FanFic.nl

I really love to break your heart [TC]

2.

Naïviteit. Iets waar veel mensen mee te kampen krijgen zonder dat ze het ook maar één enkele seconde van zichzelf weten. Altijd proberend om vermoedens achterwege te laten.
Geloof. Iets wat ik veel te veel had in jou. Het gevoel dat bleef ook al werd het duidelijker en duidelijker wat jij allemaal deed zonder mijn afweten. Geloof in jouw onschuld…
Twijfel. De ene vraag na de andere zwerft rond in mijn hoofd en botsen uiteindelijk keihard tegen elkaar aan. De pijn dat het aanricht is onbeschrijfbaar en het besef dat het nooit ophoudt is nog erger…
Seks. De enige manier om jou nog te krijgen op de manier dat ik echt graag wil. De enige manier waarop jij me nog toont dat je effectief nog van me houdt… Of is dat ook al schijn?

Ik heb je de hele voormiddag niet meer gezien, niet meer gesproken, niet meer gehoord. Het blijft steeds in mijn hoofd spoken dat je niet mijn naam uitsprak maar wel van een meisje. Waar haalde je dat überhaupt uit? Je vertelde me jaren geleden dat je nooit meer een meisje wou, dat je ingezien had dat je gevoelens zich meer tot jongens richtten. Waarom zou je nu opeens weer contacten aansnijden met meiden terwijl je er helemaal niets meer bij voelt?
En moet ik me eigenlijk wel zorgen maken? Ik bedoel, het gebeurt toch vaker dat we dromen hebben waarin personen voorkomen die we niet echt persoonlijk hoeven te kennen? Of dat de gebeurtenissen zelfs niet eens te geloven zijn omdat alles zich afspeelt in andere oorden? Het kan toch gewoon dat jij ergens over droomde en dat die Melanie, of hoe die bitch ook mag heten, zomaar even opdook? Ja, toch?!

Totaal afwezig giet ik mijn kopje opnieuw vol met warme thee en besluit maar in de sofa te gaan zitten. Ik weet niet meer wat ik moet gaan doen op dit moment van de dag. Ik heb zelfs niet eens de moeite gedaan om iets aan te trekken behalve een verse boxershort. Elke winkel is gesloten dus ik kan niet gaan zoeken om eten voor deze avond, elke videotheek is gesloten voor hun lunchpauze en ook Georg en Gustav zijn op familiereis. Ik voel me zo verdomd alleen terwijl dit helemaal niet zou mogen nu ik jou heb…
Waar ben je toch de laatste tijd? Het lijkt er zelfs gewoon op dat je vastgeroest bent in jouw kamer. Je doet niets anders dan waar je goed in bent. Ik hoor je tot beneden en zelfs nu nog weet je me altijd mee te slepen door die mooie noten. Mijn lichaam reageert gewoon op jou, alsof die noten hetgeen nodig hebben waar ik dan weer goed in ben. Samen kunnen we zo’n mooi lied maken schat, alleen klinkt het vals op dit eigenste moment…
Vals, omdat ik niet meer weet wat ik aan je heb. Wat heb ik eigenlijk nog aan jou? Je praat nauwelijks nog, je antwoordt nooit op mijn vragende blikken, je kust me niet meer met die bijzondere lippen, je raakt me niet meer aan met die prachtige handen. Je zegt zelfs niet eens meer dat je van me houdt…
Dat je effectief wel nog van me hield, wist ik toen nog niet…

Steeds vaker en vaker begin ik te twijfelen of ik fout was. Fout om mijn relatie met Tobias te verbreken zodat ik mijn volledige hart aan jou kon geven. Ik wist maar al te goed hoe jij dacht over mijn toenmalige vriendje. Je mocht hem niet, je kon hem niet uitstaan, laat staan dat je ook maar één vriendelijk woord tegen hem uitsprak. Je deed niet eens moeite om het te gaan verbergen, zelfs al wist je dat ik oprecht van hem hield. Jij had trouwens ook een vriendje, Fabian. En heb ik ooit een slecht woord over hem gezegd? Nee, helemaal niet… Ik was verdomme blij voor jou. Maar ik moest mezelf ook gaan toegeven dat die gevoelens voor jou verder gingen dan enkel broederliefde. Ik kon het merken aan de manier waarop mijn lichaam soms op jou reageerde. Ik merkte het aan mijn haartjes die rechtop sprongen toen je begon te zingen onder de douche. Ik merkte het aan mijn trillende handen als je lief je boterham smeerde en zo de helft van de choco op de tafel liet belanden. Het was oh zo duidelijk voor mij en toch slaagde je er in om alles overhoop te halen.
Ik hoef niet meer te zeggen hoe jij reageerde toen het uitraakte met Tobias… Diezelfde dag maakte je het uit met Fabian en waren we een stel.
Dat het stel snel uit elkaar zou spatten, wist ik toen nog niet.

Met een zucht richt ik me op en wandel terug naar de keuken. Mijn thee is ondertussen al koud geworden terwijl ik er nog geen enkele druppel van heb gedronken. Zonde van het godendrankje, gooi ik de inhoud van mijn kopje in de gootsteen en druk mijn voorhoofd tegen het kastje dat voor me hangt. Wat gebeurt er toch allemaal? Is dit mijn schuld? Is dit mijn verdiende loon omdat ik iets heb met mijn tweeling? Is dit het moment waarop iemand me de les komt spellen? Het moment waarop iemand me komt zeggen dat alles een grote leugen is geweest en dat ik nu maar eens wakker moest worden uit mijn fantasiewereldje? Is dit het dan?

Uit schrik laat ik mijn kop op de grond vallen en kijk toe hoe alles uiteenspat. Het dringt zelfs niet eens tot me door. Het enige wat ik nu voel, zijn jouw warme handen op mijn heupen en je neus dat in mijn nek wordt gepriemd. Je snuift mijn geur op zoals je al zoveel hebt gedaan en drukt dan een kus net onder mijn oor. De hitte van je handen slaat over op mijn eigen lichaam en ik merk hoe mijn bloed naar mijn hoofd stijgt. De drukkende kracht van je naakte borst op mijn rug helpt ook niet bepaald om mijn evenwicht te behouden. Uit voorzorgsmaatregel grijpen mijn handen naar het aanrecht waar ze enige houvast vinden. Ik voel je haren kriebelen op mijn huid en adem heel langzaam in en uit. Je hoeft niet te merken dat ik dit op dit moment echt niet wil…

Een zucht ontglipt vanuit het diepste in mijn keel als je handen zacht over de huid van mijn borst strelen en daar blijven liggen. Je kunt nu wellicht voelen dat mijn hartslag helemaal niet zo snel slaat als anders. Er zit me veel te veel dwars om voor de volle honderd procent van je te kunnen genieten. En toch, toch heb ik niet de moed om je tegen te houden… Het is misschien wel de enige manier waarop je me toont dat ik toch nog iets voor je beteken. Iets meer dan enkel maar een broertje die heel vaak bij je in de buurt is. Op deze manier geef je de grens aan tussen geliefden en broertjes en momenteel zijn we dus nog altijd geliefden. Of misschien ook niet maar we proberen de schijn wel mooi op te houden. Ik weet het allemaal niet meer, echt niet…

Ik sluit mijn ogen als je handen een weg banen naar mijn boxershort en daar voor eventjes blijven liggen. Je lippen raken afwezig mijn schouderbladen aan en je neus kriebelt een beetje in mijn nek. Zonder waarschuwen duw je de boxer van mijn heupen en druk je de jouwe hard tegen mijn kont. Ja, ik kan het nu wel duidelijk voelen dat je er zin in hebt. En alweer vraag je niet eens of ik het wel wil. Zo gaat het al enkele weken…
Ik schrik op als ik je ene hand om mijn penis voel. De drang om je hand weg te slaan is veel te groot om normaal te zijn maar ik verplicht mezelf om gewoon te blijven staan. Het doet me pijn om te weten dat je me niet eens hebt aangekeken. Je hebt me niet omgedraaid, je hebt me niet eens aangesproken of gewoon gekust.

Trekkende bewegingen door jouw hand gemaakt, stimuleren mijn penis toch wat om te groeien. Verliefde gevoelens stromen voorzichtig door mijn hele lichaam heen. Ik wil niet te gelukkig worden want ik weet nu al dat je zult vertrekken wanneer je hebt gehad wat je wilde. Want hoe ik het ook zou kunnen draaien en keren, ik hou van jou en ik hunker naar jou. Het klopt alleen niet meer. Wanneer was de laatste keer dat je me aankeek terwijl we seks hadden? Wanneer kuste je me nog eens op mijn lippen gedurende ons liefdesspel? ‘liefdesspel’, zo noemen ze het. Het is verbloemd, mooi uitgedrukt. Voor jou is het nu louter een spel zonder liefde. Gewoon lust. Geen liefde. Lust.

Ik druk mijn kiezen op elkaar als je andere hand over mijn kont streelt en je zomaar een vinger bij me binnen duwt. Het is overduidelijk wat jij wilt. Jezelf bevrijden van dat irritante gevoel in je onderbuik. De behoefte om je te kunnen ontladen. Het is niets meer dan dat terwijl ik dit wil omdat ik zoveel van je hou. Ik hoop alleen maar dat ik kan genieten van je… Dat ik die lieve jongen terug voor me kan halen van enkele weken geleden. Een jongen die mij zo lief zou hebben behandeld, iemand die mij zou hebben gevraagd wat ik precies wou en die niet zomaar zijn zin zou doordrijven. Maakt het jou eigenlijk iets uit wat ik op dit eigenste moment wil?
Dat je effectief wilde dat ik genoot, wist ik toen nog niet.

Ik slaak een korte gil als ik je penis tegen mijn aarsopening voel drukken. Je opent mijn benen een beetje en komt dan in me. Je handen zijn om mijn heupen geslagen en ik voel je voorhoofd op mijn schouder drukken. Je adem blaast tegen mijn rug en ik voel je ogenblikkelijk rillen wanneer je helemaal in me bent. Onmacht neemt mijn hele lichaam over als je mij wat voorover laat buigen zodat je nog beter in me kunt stoten. Het lijkt wel alsof ik je slaafje bent…
Een traan loopt over mijn wang als je harder en ruwer in me begint te beuken. Het is zo duidelijk dat dit enkel maar om jouw plezier gaat. Besef je eigenlijk wel dat je me op dit eigenste moment pijn doet door het zo hard te spelen?

Gehijg en gekreun volgt steeds sneller op elkaar als je steeds harder in me stoot. Je nagels priemen in mijn vel en ik bijt op mijn onderlip om het niet uit te gaan schreeuwen van de pijn. Je doet me verdomme zoveel pijn op dit moment… En het ergste is, dat je het niet eens weet! Zowel fysiek als mentaal maak je een wrak van mij.
Een tweede traan vindt zijn weg op mijn wang ik als ik je hoor klaarkomen in me. Je hebt het zo bruut gespeeld dat je nauwelijks tien minuten nodig had om jezelf te bevredigen. Ik knijp mijn ogen dicht als je lippen enkele kusjes op mijn rug drukken. Een pijnscheut schiet door mijn hele lijf als je penis uit me wordt gehaald. Het lijkt wel alsof ik elk moment in elkaar kan zakken, dat ik kan instorten. Je streelt nog even doorheen mijn haar en loopt dan opnieuw weg. Zoals ik al had verwacht…
Een luide snik vult de ruimte als je weg bent en wanhopig sla ik mijn handen voor mijn gezicht. Je deed het opnieuw, je deed het echt opnieuw!
Dat mijn gehuil je hart brak, wist ik toen nog niet…

Reacties: