FanFic.nl

I really love to break your heart [TC]

1.

Bedrog. Het lijkt altijd zo ver weg en bijna niet mogelijk. Alsof het met iedereen kan gebeuren, behalve met jou…
Bittere tranen. Ze zijn er wel maar je wilt er niet aan toegeven. Ze worden ruw weggeveegd en worden nooit meer ter sprake gebracht. Maar ze waren er wel…
Gebroken harten. Ooit klopten ze voor elkaar. Nu zijn het niets anders meer dan levenloze dingen zonder een reden om verder te gaan.
Wraak. Het zoetste wat je kunt creëren als de ander er absoluut niets van afweet. De gebroken blik in jouw ogen terwijl er een glimlach op mijn gezicht wordt getoverd…

Met een glimlach op mijn gezicht word ik wakker. Ik heb hemels geslapen deze afgelopen nacht. Zo gaat het al een jaar en drie maanden. En de reden daarvan is het mensje dat naast me ligt te slapen. Dat stukje mens dat ik zo ben gaan liefhebben de laatste jaren en waarmee ik nu die korte tijd mijn liefde kan delen. Eerlijk gezegd had ik nooit, maar dan ook nooit, verwacht dat de verliefde gevoelens wederzijds zouden zijn. Tot op die dag, de dag dat alles voor me zou gaan veranderen. 15 april 2008…

Ik weet nog goed hoe ik stond te douchen. Het was, en is, een slechte gewoonte van me om steeds de deur ongesloten te houden. Maar waarom zou ik die deur sluiten als ik samen leef met een broer die alles van me weet en een mam dat alles van mijn lichaam al meerdere malen heeft gezien? Dus stond ik die dag, 15 april, in mijn nakie onder de douche zonder de deur te hebben gesloten. Het was best wel fris nog voor de tijd van het jaar dus trakteerde ik mezelf op een hete waterstraal. Ik kon altijd zo genieten van die miljoenen druppeltjes dat over m’n lichaam raceten alsof ze allemaal het eerst beneden wilden zijn. Ik hield van het gevoel dat m’n haren plat op mijn gezicht werden geplakt en soms in mijn ogen prikten. Ik was bijna verliefd op dat zweverige gevoel als het water op de grond bleef kletteren en het suizende geluid in mijn oren bijna muziek voor me werd.
Je verstoorde mijn gedachten door onaangekondigd de badkamer te betreden en alles wat in je handen lag, te laten vallen. Je liet me zo hard schrikken dat ik zonder nadenken gewoon de douche uitsprong, naakt en volledig nat.
Die blik in je ogen blijft me nog steeds nazinderen. Ik weet niet hoe het kwam of wat die aanleiding precies was, maar toen je me zo zag, kwam je naar me toe gestrompeld en kuste je me zonder vragen. Ik wist niet waar ik het had, waarom je het deed en waarom ik het nu net zo leuk vond, ik wist alleen dat het niet kon…

Gelukkig plant ik een kus op je voorhoofd en strijk even door je haren heen. Je bent altijd al zo mooi geweest als je sliep. Zo onschuldig, zo rustig, zo lief, zo puur. Het viel me vooral op de eerste keren dat je bij me kwam liggen ’s avonds. Het bed kraakte toen zo hard dat we bang waren dat we erdoor zouden gaan zakken en dat mam in no time aan mijn slaapkamerdeur zou staan. Maar gek genoeg deed ze dat niet, ze stelde geen vragen, ze trok geen rare gezichten. Nee, ze leek het compleet normaal te vinden dat wij nu zo’n sterke band hadden. Closer dan voordien, sterker dan ooit.
En oh zo gemakkelijk te breken… Maar dat wist ik toen nog niet.

Het valt me steeds vaker op dat je afwezig bent. Je lijkt veel sneller in gedachten verzonken en dan ben je voor een half uur onbereikbaar. Dan mag ik met m’n handen voor je ogen wapperen, met mijn vingers gevaarlijk dicht tegen je gezicht knipperen, met mijn nagels in je vel prikken. Je reageert dan nauwelijks op wat ik doe. Ik weet niet wat er precies aan de hand is met je maar ik begin me meer en meer zorgen te maken.

Je praat niet meer met me zoals vroeger. Je bent niet meer zo vrolijk en kinds als een jaar en drie maanden geleden. Je kust me niet meer met zo’n overgave en de keren dat we seks hebben, komt absoluut niet geloofwaardig meer over. Het lijkt wel alsof je steeds verder van me weg loopt terwijl ik je alleen maar dichter bij me wil trekken. Soms denk ik zo ver na dat ik begin te geloven dat je helemaal niet meer van me houdt. Dat je verliefd bent op een ander en gewoon bij me blijft in de veronderstelling dat ik die persoon ben. Alsof je kust met die persoon en seks hebt met je fantasie. Ik durf het je niet te vragen, weet je? Gewoon omdat ik bang ben dat het antwoord mijn wereld zal laten instorten. Ik weet niet wat ik zonder je moet doen, ik weet niet of ik überhaupt zou overleven zonder jouw liefde.

Ik draai me op mijn zij en kijk je bestuderend aan. Ik snap niet waarom mensen jou arrogant vinden. Als ze jou hier zouden zien liggen, zouden ze heel snel van mening veranderen. Je bent zowat het mooiste en prachtigste wezen dat er ooit is geschapen en met trots kan ik vermelden dat je mijn broertje bent. Mijn broertje, mijn evenbeeld, mijn bloedeigen weerspiegeling, mijn wereldje, mijn liefde, mijn alles…
Als vanzelf schieten mijn vingers naar je wang en raken die zachte huid voor een klein ogenblikje aan. Je voelt zo heet, zo warm aan dat ik me meteen aan je zou kunnen verbranden. Je zou me kunnen laten leeglopen, of laten smelten tot ik niets meer ben dan enkel een plasje kaarsenvet. Dan zou je me opnieuw kunnen kneden tot de persoon die je wilt dat ik ben. Hopelijk neemt het dan ook mijn gezicht in, mijn lichaam en mijn ziel…
Dat het een heel ander lichaam zou aannemen, wist ik toen ook nog niet.

Voorzichtig zodat het bed niet zou kraken, verleg ik me en neem wat dichter bij je plaats. Ik kan nu werkelijk je adem op mijn lippen voelen en jouw lichaamswarmte kaatst af op mijn relatief koude lichaam. Jij bent altijd diegene geweest die nooit koud had, die nooit verkouden werd als je gewoon in een trui buiten liep. Je bent altijd de sterkste geweest en dat maak je me altijd duidelijk, bewust of onbewust.
Uiterst langzaam plaats ik mijn lippen tegen de jouwe en streel ik de zachte huid van je wang. Je neus raakt vlinderzacht de mijne aan en onze voorhoofden steunen nu lichtjes tegen elkaar. Alles zou ik doen om jou niet wakker te maken, om jou te zien slapen, om jou gewoon gelukkig en rustig te zien.
Verliefd laat ik mijn vingertoppen over trippelen naar je hals, waar ik zachtjes je huid kietel, om ze dan te begeven naar je schouders en je rug. Ik voel werkelijk alles van jou… Elk haartje, elk kuiltje, elk litteken, elk geboorteplekje. Werkelijk alles.
En ik kan je niet zeggen wat ik het mooiste aan je vind, echt niet… In mijn ogen ben je perfectie, perfectie uitgegoten in een persoon, in een lichaam.

Ik schrik op als je in mijn gezicht blaast en zachtjes begint te grommen. Blijkbaar voelde je mijn aanrakingen doorheen je slaap en wekte ik je op die manier een beetje. Als verlamd blijf ik stilliggen, in een poging om jou weer te laten indommelen.
Je maakt een zachte zucht en begint opnieuw van die kleine snurkgeluidjes te maken. Ik geloof dat ik nu gewoon smelt vanbinnen, dat alles overloopt in mijn lichaam en dat ik ter plekke kan gaan uiteenspatten.
Ik kijk toe hoe je lippen zich wat bewegen en hoe je in je slaap wat begint te brabbelen. Geen kat zou verstaan wat je nu effectief aan het vertellen bent en ik dus ook niet… Met een glimlach op mijn gezicht luister ik aandachtig naar de geluidjes die uit je mond glippen. Het is zo ontroerend, zo aaibaar, zo lief, zo…
“Melanie??”�

Met open mond en nog grotere ogen dan daarnet staar ik in je slapende gezicht. Melanie? Wie is dat in godsnaam en waarom komt die naam uit zijn mond? Droomt hij nu alleen maar of heeft het een andere betekenis?
Vol twijfel en met een pijnlijk bonzend hart, verleg ik me weer op m’n rug en blijf ik nietsvermoedend naar het plafond kijken. Het zal wel niets zijn, het is gewoon louter toeval…
Melanie… Eén van jouw avontuurtjes waar ik toen nog niets van wist.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.