FanFic.nl

Kopie [7-shot]

maar nog steeds wel mooi

De winter was zwaar. Ze had geen geld voor een winterjas of een lange broek of een sjaal of een muts. Op werkeloze nachten sliep ze buiten, het liefst onder een brug of in een steegje, waar de warmte van de omringende gebouwen haar warm hield.
Na drie opeenvolgende werkeloze nachten werd ze opgepikt door een nieuwe man; een oude, met een baard en een versleten zwarte winterjas.
Hij stonk en zijn huis stonk ook en hij betaalde haar slechts magertjes, dus toen hij naar boven verdween om zijn geld te halen, stal ze zijn sjaal van de kapstok en propte ze die onder haar zomerjas. Boven klonk nog steeds gestommel en ze dacht aan de kou buiten en aan de magere betaling en aan de werkeloze nachten.
‘Doe het,’ zei Kopie, binnen in haar hoofd, met Opa’s stem.
Ze deed het: ze pakte de versleten winterjas van de kapstok, trok hem aan, opende de deur en liep zo onopvallend mogelijk de straat uit. Zodra ze de hoek om was, begon ze te rennen, steeds verder en verder, tot ze voorbij het dorpje was en voorbij het licht van de lantaarnpalen en zelfs toen nog verder. De sterren waakten over de schaduw in de nacht die ze geworden was terwijl ze zich zo ver mogelijk verwijderde van waar de man haar mogelijk zou kunnen zoeken.
Uiteindelijk hield ze stil, ergens langs de lange asfalt weg bij een grote steen.
Het was een heldere nacht en aan de ene kant genoot ze van het zicht, aan de andere kant herinnerde ze zich dat Opa haar ooit had verteld dat heldere nachten vaak het koudst waren, omdat de warmte dan ontsnapte.
Haar warmte ontsnapte niet; de jas hield haar warmer dan ze in tijden geweest was en ze vermaakte zich met het uitpluizen van de zakken bij het zwakke schijnsel van de maan. Het meest waardevolle wat ze vond was een paar handschoenen. Verder vond ze kassabonnetjes van alledaagse boodschappen, drie pepermuntjes, twee kauwgompjes, een gebruikt papieren zakdoekje dat ze meteen in het gras deponeerde en een haarkam.
De steen diende als rugsteuntje, zodat het vochtige gras alleen haar zitvlak raakte.
De steen was gladgewreven door de elementen; versleten, in zekere zin, zoals de jas die ze zich toegeëigend had.
Gelukkig was een groot woord, maar ze was zeker tevreden, op die heldere avond, onder de blote hemel, gehuld in de versleten jas, de versleten sjaal, de versleten handschoenen en leunend tegen de oeroude, versleten steen die om onverklaarbare redenen langs de verlaten asfaltweg zwierf.
Het was mooi, dacht ze, en zoals elke avond fluisterde ze: ‘Slaap lekker, Kopie,’ voor ze in slaap viel en droomde over Kopie die een jas stal.

Reacties: