FanFic.nl

Carved[Luke Hemmings]

4. It's top secret

‘Wat de fuck?’
Mason White keek de twee aan met verschrikte ogen. Zijn mond hing wat open. ‘Wat moeten jullie?’
‘Je hulp,’ antwoordde Noemi kalm.
‘Mijn- mijn hulp?’ stotterde Mason, en hij haalde een hand door zijn donkere lokken. ‘Waarmee?’
‘We willen een kijkje nemen in het schoolarchief.’
‘Waarom?’
‘Je stelt veel vragen met een “w”, White.’ Gromde Luke.
‘Dit is geen verhoor, nieuwe.’ Beet Mason terug. ‘Beantwoord mijn vraag. Wat moeten jullie in het schoolarchief?’
Luke en Noemi keken elkaar even aan. ‘Dat is geheim.’
‘Geheim?’ de ogen van de jongen voor hen glansden. ‘Hoezo, geheim?’
‘Als wat dat verklappen is ’t geen geheim meer, hé?’
‘Oké,’ Mason leunde tegen de kluisjes achter hem. ‘Ik help.’
‘Serieus?’
‘Mits ik mee mag doen.’
‘Waarom zou jij met ons mee willen doen?’ Luke klonk verachtend.
‘Omdat jullie, als we gesnapt zouden worden, een minder zware straf krijgen als ik erbij ben.’
Mason had gelijk. Als mevrouw White één zwakke plek had, dan was het haar zoon wel.
‘Hij heeft een punt,’ zei Noemi scherp, toen ze zag dat Luke zijn mond wilde opentrekken om te protesteren. ‘Het enige probleem is,’ ze beet op haar lip. ‘dan moet je het geheim ook weten.’
‘Daarom,’ zei Mason, met een triomfantelijke ondertoon in zijn stem. ‘Dus? Wat wordt ‘t?’
‘We gaan er nog even over praten,’ snauwde Luke, die Noemi’s pols vastpakte en haar meesleurde. Hij deed de kast van de conciërge open, blafte tegen het geschrokken stelletje dat erin bezig was dat ze op moesten rotten(die dan ook snel opdonderden), duwde Noemi erin, stapte zelf naar binnen en smeet de deur dicht.
‘Ik vind het geen goed idee.’ Zei Luke prompt, toen Noemi wat wilde gaan zeggen. ‘Ik vind het geen goed idee omdat ik Mason nu al niet mag en hij echt het type is die ’t verklikt aan z’n mama en ik zeker weet dat hij ons veracht en dat-’
‘Ik begrijp je punt,’ onderbrak Noemi hem. ‘Je mag hem niet, je vertrouwt hem niet. Snap ik. Maar we kunnen hem goed gebruiken, als dat nog niet in je is doorgedrongen. Zonder hem komen we niet binnen zonder inbraak, want ik weet zeker dat hij de sleutel van de school heeft, of gemakkelijk kan stelen van zijn moeder. Ik weet zeker dat hij het anti-inbraak systeem gemakkelijk kan kraken en ook zonder enig argwaan te wekken de gevonden namen kan navragen bij zijn moeder.’
‘Nou, ik heb er niet veel vertrouwen in.’
‘Dat is dan jouw probleem. Ik wil wel dat hij meehelpt.’
Noemi gooide de deur open en stapte naar buiten. Luke volgde.
‘Nou?’ vroeg Mason, terwijl hij vol zelfvertrouwen tegen de kluisjes aanleunde. Noemi richtte haar
‘Oké,’ zei ze. ‘Maar het geheim wordt hier niet verteld.’
Mason wierp een triomfantelijk grijns naar een zeer ongeamuseerde Luke.
‘Geweldig,’ zei hij, en hij duwde zichzelf bij de kluisjes vandaan. ‘Ik voel me weer zes jaar oud.’

