stenen en werden langzaam koud en gevoelloos. Ze had zich al dagen niet gewassen, ze stonk uit haar mond en haar haar zat vol klitten. Maar ze besloot dat het erger had gekund, ze leefde tenminste nog.
Grote dubbele deuren met bewakers ervoor markeerden de vertrekken van de koning. Toen Marcus haar meenam maar binnen werden ze plots vergezelt door een groepje lijfwachten. De kamers van de vorst waren gigantisch, rijkelijk versierd en hadden grote ramen. Er brandden vuren in de openbaarden, en samen met de lampen gaven ze de ruimte een warme gloed.
Na nog twee deuren te hebben gepasseerd leidde Marcus haar de slaapkamer in. Een groot hemelbed domineerde de ruimte, en een groepje van oudere wolven stond eromheen, haar op te wachten. Ze herkende alleen de oude vrouw die samen met Marcus haar wonden had bekeken. Ze aanschouwde Annika uitdrukkingloos.
Voor het voeteneinde van het bed bracht Marcus haar tot stilstand, en hij duwde haar zachtjes op haar knieën op een zacht tapijt. Op het bed, onder de dekens, lag een man van middelbare leeftijd af en toe te kuchen. Omdat ze op haar knieën zat kon hij op haar neer kijken. Het moest de valse koning zijn.
Annika nam hem gebiologeerd in zich op. Hij had dik, donkerbruin haar, dat al grijs begon te worden. Zijn ogen waren verrassend genoeg niet geel, maar diep zwart, en werden omlijnd door ouderdomsrimpels en vermoeide kringen. Met zijn rechte neus en aanwezige kin wist Annika niet of ze hem knap kon noemen. Al met al leek hij helemaal mens, maar dat kon hij onmogelijk echt zijn.
Hij keek haar strak aan, een dun laagje zweet was aanwezig op zijn voorhoofd. 'Weet je wie ik ben, heks?' vroeg hij met een rochelende stem.
Het duurde even voor Annika zachtjes knikte. 'U bent de koning.'
Het bleef even stil, en hij fronste. 'Ik vroeg of je weet wie ik ben,' zei hij geërgerd, 'niet of je weet wat ik ben.' Het bleef even akelig stil in de kamer, toen vervolgde hij: 'Weet je wie mijn ouders waren?'
Bang dat ze weer iets verkeerds zou zeggen, durfde Annika haar mond nu niet open te doen, lokaal dacht ze te weten wie zijn ouders geweest waren. Ze wierp het groepje wolven naast het bed een verwarde blik toe, maar niemand zei iets.
De koning kreeg een hevige hoestbui, en het duurde een paar minuten voor hij zich had herpakt. Hij ademde een paar keer diep in en wendde zich toen weer tot de gevangene. 'Mijn naam is Grinboud, en ik ben rechterlijk zowel de koning van jouw soort als van de wolven.' Zijn ogen boorden zich in de hare, alsof hij haar wilde uitdagen om er tegenin te gaan. Annika hield wijselijk haar mond, en hij ging verder. 'Mijn moeder was een heks, en een koningin. Mijn vader was de koning der wolven,' legde hij uit.
Het groepje wolven knikte en mompelde instemmend. Annika kreeg weer een angstig gevoel. Het leek alsof ze terecht werd gesteld voor wat haar voorouders in Grinbouds ogen fout hadden gedaan. Daarnaast was ze sceptisch over zijn woorden, de valse koning zou natuurlijk liegen om haar voor zich te winnen. Haar moeder had altijd iets anders verteld.
Grinboud ging verder. 'Ik ben meer dan zeshonderd jaar oud, Annika. Nog niet zo lang geleden was ik in de bloei van mijn leven, en nu lig ik hier dood te gaan. Jouw moeder heeft een vloek over me uitgesproken, en dat is onvergeeflijk.' Hij toverde een onverwacht, hoopvol glimlachje op zijn gezicht. 'Maar misschien kan jij daar wat aan doen.'
Annika was met stomheid geslagen. Ze wist van de vloek, ze was er zelfs bij geweest toen haar moeder hem uitsprak, onder de belofte dat de oorlog zou eindigen wanneer de valse koning zou sterven. Hij had geen erfgenamen die zijn troon konden opeisen. Het overviel haar dat hij dacht dat zij een einde kon maken aan de magische ziekte die door hem heen vrat, zij was daar bij lange na niet machtig genoeg voor. Maar wat haar nog het meeste verbijsterde was Gronbouds leeftijd. Hij was bijna twee keer zo oud als het gemiddelde sterfjaar van zowel heks als wolf. Hij zag eruit als een mens in zijn veertig jaren, maar had naar eigen zeggen al tien mensenlevens achter de rug. Het was teveel om te bevatten. Ze probeerde haar gedachten op een rijtje te krijgen door met haar hoofd te schudden.
'Ik denk niet dat ik dat kan,' zei ze zachtjes, met een smekende blik in haar ogen. 'Ik ben op dit moment ook niet krachtig genoeg om het te proberen.'
Voor een lange tijd keek de koning haar schattend aan, en even leek hij bijna in woede uit te brasten, maar blijkbaar bedacht hij zich. Hij knikte en zei: 'Dan krijg je wat je nodig hebt om aan te sterken, en ga je het toch proberen. Je zult echter altijd onder toezicht moeten blijven,' ging hij verder, 'dus ik zal je een vrouwelijke bewaker toewijzen in plaats van Marcus.'
Annika wierp een bezorgde blik op Marcus, die naast haar leek te verstijven. Zijn spieren bleven zich steeds meer aanspannen tot zijn armen krampachtig begonnen te trillen. Maar hij bleef daar staan zonder iets te zeggen. Ze snapte zijn reactie niet, maar zelfs voelde ze zich paniekerig worden. Ze was zich de afgelopen drie dagen veiliger bij hem gaan voelen dan ze bewust gemerkt had.
'Nee,' zei ze zonder erbij na te denken, 'dat zal niet nodig zijn.' De koning trok beledigd een wenkbrauw op. 'Marcus heeft me goed behandeld, majesteit,' zei ze snel, 'en een nieuw gezicht kan me aaleen maar stress geven.'
Langzaam knikte Grinboud, en Marcus ontspande zich weer een beetje. 'Dan is dat ook geregeld, ik hoor van Marcus wanneer je klaar bent.' hij gebaarde met zijn hand dat hij klaar was met het gesprek, en onder begeleiding van de wachters nam Marcus haar weer mee de kamer uit. Achter hun brak een discussie uit tussen de koning en zijn raadgevers, maar Annika kon niet horen wat ze zeiden.
Buiten de koninklijke vertrekken bleven de lijfwachten achter en was ze alleen met Marcus, die haar nog steeds een beetje moest ondersteunen tijdens het lopen. Annika keek strak naar de grond voor haar voeten zodat ze niet zou struikelen, maar zag vanuit haar ooghoek dat hij af en toe naar haar keek.
'Dankje,' mompelde hij plots. Verrast keek ze op, recht in zijn gouden ogen. 'Waarom deed je dat?' vroeg hij nieuwsgierig.
Ze keek naar de grond voor ze antwoordde. 'Je voelt vertrouwd.' ze haalde haar schouders op, om haar blozen te verbergen.
Pas na een paar stille minuten kwam ze er achter dat ze niet dezelfde weg terug namen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.