FanFic.nl

I really love to break your heart [TC]

3.

De waarheid. Het besef dat je de hele tijd gelijk had maar tegen alle beter weten in toch in zijn onschuld bleef geloven.
De pijn. Het gevoel alsof je hart elke seconde wat verder scheurt, het gevoel dat de wereld onder je voeten opensplijt, het gevoel dat elk stukje huid van je lichaam wordt getrokken…
De woede. De neiging om hem tegen de muur te drukken en hem het hart uit zijn lijf te rukken en het voor zijn neus stuk te stampen.
De razernij. Het woeste gevoel dat je lichaam overneemt en je aanzet om het meest pijnlijk ooit te doen. Gewoon al om hem even veel pijn aan te doen als hij jou aandeed…

Een kwartier later lig ik nog steeds huilend op de grond. Mijn hoofd bonst als een gek en mijn ogen prikken van de zoveelste traan die zijn weg vindt naar m’n wang. Mijn handen voelen aan als ijsklompen en mijn benen trillen alsof ze elk moment van m’n lichaam kunnen vallen.
Waarom liet ik het in godsnaam terug toe? Waarom liet ik mezelf weer kapot maken door toe te geven aan jouw lust. Waarom?
Waarom ben jij de ongevoeligste klootzak van de planeet geworden? Waar blijft die mooie jongen met zoveel emoties? Dat wondermooie schepsel dat zo dolverliefd op me was? Waar blijf je verdomme? Heb je jezelf verstopt en hoop je dat ik je begin te zoeken? Heb je even tijd nodig om na te denken over onze toekomst? Deed je iets ongelooflijk fouts en wil je eerst uitmaken voor jezelf wat je nu moet doen? Moet je nog voor jezelf uitvinden of je nog van me houdt of heb je al een zekerheid?

Bijtend op m’n onderlip om zoveel mogelijk de pijn te negeren, kruip ik recht. Mijn handen grijpen snel naar het aanrecht als een pijnscheut in mijn onderbuik de aanval tegen me inzet en een korte kreun glipt uit m’n keel. Ik heb zo het gevoel dat ik elk moment terug in elkaar kan zakken en dan wel voorgoed… Ik kan dit zo niet meer. Zo bruut behandeld worden alsof ik slechts een lappenpop ben, altijd beschikbaar. Zo ben ik helemaal niet. Ik ben ook maar een jongen van deze wereld, met z’n eigen gevoelens en eigen gedachten. Een jongen die ook maar gewoon verliefd is op z’n broer…
Met een zucht plof ik me zo voorzichtig mogelijk in de zetel. Mijn hele lichaam doet pijn, echt zo’n pijn. Ik kan het niet eens duidelijk uitleggen wat ik nu voel. Onmacht. Ik voel me gebruikt. Verkracht bijna door de persoon waar ik zielsveel van hou…

Een kreun vult de ruimte van de woonkamer op als de bel doordringt in m’n hersenen. Beste timing ooit! Zit ik net lekker en comfortabel in de zachte zetel, komt die fucking postbode aanbellen. Met een hoop zuchten plaats ik me weer rechtop en slenter met een donderwolk boven m’n hoofd naar de deur. Als het geen belangrijk nieuws is dat er uit z’n mond komt, dan sla ik hem gewoon terug naar beneden!

Met een onheilspellend gezicht trek ik de deur open en kijk woest naar de nietsvermoedende man. Hij peutert wat ongeduldig in zijn neus en kijkt nogal ongeïnteresseerd in het rond. Pas wanneer hij m’n woedende gezicht in de gaten krijgt, stelt hij zich wat ongemakkelijk op. Hij zoekt wel degelijk wat in zijn postzak en haalt er een groot pak uit.
“Kaulitz?”� vraagt hij ter bevestiging en ik knik kort. Ik heb geen zin om er veel woorden aan vuil te maken en om me heel vriendelijk te gaan voordoen terwijl ik werkelijk pisnijdig ben.
“Hier even tekenen, alsjeblieft.”� zegt hij terwijl er een blad onder m’n neus wordt geschoven. Ik neem zijn pen aan en krabbel iets wat lijkt op m’n naam en geef hem zijn balpen terug. Hij knikt nog even en loopt dan opnieuw weg.
Benieuwd naar wat er allemaal in het vrij zware pakje zit, strompel ik weer naar de zetel. Ik heb toch niets besteld? Of althans niet dat ik me nog kan herinneren…
Dat het pakje voor de andere Kaulitz was, wist ik toen nog niet.

Met trillende vingers uit opwinding, open ik moeilijk het pakketje. God, schijt aan al dat plakband… Waarom gebruiken mensen altijd dat gedoe? Nooit iemand dat het loskrijgt zonder problemen!
Al bij al lukt het me vrij vlot om alles open te maken en kijk ik nu met een verbaasd gezicht naar verschillende videotapes. What the hell? Nu snap ik er helemaal niets meer van! Ik heb toch niet in een dronken bui pornofilms besteld, of wel? Nee, dat kan echt niet…
Met een verbaasde uitdrukking op m’n gezicht, neem ik de eerste uit het kartonnen doosje en stop hem in de videorecorder. Mijn vingers grijpen uit routine naar de afstandsbediening en dimmen het geluid een beetje zodat jij het niet tot boven zou horen.

Het gekraak voorspelt niet veel goeds en meteen zie ik dat de kwaliteit van het beeld ook niet optimaal is. Het is dus duidelijk dat deze video gemaakt werd door een amateur…
Ik frons m’n wenkbrauwen als ik een meisjesachtige giechel hoor weerklinken en kijk nu verbaasd naar het beeld. Waar gaat deze video eigenlijk naartoe? Is dit een grap ofzo? Is dit het werk van enkele fans die nu hun liefde voor mij zullen verklaren? Nu al gefrustreerd, schuif ik wat verder in de zetel en leg m’n hoofd op de leuning.
Pas als m’n ogen het naakte lichaam van een meisje zien, spring ik weer recht. What the fuck? Is dit goedkope porno of wat?! Wie is dit meisje en waarom stuurt ze in godsnaam zo’n video naar me op? Ik ken haar niet, nog nooit gezien zelfs…
Dat ik die video op dat moment moest weghalen, wist ik toen nog niet.

Met m’n mond open en een hol gevoel vanbinnen kijk ik toe hoe het lichaam van dat meisje reageert op een stem die me maar al te vertrouwd overkomt. De woorden die tegen haar worden gezegd, komen me veel te bekend voor. De vingers die haar huid bespelen, zijn net dezelfde die mijn huid daarstraks nog hebben aangeraakt…
Mijn maag draait in mijn lichaam en een hol gevoel komt opzetten. Ik voel me misselijk, klaar om de spurt in te zetten naar de badkamer en alles uit te gaan kotsen. Ik voel me leeg, klaar om in een diep gat te vallen en dan uiteindelijk met m’n hoofd tegen de grond te dreunen. Ik voel me bloeden, ik voel me leeglopen, ik voel de grond onder m’n voeten wegzakken terwijl m’n ogen vastgeketend zijn aan het beeld voor mij.

Een lichaam, dat ooit geacht had het mijne te zijn, verschijnt in beeld. Tranen druipen over m’n wangen heen en vallen in groep op mijn jeans. Het dringt niet eens tot me door welke sporen die druppels nalaten. Het enige wat ik nu zie, is het lichaam van mijn geliefde. Ik weet dat jij het bent, ik weet het gewoon. Ik zie elk detail aan je lijf dat jou typeert.
Het litteken op je onderrug, de grote geboorteplek op je schouder, de kleinere die in groep over de helft van je rugwervels loopt en de mini zuigzoen dat ik je twee maanden geleden heb gegeven prijkt nog steeds op de plaats tussen je schouderbladen. Dit moet dus twee maanden geleden zijn gebeurd…

Alles valt op z’n plaats… Werkelijk alles. Hoe jij twee maand geleden anders tegen mij begon te doen, hoe je nauwelijks nog met me durfde te praten, hoe je nauwelijks nog in m’n ogen durfde te kijken…
Godverdomme, klootzak!!
Met tranen in mijn ogen kijk ik hulpeloos toe hoe je het meisje bespeelt. Het gekreun dringt diep door in mijn lichaam en breekt mijn hart met zo’n grote kracht open dat ik het uitgil van de pijn. Mijn handen klemmen zich vast in mijn haar en trekken er zo hard aan dat mijn hoofdhuid nu deftig begint te protesteren. Druppels glijden nu nog talrijker over m’n wangen en druppen één voor één van mijn kin af. Met dicht geknepen ogen begin ik in mijn gezicht te krabben en ik voel m’n lichaam hevig trillen. Dit kan niet, dit kan echt niet…

M’n adem stokt in mijn keel, m’n hart stopt met slaan, m’n bloed houdt op met circuleren en mijn verstand staat op nul als ik je hoor kreunen en zuchten. Mijn handen zijn al lang voor m’n ogen geslagen zodat ik het niet hoef te zien maar het horen alleen al is genoeg om me helemaal knock out te slaan. Het is al genoeg om mijn hoofd te laten hangen en mijn tranen gewoon hun vrije loop te laten geven. Het is genoeg om mijn leven uit mijn handen te laten glippen en om te gaan instorten door verdriet.
Een mes snijdt dwars door me heen als ik je al kreunend hoor klaarkomen en een luide snik vult de akelige stilte in dit huis op. Het weerkaatst op de kille muren en valt me aan met zo’n immense kracht dat ik uit alle hulpeloosheid uit de zetel val en m’n hoofd tegen het tafeltje laat botsen. Een hevige pijnscheut stroomt door m’n hele lichaam als ik het gedreun in mijn slaap gewaarword. Maar dan nog is deze pijn niets vergeleken met hetgeen ik in mijn hart voel. Het is er niet meer… Het is uit m’n lichaam gerukt en het ligt voor me. Doodgebloed…
Dat jij even gebroken was op dat eigenste moment, wist ik toen nog niet.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.