FanFic.nl

Familieportret

Donderdag 23 december 2032

Toen hij wakker werd, was hij gedesoriënteerd. Hij vroeg zich af hoe het kon dat hij tegen Eleanor aangekropen lag en hij vroeg zich af waarom ze zo raar rook, zo niet naar haar eigen shampoo, maar op een vreemde manier zo veel beter. Ze voelde ook zo anders aan en – Louis besloot het moment te koesteren, kroop dichter tegen Eleanor aan, vroeg zich af waarom hij zich niets kon herinneren van de eerste vrijpartij sinds maanden, maar alle vragen bevonden zich slechts op de achtergrond, bonkten ergens in zijn hoofd op een afgesloten deur en schreeuwden, maar ze werden overstemd door een nevel van geluk, een nevel waar de slaapdronken Louis zich aan vastklampte terwijl hij dichter tegen zijn vrouw aankroop, zijn vrouw met haar ongewone geur, zijn vrouw met wie hij blijkbaar alle ruzies bijgelegd had, zijn vrouw…
De vragen begonnen steeds harder op de deur te bonken, dreigden erdoorheen te breken en de nevel werd steeds dunner en dunner, maar nog net niet dun genoeg om het geschreeuw van de vragen door te laten.
‘Lou?’ vroeg een externe stem, en de vragen werden versterkt door een nieuw exemplaar: sinds wanneer is Eleanors stem zo laag? Waarom, waarom, waarom?
‘Lou?’
Waarom?
De deur brak open en de vragen zogen alle nevel in zich op. Waarom waarom waarom waarom? schreeuwden ze, zo hard door Louis’ hoofd dat hij terug wilde schreeuwen, maar hij was niet wakker genoeg om zijn stembanden echt onder controle te hebben en de schreeuw kwam eruit als een kreun.
De stem grinnikte, de stem die laag was, lager dan die van Eleanor, doch zo bekend, de - ‘Fuck!’ riep Louis uit, plotseling wakker, en hij schoot overeind.
‘Dat kan geregeld worden,’ glimlachte Zayn.
‘Verdomme,’ zuchtte Louis, terwijl hij vocht om zijn tranen binnen te houden. ‘Realiseer je je ooit dat je mijn hele fucking leven bepaald hebt? Ik – alles, Zayn. Alles.’
Zayn glimlachte. Niet zijn zelfvoldane, arrogante ik-weet-dat-je-me-zal-geven-wat-ik-wil glimlach, maar een milde, tevreden variant. ‘Ik weet het,’ zei hij. ‘En als jij het ook weet, waarom laat je het dan niet los? Vertel Eleanor hoe het zit, vraag een scheiding aan en kom gewoon bij mij wonen. Mijn flatje is kleiner dan jullie huis, dat zeker, maar je kunt er wel bij.’
Ja, schreeuwde Louis’ hart en Louis’ lichaam, maar zijn hoofd schreeuwde harder en won: ‘Nee,’ zei hij dan ook. ‘Nee, ik laat El niet stikken. Ik zou niet weten hoe ik het haar moet vertellen en – nee, Zayn. Nee.’
Louis stapte uit bed en raapte zijn kleding van de grond, begaf zich naar de gezamenlijke douche. Toen hij bij de deur was, riep Zayn hem terug: ‘Als het anders kon, als je het haar niet hoefde te vertellen, maar ze er gewon achter zou komen, zou je dan wel…’
Louis keek Zayn even aan, zijn ogen leeg, nietszeggend, en sloot toen de deur achter zich.
De douche was fijn. Warm. Er was niet heel veel druk dus de straal was een beetje teleurstellend, maar Louis draaide de hete kraan zo ver open als hij durfde en genoot van het hete water op zijn huid, de nevel die zich om hem heen vormde.
‘Verdomme, Louis,’ zei hij tegen zichzelf. ‘Verdomme.’
Vanuit de cabine naast hem kwam antwoord: ‘Laat me raden.’
‘Flikker op, Harry.’
‘Nee, kom op. Het is niet alsof het een geheim is. Geef nou maar toe.’
‘Niet hier, niet nu.’
‘De andere cabines zijn leeg. Ik was de eerste en buiten jou is er niemand binnen gekomen. Dus, vertel. ’t Is Zayn, hè?’
‘Fuck!’ riep Louis uit.
‘Ik weet dat je het er moeilijk mee hebt, maar – ’
‘Je weet helemaal niets, Harry, verdomme! Jij hebt gewoon een man en een kind van wie je houdt, je wéét niet – ’
‘Louis,’ onderbrak Harry, terwijl hij zijn douche uitdraaide. ‘Dit gaat niet om mij, dit gaat om jou.’
‘Flikker op.’
‘Nee.’
‘Ja.’
Hij hoorde gerommel vanuit Harry’s cabine en vlak daarna het geluid van een openende en sluitende deur en heel, heel even dacht hij dat Harry gehoorzaamde. Toen realiseerde hij zich dat hij de enige sukkel was die zijn leven door anderen liet bepalen.
Harry klopte op de deur van Louis’ douche. ‘Doe even een handdoek om en laat me binnen, alsjeblieft.’
Louis zuchtte, vloekte binnensmonds, en gehoorzaamde.
Harry had zelf ook een handdoek om zijn middel geknoopt, waardoor Louis vrij zicht had op een groot deel van zijn tatoeages. Harry sloot de deur achter zich en keek Louis aan met de meest serieuze blik op zijn gezicht die Louis er ooit gezien had.
‘Je kunt er wel van weglopen, Louis,’ sprak hij zachtjes, ‘maar het is overduidelijk – altijd al geweest. Je maakt jezelf alleen maar ongelukkig als je hem weg blijft duwen.’
‘Ik ben gelukkig.’
Harry trok een wenkbrauw op. ‘Oh ja?’ vroeg hij. ‘Hier, of thuis bij Eleanor?’
Louis trok zijn mond open om te protesteren, maar hij kreeg de kans niet: ‘Heeft het ooit zo gevoeld om Eleanor te kussen als het voelt om Zayn te kussen?’
‘Verdomme,’ bracht Louis zachtjes uit, en hij liet zich verslagen langs de goedkope plastic muur omlaag zakken. De tranen die al dagen op de loer lagen, vochten zich opnieuw een weg naar buiten.
‘Lou,’ suste Harry, ‘het is niet erg. Je hebt je uiterste best gedaan, maar als jij en Zayn voorbestemd zijn, dan… dan zijn jullie dat.’
Louis haalde schokkerig, diep adem. ‘Het is… het – als…’ Zijn tranen bedolven zijn woorden, zijn gedachten, hem. Harry hurkte naast hem neer, legde een hand op zijn schouder.
‘Het is niet…’ Verdomme. ‘Als Zayn gewoon… gewoon honderd… honderd procent, voor – voor mij zou kunnen gaan, dan… maar…’ Zijn snikken slokten de rest van zijn woorden op, maar Harry begreep hem, omdat Harry hem waarschijnlijk al begrepen had voor hij zijn mond opende, en dus reageerde hij: ‘Dat kan hij, Lou. Zayn is een verknipt jongetje en hij heeft vervelende manieren, voor jou, om mee om te gaan, maar hij heeft zijn lesje geleerd en als jij nú zegt dat je bereid bent voor hem te gaan… Ik weet zeker dat hij alles op alles zal zetten. Voor jou.’
‘Maar hij… altijd, altijd. Ik, nooit, hij...’
‘Hij was bang, Lou.’
‘Hij zou haar verm- hij zou, hij zei…’
‘Ja,’ fluisterde Harry, en hij kneep zachtjes in Louis’ schouder, ‘maar je hebt toch zeker niet voor een splitseconde geloofd dat hij het meende? Hij wist dat jij hem zou weigeren, maar hij wist ook dat jij wist dat het wel zou kunnen. Hij had neefjes in ’t circuit, dat wisten we allemaal. Hij hoopte dat hij met dat aanbod zou aantonen hoe serieus ‘ie eigenlijk over je was, ook al durfde ‘ie het nooit te zeggen. Hij kwam bij Liam en bij langs, smekend of we hem als introducé mee wilden nemen, dus toen vroegen we waarom hij niet mocht komen en… en hebben we ‘m verteld dat ’t in dit geval misschien wel beter was als ‘ie niet zou gaan. Hij was razend, Lou. Hij heeft ’t ons nooit vergeven. Leren begrijpen, jawel, maar hij heeft ons nooit vergeven, zichzelf nooit vergeven.’
Louis huilde te hard om te reageren, kon alleen maar hopen dat Harry de waarheid sprak en dat niemand, en al helemaal niet Zayn, de douches zou betreden.

Om twee uur ’s middags kwam een taxi tot stilstand voor wat het internet het huis van Maura Horan noemde. Louis voelde een onverwachte golf van anticipatie over zich heen komen: dit was het moment. Dit was het moment waarop ze de laatste stukjes van de stoffige puzzel zouden vinden… als ze geluk hadden.
Toen ze uitstapten en de taxi wegreed, waren ze allemaal verrassend stil: wat moest je doen op zo’n beslissend moment?
Liam was degene die als eerste in beweging kwam en richting de donkergroene voordeur liep. De rest van de jongens volgde hem in stilte.
Toen Liam aanbelde, hielden ze allemaal onwillekeurig hun adem in en voor een seconde was Louis bereid het op te geven – toen klonken er voetstappen en opende de voordeur. Maura was volledig grijsharig en gerimpeld en haar ogen straalden een onverwachte melancholie uit. Toen ze hen zag, hen herkende, sloeg ze een hand voor haar mond. ‘Jullie…’ stamelde ze, en de tranen sprongen spontaan in haar ogen. Ze stapte zwijgend opzij om hen binnen te laten, gebaarde dat ze plaats konden nemen op een wijnrode sofa. Tegen de tijd dat ze allemaal zaten, had ze haar stem hervonden. ‘Thee?’ vroeg ze onvast, waarop alle jongens knikten.
Even later kwam ze terug met een dienblad vol dampende mokken. Ze zette het op tafel neer en staarde hen ongelovig aan. ‘Jeetje,’ wist ze uit te brengen. ‘Ik had niet verwacht jullie ooit nog te zien, en zeker niet zo… zo… beschaafd.’ Ze zei het niet venijnig, niet verwijtend, maar zachtjes, alsof het niet het woord was dat ze zocht, of dat ze bedoelde, maar dat ze het niet beter uit kon drukken, en haar stem was doordrenkt met een emotie die Louis niet kon, niet wilde, plaatsen.
Zayn grinnikte en Liam nam het woord: ‘Ik weet dat u het niet eens bet met hoe wij ons vroeger… gedroegen, maar nu zijn we allemaal beschaafde, hard werkende Britse burgers. Harry, Louis en ik zijn getrouwde vaders en Zayn is docent.’
De tranen sprongen opnieuw in Maura’s ogen.
‘Wij wilden eigenlijk weten hoe het met Niall is. Ik weet dat u ons een slechte invloed vindt, maar ik verzeker u dat we inmiddels heel verantwoordelijk zijn.’ Hij glimlachte voorzichtig om zijn woorden kracht bij te zetten.
Maura knikte.
‘Ik heb jullie heel lang de schuld gegeven, ja,’ gaf ze toe. ‘Ik zei tegen mezelf: als zij er niet geweest waren, dan was Niall nooit gaan drinken en zou hij nooit drugs aangeraakt hebben en zou hij beter zijn best hebben gedaan op school…’ Ze snikte, en Louis bekroop het gevoel dat er iets heel goed fout zat. Hij reikte onwillekeurig naar Zayns hand; de docent kneep er bemoedigend in.
‘Het was goed om het allemaal op jullie te kunnen schuiven. Ik had zo veel verdriet en pijn en ik was zo verschrikkelijk boos en als ik het niet op jullie had kunnen uiten, dan was ik uit elkaar geklapt.’
Ze haalde diep adem en ging verder: ‘Niall was mijn jongste zoon en mijn… mijn lieve, gekke… mijn jongen. Hij was zo anders dan Greg, altijd al geweest. En Greg – Greg deed ook wel eens een biertje, maar niet zo vaak al jullie en hij maakte ook niet zo’n puinzooi van de rest van zijn leven en… en om hem hoefde ik me geen zorgen te maken.’
Ze glimlachte door haar tranen heen. ‘Omgekeerde wereld, hè, dat je je zorgen meer zorgen maakt om je jongste dan om je oudste, maar ja, Niall gebruikte zo veel en toen… toen besloot ik terug te verhuizen naar hier. Hier zou het beter worden, vertelde ik mezelf. Nieuwe omgeving, nieuwe invloeden… zonder jullie en, en, maar…’
Maar het werd niet beter, maakte Louis haar zin in zijn hoofd af.
‘In het begin ging het beter. Nou ja – gebruikte hij minder. Hij was verschrikkelijk chagrijnig, schold mij altijd de huid vol om helemaal niets, maar hé, dat hoorde bij het afkickproces, vertelde ik mezelf, want dat zie je op tv ook altijd en… nou ja.’
Ze viel weer stil, eventjes, maar ging toen verder: ‘Het heeft heel lang geduurd voor ik het snapte: je kunt die troep niet gewoon in de supermarkt kopen. Natuurlijk, dat wist ik ook wel, maar ik had me gewoon nog niet gerealiseerd dat het alleen maar een kwestie van tijd was, dat Niall wel degelijk op zoek was, dat… Hij vond zijn mannetjes weer, hoor, oh ja, hij vond ze.’
Ze glimlachte bitter. ‘Eerst hield ik me krampachtig vast aan mijn roze bril: nee joh, natuurlijk gebruikt hij niet weer, het ging net zo goed, doe niet zo gek… Maar het werd steeds erger en hij stonk altijd naar wiet, deed op den duur niet eens meer moeite om het te verhullen.
‘Als het bij wiet was gebleven, nou ja, oké, dan zou het achteraf niet zo’n probleem geweest zijn, maar het bleef niet bij wiet. Bij jullie ook niet, dat weet ik, en ik heb me erin verdiept en weet nu, achteraf, het verschil tussen hard drugs en soft drugs. Misschien, als ik me niet zo opgewonden had over de wiet en de alcohol, misschien dat ik dan, misschien… maar goed, dat deed ik wel, en uiteindelijk greep Niall een treetje hoger. XTC, wist ik, en LSD, en God, wat was ik boos, maar hij gebruikte alles waar hij zijn handen op kon leggen, álles. Cocaïne, op een gegeven moment. Hij… hij…’ Haar stem brak, maar ze haalde diep adem en herpakte zichzelf: ‘De cocaïne was het ergste niet eens. Het ging mis bij de… bij de – de… heroïne, ja.’
Ze schokschouderde. ‘Ik weet niet of jullie die troep ooit gebruikt hebben, maar ik denk van niet en mooi zo, want het maakt alles, maar dan ook echt álles kapot. Je familie, je vrienden, je huid, je organen…. En uiteindelijk… uiteindelijk maakt het je leven kapot.’
Ze haalde nog één keer diep adem, en keek hen één voor één aan terwijl ze zei: ‘Niall is overleden aan een overdosis.’

Reacties: