FanFic.nl

Bill [TC]

1.

Het zonnetje scheen op m’n genietende gezicht en met een glimlach schoof ik de zonnebril nog wat verder op mijn neus. Het was zo’n prachtig weer, er waaide geen briesje en zelfs in de schaduw was het nog steeds stikkend heet. Ik zat op een terrasje net op de hoek van de straat en liet mijn hand heel zachtjes over de handpalm van hem kriebelen. Hij giechelde even om de plotse vorm van genegenheid en nipte vervolgens heel kort van de cocktail die voor zijn neus stond. Telkens als het zo’n weer was, gingen we zonder woorden uit te wisselen naar buiten, naar ons terrasje. We waren elkaar al zodanig gewoon dat we wisten wat de ander dacht.
Stiekem gluurde ik over de glazen van m’n grote zonnebril en glimlachte vertederd bij het zien van zijn genietende gezicht. Zijn ogen waren gesloten, zijn neus een beetje de lucht in en zijn vingers die vrolijk mee tokkelden op de muziek die uit het café kwam. Hij hield van de zon, dat wist ik al. Hij kon echt uren buiten zitten, of liggen en helemaal nergens meer aan denken. De zon was zijn enige afleiding van zijn enorm grote berg werk. Op deze momenten hield ik nog meer van hem, dan als hij een supergrote wereldster was. Dan zag je een doodgewone jongen, iemand die al vrolijk werd van de beginnende zonnestralen. Hij was gewoon prachtig om naar te kijken, echt waar.
Heel langzaam haalde hij zijn hand door z’n haren en liet hen zo uitwaaien op zijn schouders. Ze glansden nu nog meer dan anders en kregen zo’n mooie schijn dat je zo verliefd kon worden op zijn lokken. Ik volgde zijn arm terug naar de leuning van de stoel en grinnikte toen hij opeens z’n middenvinger opstook.
“Ben je me weer aan het bekijken?”� klonk het geamuseerd en ik begon zachtjes te lachen. Ik nam z’n vinger in mijn hand en kneep er eventjes in. Hij grinnikte, waaruit ik kon opmaken dat hij het heus niet erg vond en dat hij het ook niet meende. Zo kende ik hem wel.
“Je moet maar zo mooi niet zijn.”� antwoordde ik vlak, terwijl ik heus wel wist dat zowel hij als ik doorhad dat ik het eigenlijk uit de grond van m’n hart meende. Nooit eerder had ik zo veel schoonheid in één enkele persoon gezien, nooit. Of misschien was ik hem zodanig gewend geraakt, dat niemand ook maar in de buurt kwam van zijn uiterlijk. Dat prachtige, gitzwarte haar dat sluiks voor z’n ogen viel, de mooiste mengeling van bruintinten in z’n verblindende ogen, dat vrouwelijke wipneusje waar geen enkele imperfectie in voor kwam, die volle lippen die glansden als hij hen had beroerd, dat kleine maar zo fantastische geboortevlekje onder z’n onderlip, die geweldige maar toch zo gevoelige kaaklijnen die uitmondden in z’n heerlijke smalle hals. Hij was zo… adembenemend.
“Ga je dat nog leegdrinken?”� Zijn dromerige stem haalde me onverwachts uit m’n dagdroom en even knipperde ik verbaasd met m’n lange wimpers. De zonnebril schoof ik over m’n hoofd en met glunderende ogen keek ik toe hoe z’n roze tong heel even over z’n onderlip glipte. Hij deed het bewust, gewoon omdat hij wist hoe hij me kon verleiden. Hij wist als geen ander hoe hij m’n hoofd op hol moest laten slaan, hoe hij me moest inpalmen. En weet je, het maakte mij niets eens uit. Zolang hij maar gelukkig was, zolang hij maar de mijne kon zijn.
“Je mag het heus hebben hoor, als je dat wilt.”� Met m’n wijsvinger doelde ik op de halve cocktail voor m’n neus. Ik had er totaal geen zin in eigenlijk, het enige wat ik nu graag wilde doen, was hem kussen alsof er nooit meer een volgende keer zou komen. Ik zou voor hem door het vuur gaan. Eigenlijk zou ik gewoon alles voor hem over hebben, alleen maar om m’n liefde te kunnen bewijzen. Mijn liefde voor hem was groots, enorm en vooral heel beangstigend. Zoiets had ik immers nog nooit voor iemand gevoeld, zelfs niet voor een meisje.
“Dank je lieverd.”� Met een simpele handbeweging gooide hij z’n lange, zwarte haren over z’n schouder en nam daarna met een lieve, zoete glimlach rond z’n mond het cocktailglas vast. Z’n slanke vingers graaiden om de vorm van het glas en ik keek toe hoe hij z’n lippen dichterbij bracht. Als vanzelf likte ik over m’n eigen, droge lippen en staarde verlangend naar het drankje dat soepel in z’n mond verdween. Een brandend gevoel begon aan te wakkeren in m’n binnenste en met moeite keek ik weg van het goddelijke plaatje. Hij moest echt niet eens z’n best te doen om mij te laten ontploffen. Best wel gek.
Na een flinke slok te hebben genomen van het godendrankje, plaatste hij zonder moeite het glas terug op het tafeltje. Zijn linkerhand boog naar z’n nek en met z’n vingertop en pikzwarte nagel, veegde hij een simpel zweetdruppeltje van z’n huid. Als vanzelf nam ik z’n hand vast en kuste de zoutige vloeistof weg. Het smaakte gewoon naar hem, geparfumeerd met de meest heerlijke geur die ik ooit heb geroken. Het gebeurde zelfs dat, als ik niets te doen had, ik gewoon urenlang mijn neus in z’n haar kon stoppen. Hij rook gewoon zo… puur en onschuldig.
“Doe niet zo lief.”� giechelde z’n stem terwijl z’n prachtige ogen ook meelachten. Ik trok met een fijne grijns m’n schouders op en tikte even tegen de pet op m’n hoofd. Ik wist ook niet hoe het kwam, waarom ik zo tegen hem deed, het leek gewoon automatisch te gaan.
“Je weet dat ik gewoon zo tegen je doe, ik kan het niet helpen.”� Mijn handpalm streelde vertederd over z’n blozende wang. Hij was heet, de zon had z’n werking op zijn lichaam en ik keek toe hoe de zweetdruppels talrijk over z’n gezicht parelden. Je zou bijna kunnen denken dat het piepkleine diamantjes waren, zo schitterden ze in het zonlicht.
“Waar heb ik dat aan verdiend?”� Zijn slanke, maar oh zo mooie hand nam de mijne vast en hij liet z’n duim heel langzaam over m’n vingers strijken. De combinatie van de warme huid en het koude gevoel van z’n ringen liet me ook een beetje zweten. Maar dan moest ik ook toegeven dat hij op zich al een reden was om te gaan smelten.
“Gewoon, omdat jij gewoon jij bent.”� Ik bloosde, wendde m’n blik af en staarde in de verte naar enkele vogels die heel rustig door de heldere hemel zweefden. Ik knipperde met m’n oogleden toen ik merkte hoe de hitte dichterbij kwam en voordat ik het goed besefte, drukte een schouder tegen de mijne aan. Zijn voorhoofd leunde een beetje tegen de zijkant van m’n hoofd en ik sloot m’n ogen om zijn aanwezigheid voor eeuwig in m’n hart op te slaan.
“Je maakt me gelukkig.”� fluisterde hij terwijl hij m’n hoofd naar zich toe kantelde. Ik zag alleen nog zijn prachtige kijkers die leken te schitteren tot hij z’n gemaquilleerde oogleden sloot en me heel zachtjes kuste. Zijn warme, hete lippen drukten heel licht op de mijne en de druk op m’n piercing zorgde ervoor dat ik me even in de zevende hemel waande.

Reden één waarom ik zoveel van hem hield: hij gaf me het gevoel dat ik de gelukkigste persoon op aarde was. Ik voelde me zweven, ik was zo ontzettend smoorverliefd op Bill.

Reacties: