FanFic.nl

De Opkomst van de Avengers

Hoofdstuk 1

“Dus, waarom denk je dat de Koningin ons nodig heeft?” Tony begon het gesprek rondkijkend naar de hoge muren die gevuld waren met prachtige schilderijen. “Geen idee, maar damn wat een kasteel!” antwoordde Clint net iets te luid naar Natasha’s zin, ze sloeg hem op de achterkant van zijn hoofd. “Hey!” Clint trok zijn hoofd in, “Dat deed pijn…” voegde hij er jammerend aan toe. Natasha keek hem streng aan maar ze moest wel toegeven, het was een geweldig kasteel. Steve en Bruce waren achteraan aan het discussiëren over de hoeveelheid wachters ze zagen onderweg.
De groep –begeleid door een wachter– liep door een doolhof van gangen wanneer ze eindelijk een deur naderde. “Is dat…” Steve kneep zijn ogen tot spleetjes om beter te kunnen kijken, “Fury?” vroeg hij. Tony rolde met zijn ogen “Yup, dat is ‘em.”
“Dank u, meneer.” Zei Fury tegen de bewaker, “Ik neem het over vanaf hier.” De bewaker salueerde als antwoord. “Goedemorgen dame en heren, ik ben blij dat jullie er allemaal zijn geraakt.” Fury begeleide de groep de kamer binnen en iedereen nam plaats aan een grote glazen rechthoekige tafel.
Ze zaten allemaal geduldig te wachten met een drankje bij de hand, ze waren wel een beetje zenuwachtig want niemand wist wat er hen te wachten stond. Een paar minuten later klopte er iemand op de deur en kwam binnen.
Het was een wondermooie jonge dame met lange witte haren dat in een mooie vlecht over haar linkerschouder hing en had een licht blauw kleedje aan met nog een cape dat haar achterna ging. “Hallo.” zei ze en glimlachte vriendelijk. Clint geloofde zijn ogen niet, Bruce glimlachte terug, Steve verslikte zich in zijn koffie. Iedereen keek vragend naar hem en toen terug naar de jonge dame, “Wel, voor een vrouw van 80 ziet ze er best nog goed uit.” zei Tony met een grijns op zijn gezicht. Hij trok zijn hoofd in want hij verwachte een slag van Natasha op zijn hoofd. Natasha schudde haar hoofd, rolde met haar ogen en zei hallo terug. De jonge dame giechelde, “Ik ben de Koningin niet, meneer. Ik ben Prinses Elsa.” Steve verslikte zich weer. “Prinses?” vroeg hij. Hij stond snel op en boog, de rest volgde zijn voorbeeld en bogen ook. “O, nee. Dat is niet nodig. Alsjeblieft, neem jullie plaatsen.” zei ze vriendelijk met een glimlach.
“Zo, nu dat we er allemaal zijn zou ik jullie graag iets willen vragen.
Ik weet dat het allemaal vrij onverwachts is en ik versta dat het allemaal een beetje verwarrend kan zijn maar ik zou graag hebben dat jullie een team vormen met mij.” Elsa keek een beetje zielig en beet op haar lip wachtend op de reactie van de andere. Elsa zag de verwarde gezichten, ze kon haar zelf wel face palmen. Hoe dom kon ze zijn om hiermee het gesprek te starten.
“Ik snap het niet…” Bruce was de eerste die antwoordde. “Ja, wat bedoel je met een ‘team’ vormen?” zei Clint. Elsa voelde zich een beetje ongemakkelijk en werd nerveus. Elsa streek haar hand door haar haar en zuchtte. “Kijk, ik heb een paar dagen geleden een droom gehad…” Ze keek om naar Fury, hij knikte naar haar als aanmoediging om verder te gaan. “En… er staat iets te gebeuren. Wat er gaat gebeuren is nog te vaag om me daar al voluit over uit te spreken, maar er is iets.” Steve stak aarzelend zijn hand op, “Met alle respect Prinses, als u niet weet wat het is. Hoe kunt u dan zeggen of het gevaarlijk is of niet? Wat verwacht u van ons?”
Elsa hoopte dat niemand die vraag zou stellen. Maar natuurlijk zou iemand dat doen, wat had ze anders verwacht? “Ik verwacht dat jullie me bijstaan bij een gevecht… Ik kan jullie niet meer informatie mee geven dan dit zolang ik niet weet of jullie me zullen volgen of niet. Niet dat ik jullie niet vertrouw, in tegendeel zelfs maar… Het is ingewikkeld…”
“Ingewikkeld? Dus we moeten onze levens op het spel zetten voor een veronderstelling dat u maakt van een droom?!” Tony verhief zijn stem. “Stark!” Fury riep tegen Tony. “Wat? Hoe moeten we dit doen als alles van een domme droom komt?” Fury wou nog iets terug roepen maar Elsa stak haar hand op. “Ik begrijp dat dit verwarrend is, voor iedereen.
Als dit de enigste manier is hoe dat ik jullie kan overtuigen…” Elsa nam plaats tussen Steve en Bruce “Elsa, dit hoef je niet te doen…” zei Fury, hij was een beetje ongerust. “Het is oké…” Ze keek op naar hem en glimlachte zwakjes. “Wanneer ik klein was, moesten mij ouders… Ik bedoel…” Elsa sloot haar ogen en zuchtte “Ze moesten altijd over zee met de boot voor hun werk te verrichten. En op een dag schoot ik wakker van een nachtmerrie, ik droomde dat ze omkwamen in een storm omdat hun boot kapseisde…” tranen vulde stilletjes aan haar ogen, “Op die zelfde dag moesten ze weer de zee op. Wanneer ze hun valiezen aan het inpakken waren zeiden ze dat het maar een korte reis ging zijn, dat ze terug gingen zijn in een week of twee.
Dus zoals gewoonlijk namen we afscheid en wachtte we geduldig tot wanneer ze terug kwamen. We waren niet alleen natuurlijk, we hadden personeel dat op ons pasten. Anna en ik keken elke dag uit het raam in de hoop dat we ze in de verte zouden zien aankomen… We waren al een maand verder en we hadden nog steeds geen nieuws…” Er was een kleine krak in haar stem te horen en een traan rolde over haar wang. Tony voelde zich meteen schuldig dat hij had geroepen tegen haar wanneer hij de traan tevoorschijn zag komen. “Er ging nóg een maand voorbij, en we hadden nog steeds niks te horen gekregen. Als kleine meisjes wisten we niet wat er gebeurd kon zijn,
maar het personeel wist al hoe laat het was… Op een dag zagen we een jonge man op een paard ons huis naderen, Anna en ik rende zo snel mogelijk naar de deur maar onze nanny was ons voor. De jonge man gaf haar een brief die ze ter plekke opende en las.” Elsa keek even op naar de andere, “Ik zie nog steeds voor me hoe haar glimlach plaats maakte voor tranen…” een tweede traan rolde langzaam naar beneden. “Ze kwam op ons af en knielde, ze nam Anna’s hand in één hand en de mijne in haar andere. Ze vertelde ons dat we ze niet meer zouden terug zien… Weet je waarom? Ze waren omgekomen in een storm omdat hun boot kapseisde. Ik… ik wist dat het ging gebeuren en ik heb niemand gewaarschuwd.” Elsa liet haar hoofd hangen en balde haar vuisten die op haar schoot lagen. “Als ik iemand erover had verteld leefde ze waarschijnlijk nog!” Elsa barste in tranen uit wanneer ze een hand op haar schouder voelde rusten. “Prinses,” ze hoorde een warme stem haar toespreken, ze keek naar hem op. “U was nog maar een kind, het is uw schuld niet.” Hij glimlachte zwakjes. Elsa schraapte haar keel en veegde haar tranen weg, “Het spijt me, maar Anna is alles dat ik nog heb.
Als er nog maar een kleine kans bestaat dat ze gevaar loopt wil ik er zijn om haar te beschermen. Maar deze keer kan ik het niet alleen.” Elsa keek een beetje wanhopig naar de andere “Daarvoor heb ik jullie nodig.”
“Met alle respect Prinses,” Clint begon te praten “Maar u bent een Prinses, en wij zijn… ook maar gewoon mensen. Waarom denkt u dat we dit zouden kunnen?”
“Prinses Elsa is geen gewone Prinses, Barton.” Zei Fury van achter hen, Elsa negeerde hem en ging door. “Wel, ik koos niet zomaar mensen om mee te werken. Jullie hebben allemaal al geweldige dingen gedaan, ieder van jullie heeft al een keer de wereld gered! En ik heb jullie nodig om dat nog is te doen. Niet alleen ik, maar ook de rest van de wereld heeft jullie nodig.”
“De rest van de wereld denkt dat we freaks zijn…” zei Natasha en ze keek niet bepaald gelukkig. “Hey, jongens.” Elsa begon, ze voelde zich wel schuldig voor al die droevige gezichten die naar haar keken. “Jullie zijn geen freaks, ok! Ik praat met dé Iron Man, en kijk Captain America is hier ook! En zit ik naast de Hulk? Zelfs de twee beste agenten van S.H.I.E.L.D. zijn aanwezig.” Elsa stond op en wandelde naar het hoofd van de tafel, iedereen keek naar haar. “Echt, ze hebben het recht niet om jullie freaks te noemen. Alleen… mensen zijn bang van dingen die ze niet kennen.” Zei ze met een kleine glimlach wanneer ze lichtjes haar schouders optrok en gelukkig lichtte hun gezichten weer op. “Prinses, u kent ons ook niet. Waarom bent u niet bang van ons?” vroeg Bruce. Er vormde een kleine verlegen glimlach op Elsa’s gezicht, “Omdat ik ook anders ben.”
“Sorry Prinses, ik kan even niet meer volgen.” Zei Tony met een vragende blik. “Zoals ik al eerder zei, Prinses Elsa is geen gewone Prinses. Ze kan dingen –“ Fury keek geamuseerd naar Elsa en ging verder, “– die niemand ooit eerder heeft kunnen doen.” Iedereen keek van Fury naar Elsa, terug naar Fury. “Zoals wat?” vroeg Bruce met pretlichtjes in zijn ogen. “Wel, ik kan de elementen besturen.”
“Nee. Nee, nee, nee, nee, nee.” Tony gooide zijn armen in de lucht. “Nee, dat kan niet. Als wetenschapper zeg ik dat het onnatuurlijk is.” hij plaatste zijn handen op zijn zij. “Onnatuurlijk? Niemand van jullie is natuurlijk, Stark.” Zei Fury. “Sorry?” antwoordde Tony en legde een hand veel te dramatisch op zijn borstkas. Fury trok een wenkbrauw op, “Jij hebt niet eens een hart, Banner is een en al gamma radiatie en Steve is niks meer dan een experiment.” Zei hij wanneer hij naar ieder van hen wees wanneer hij over ze sprak. Tony opende zijn mond een paar keer om te antwoorden maar het leek erop dat hij geen vond. Steve en Bruce keken elkaar gechoqueerd aan en keken toen vol schaamte naar de grond. “Excuseer?” Elsa kon haar oren niet geloven, ze was boos. Hoe durfde hij? Ook al heeft hij geen woord over haar gezegd, toch voelde ze zich ook wel beledigd op een of andere manier, want ook zij was niet zo natuurlijk. “Deze ‘onnatuurlijke’ mensen hebben honderden levens gered!” de temperatuur ging langzaam omlaag maar er was niemand die daar echt aandacht aan schonk. “Dus hoe durft u zelfs zo over hen te praten?” Elsa verhief haar stem een beetje en nog geen seconde later vormde er ijs op de muren en plafond. De groep stond snel op van hun plaatsten en ging allemaal dicht bij elkaar staan en keken geschrokken naar het ijs dat zich verspreide over de muren. “Wat gebeurd er?” fluisterde Tony tegen Steve wanneer hij naar het ijs keek. “Ik wil niet dat u ooit nog zo’n woorden over hen uitspreekt.” Het werd best wel koud in de kamer en er begon sneeuwvlokken in een cirkel rond om Elsa te zweven. “U belegde hen, dus u beledigde mij.” zei Elsa wanneer ze boos naar de groep wees.
“Is-is dat sneeuw?” vroeg Clint aarzelend van achter de rest. Iedereen stond daar gewoon, niemand durfde te bewegen. Maar er vormde wel een kleine glimlach op Steve’s gezicht. “Waarom glimlach je?” fluisterde Tony weer. “Weet je… Ze neemt het voor ons op, ook al zijn we vreemdelingen voor haar. Vreemdelingen, ik wil niet eens weten hoeveel moeite ze dan wilt doen voor haar zus…” antwoordde hij met een nog grotere glimlach.
Er schoten een paar ijspegels uit de grond die zich rond om Elsa bevonden. “Dit loopt uit de hand! We moeten haar stoppen!” zei Steve, juist wanneer hij naar de Prinses wou lopen hield Tony hem tegen. “Nee Captain. Dit is te gevaarlijk.” Steve keek naar het hand dat hem bij zijn elleboog vasthield en dan naar Tony’s gezicht. “Kan me niet schelen.” antwoordde hij en trok zich los. De sneeuw dat rond om Elsa zweefde veroorzaakte wind dat het moeilijk maakte voor Steve om bij haar te geraken. “Prinses…” Elsa was razend, het was niks voor haar om zo boos te worden. Met tranen in haar ogen en de sneeuw dat rond haar zweefde hoorde ze iemand haar roepen.
Door alle woede dat in haar aderen stroomde had ze het niet echt door, ze knipperde een paar keer en schudde haar hoofd lichtjes voor dat ze door had wat ze had aangericht. Ze werd bang, al het sneeuw en ijs herinnerde haar aan het accident met Anna een paar jaar geleden. Een traan rolde over haar wang, “Prinses…” zei Steve weer. Hoe dichter hij kwam hoe meer wind er was. Elsa ontwaakte uit haar gedachten en keek om wanneer ze Steve haar kant zag opgaan. “Nee! Kom niet dichterbij!” zei ze met een bibberende stem. “Ik wil je geen pijn doen…” Elsa was doodsbang, bang dat ze Steve per ongeluk iets zou aandoen. Net zoals bij Anna… Ze deed een paar stappen achteruit tot wanneer ze op een ijspegel botste dat haar weg blokkeerde. “Rustig maar Prinses.” zei Steve zelf verzekerd. Er rolde nog een traan naar beneden, *Ik wil je echt geen pijn doen…* dacht Elsa en ze deed haar ogen toe. Ze zag Anna op de koude grond liggen, geen beweging, geen teken van leven, geen–. Elsa schrok een beetje wanneer ze Steve haar zachtjes tegen zich aan trok en knuffelde. Hij hield haar stevig vast met zijn gespierde armen, maar net niet te hard zodat hij haar geen pijn zou doen.
Hij was groot en zijn hoofd rustte op dat van haar. Elsa verstopte haar hoofd in haar handen en huilde zachtjes. “Shh. Het is ok...” Fluisterde Steve wanneer hij zachtjes zijn hand op haar hoofd legde en troostte.
Het duurde maar even tot wanneer Elsa langzaam haar hoofd op zijn borstkas legde en uit snikte. Ze moest toegeven, die knuffel deed haar goed. Het was jaren geleden sinds dat iemand haar zo nog had vastgepakt, ze was hem dankbaar. Ze luisterde naar zijn hartslag en werd weer helemaal rustig, ze voelde zich veilig in zijn armen en kon daar wel een eeuwigheid blijven staan. Elsa ademde diep in langs haar neus en terug uit langs haar mond en keek toen op naar Steve en keek recht in zijn ogen. De temperatuur steeg weer en het ijs verdween net zoals de sneeuw. Steve was verloren in haar blik en verdronk in haar hemels blauwe ogen. Voor hem was het liefde op eerste zicht, *Wow…* dacht hij en glimlachte lichtjes, *Die glimlach wordt nog mijn dood…* dacht Elsa en ook zij glimlachte. “Dank u wel, echt.” Fluisterde ze “Graag gedaan.” Fluisterde Steve terug terwijl ze elkaar nog steeds aankeken. Tony, Bruce, Clint en Natasha klapte in hun handen, “Captain America redt de dag!” juichte ze en iedereen lachte. Elsa en Steve keken naar hen en toen terug naar elkaar wanneer ze zich realiseerde dat ze elkaar nog steeds vasthielden, “Je mag me nu wel loslaten.” fluisterde Elsa zachtjes met een grote glimlach en rode wangen. Steve knipperde een paar keer en liet haar los. “O. O, ja.” Hij schraapte zijn keel en wreef over de achterkant van zijn hoofd, “Ja. Sorry.” Hij werd helemaal rood en er was een verlegen glimlach te zijn op zijn gezicht. Elsa giechelde maar werd toen weer heel serieus toen ze naar Fury keek, hij zag er niet bepaald gelukkig uit. “Ik zou mij graag willen verontschuldigen.” Zei hij met een boze, geïrriteerde blik. “U moet zich niet verontschuldigen tegenover mij, maar tegenover hen.” Antwoordde ze en wees naar de groep. “Maar Prinses –” protesteerde hij, Elsa hief een wenkbrauw op. Fury zuchtte, “Sorry.” Zei hij zonder iemand aan te kijken, “Sorry voor wat?” plaagde Tony, “Sorry dat ik jullie beledigd heb…” zei Fury onder zijn adem. “Ik hoor je niet.” Antwoordde Tony en kruiste zijn armen, “Sorry dat ik jullie beledigd heb!” zei Fury veel te geïrriteerd. Tony glimlachte breed en Clint en Natasha giechelde stilletjes. “Het is ok.” Antwoordde Bruce voor de groep. “Ik denk dat ook ik mijn verontschuldigingen moet aanbieden…” zei Elsa en ze keek naar haar handen. “Ik bedoel, het was nooit mijn bedoeling om dat ding te doen… met je weet wel… het ijs. En ik begrijp ook dat ik jullie afgeschrikt heb en dat je me nu niet meer wilt helpen…” Steve wou als eerste antwoorden maar Tony was hem voor, “U niet meer willen helpen? Maakt u een grapje? Dit. Is. Geweldig!” Elsa trok beide wenkbrauwen op “Sorry?” vroeg ze ongelovig. “U kan het laten sneeuwen. Binnen! Plus ik verveel me toch alleen maar door niks te doen en ik heb weer zin in wat actie! Dus maak u maar geen zorgen Prinses, ik help u.” antwoordde hij met een grote glimlach. Elsa’s gezicht lichte meteen op en ze zuchtte opgelucht. “Je hebt geen idee hoeveel dit voor me betekent…” zei ze met een bibberende stem, Tony kwam haar richting uit en knikte ter bevestiging. “Ook op mij kunt u rekenen, Prinses.” zei Steve en ook hij ging bij Elsa staan. “Wel, zoals Steve zei: u nam het voor ons op terwijl we vreemdelingen zijn. Dus hoe hard bent u dan wel niet bereid voor het voor uw zus op te nemen. Als het echt zoveel voor u betekent , dan ben ook ik bereid om te helpen.” zei Bruce vriendelijk. Alleen Natasha en Clint waren over, ze keken elkaar aan. Ze fluisterde een paar dingen tegen elkaar en knikte. “We doen mee, Prinses.” zei Natasha. Elsa stond daar met haar mond open, het was haar gelukt om iedereen in haar team te krijgen.
“Ik ben jullie allemaal zo dankbaar, echt. Maar er is meer…” zei Elsa wanneer ze iedereen een voor een aankeek. Ze keken haar vragend aan, “De vijand evolueert.” begon ze uit te leggen, “Ik bedoel. Met alle respect meneer Rogers, maar kijk nu wat er gebeurde met die man met zijn metalen arm.” Elsa zag hoeveel pijn dit deed bij hem maar ze moest zeggen waar het op stond, hoe hard de waarheid ook kon zijn. “En meneer Stark, hoeveel mensen hebben al wel niet geprobeerd om uw werk te kopiëren? Op een dag zal iemand er in slagen om een beter pak te maken en u te verslaan.” Tony wou antwoorden maar Elsa schudde haar hoofd. “Zie je wat ik bedoel? Ik vindt jullie en jullie eigenschappen geweldig. Maar deze keer gaat dat niet genoeg zijn…” Iedereen keek haar aan, dit was niet bepaald iets dat ze te horen wouden krijgen. “U hebt gelijk…” Bruce was de eerste die sprak “Maar wat wilt u dan dat we doen?”
“Hier wacht ik al heel de dag op.” Zei Fury met een scheve glimlach, iedereen keek achterom naar hem. “Ik bedoel… Elsa.” voegde hij er snel aan toe. Elsa giechelde, “Ik kan iets, waarop ze zich niet zouden kunnen voorbereiden.” zei ze trots. “Bedoel je…” zei Steve ongelovig, “Ja, ik ga jullie leren om een element te besturen.” Het was muisstil. “Ja! Dat zou zo stoer zijn!” juichte Clint vol enthousiasme. “Nog één ding. Je moet wel weten… deze training gaat niet over zijn binnen een week of een maand. Dit zal een paar jaar duren.” Elsa hoopte vanuit het diepste van haar hart dat ze hen hier niet mee zou afschrikken. “En… je zou afstand moeten nemen van je vrijheid en de buitenwereld. Ik bedoel, niemand mag weten dat er mensen zijn die elementen kunnen besturen. Mensen zijn bang van dingen die ze niet kennen, ze zouden ons als een bedreiging zien. We moeten trainen, elke dag. En ik zeg het je nu al, het gaat zwaar worden. Ik wil er op voorbereid zijn. We moeten sterker zijn dan de vijand.” Elsa was zeker van haar stuk maar ze was niet meer zeker of iedereen nog achter zijn beslissing stond. “Goed.” zei Steve, de rest volgde zijn voorbeeld en knikte. “Als dat is wat we moeten doen om de wereld veilig te houden, dan is dat zo.” Steve keek naar Elsa, ze was diep verzonken in haar gedachten. Hij kwam haar richting uit en legde zijn hand op haar schouder, ze schrok een beetje en keek op. “Prinses, het komt goed. Dat beloof ik je.” Elsa glimlachte lichtjes en knikte, ze draaide zich om naar de andere en schraapte haar keel. “Het is al laat, een wachter zal jullie naar jullie kamer begeleiden. Rust goed uit want we starten morgen al.” Iedereen ging akkoord en liep toen de deur uit wanneer Elsa naar het balkon liep en keek naar het uizicht over het Koninkrijk. Ze maakte zich zorgen. Steve was de laatste die de kamer verliet maar stopte in de deuropening, hij keek achterom naar de Prinses. Eerst keek hij een beetje bezorgd, *Kijk nu naar haar, ze is zo gebroken vanbinnen maar toch staat ze hier… Ik wil zo graag met haar praten. Nee, ik ga haar storen…* hij schudde zijn hoofd en glimlachte een beetje wanneer hij aan het moment dacht dat hij haar vasthield. Hij schudde zijn hoofd weer *Je hebt geen schijn van kans. Ze is een Prinses en jij… een soldaat. Maar ze is zo mooi!* dacht hij wanneer zijn wangen rood werden, hij zuchtte. De wachter die hem zou begeleiden riep hem, “Het is tijd, meneer Rogers.” Steve keek om naar de wachter en knikte. Hij keek voor de laatste keer naar Elsa en sloot dan de deur.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.