De uren die volgden waren saai en langzaam. Het was niet alsof ze bepaald veel zin had dat ze met Mason en Luke naar haar huis zou gaan(haar opa zou haar vast vernederen met gênante babyfoto’s), maar ze had niet veel keus en het was veel beter dan dat ze alleen op haar kamer haar wiskundehuiswerk te zitten maken.
Meneer Willis, leraar geschiedenis, bazelde maar door en door over de gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog en sprong af en toe af op de voorste rij, wees meedogenloos naar één van de leerlingen in het lokaal en vroeg dan op bevelende toon in welk jaar die en die gebeurtenis was.
‘JIJ DAAR’ bulderde Willis, en zijn bruine, grijzende snor trilde. Noemi keek weg van het raam en naar Willis, die haar naam nooit scheen te onthouden.
‘In welk jaar,’ hij grijnsde even geniepig. ‘Was er brand in de Rijksdag.’
Noemi staarde hem aan. Waarom zij nou?
Ze slikte en keek even het lokaal rond. Iedereen staarde haar aan. Opgelucht dat zij het niet waren, want niemand lette ooit op.
‘Negentien...’ wat was het nou ook al weer? Negentiendertig? Willis’ grijns werd breder, en zijn hand reek al uit naar het witte krijtje dat op zijn bureau lag. ‘Negentiendrieëndertig.’ Flapte ze eruit.
Willis’ grijns verflauwde.
‘Dat is juist.’ Hij keek teleurgesteld. ‘Oké, verder met de opkomst van Hitler.’
Precies op dat moment zoemde de bel. Willis sloeg zijn handen neer op zijn bureau. ‘Ik wil dat jullie vraag één tot en met vraag vier maken van paragraaf 4.5!’
Noemi propte alles in haar tas en haastte zich het lokaal uit. Ze liep snel naar haar kluisje, haalde haar overige boeken er uit en propte die ook in haar tas. Ze pakte haar jas, sjaal en muts eruit en deed ze aan.
‘Haastig?’ Luke stond voor haar, met een grijns van oor tot oor. Ze stak haar tong naar hem uit.
‘Schiet nou maar op.’ Zei ze, terwijl ze haar zwarte trenchcoat dichtknoopte.
Luke ritste zijn jas dicht en sloeg zijn rugzak over zijn schouder.
‘Waar blijft White?’ vroeg hij.
‘Vast buiten.’ Antwoordde ze. Ze pakte haar schoudertas en begon in richting van de uitgang te lopen. Ze rilde toen de vlaag koude lucht in haar gezicht sloeg.
Mason stond naast de deur een sigaret te roken. Hij grijnsde half toen hij ze zag.
‘Gaan we?’ vroeg hij, terwijl wat rook zijn mond uit kringelde.
‘Jep,’
Ze begonnen te lopen.
‘Dus hoe lang zullen we hier mee bezig zijn?’ Mason schoot zijn sigaret weg.
‘Zolang als nodig is.’ Antwoordde Luke. ‘Je zit dus waarschijnlijk nog wel even met ons opgescheept.’
‘Da’s niet zo super erg, naar mijn mening.’ Mason wierp een kleine blik op Noemi, die haar blik op het trottoir had gericht, en bewonderde haar profiel.
‘Houd dat maar uit je kop, White.’ Mompelde Luke, die wist waar Mason aan dacht. ‘Geen kans.’
‘Hoe weet je dat zo zeker, Hemmings?’ mompelde Mason grijnzend terug. ‘Wie weet vindt ze mij leuker dan jou.’
Luke drukte zijn lippen op elkaar. ‘“geen kans” Is voor ons beiden bedoeld, eikel.’
Mason keek naar hem, en toen naar Noemi, die nog steeds haar blik op het trottoir gericht had.
‘Misschien heb je gelijk,’ zei hij zacht.
De rest van de wandeling was in stilte. Toen ze eindelijk bij Noemi’s huis aankwamen, waren ze alle drie praktisch bevroren.
‘Wow,’ mompelde Mason. Hij liet zijn blik even snel over het optrekje glijden. En probeerde zijn
‘Het is klein, ja.’ Zei Noemi. ‘Vast wat anders dan jullie gewend zijn.’
‘Nou, ja.’ Zei Luke. ‘Maar daar staat tegenover dat ik met een hoop andere jongens woon.’
‘Het is veel kleiner dan mijn huis.’ Zei Mason. ‘Maar ik neem aan dat het ook gezelliger is. We wonen maar met z’n tweeën en het is zo leeg.’
‘Hoe bedoel je, met z’n tweeën?’ vroeg Noemi, die het hekje openduwde. ‘Waar is je vader dan.?’
‘Die is er nooit.’ Antwoordde Mason. ‘Hij is altijd weg. Op reis, of zo.’
‘Mijn ouders zijn ook altijd weg,’ zei Noemi. ‘Zakenreis.’
‘Met wie woon je dan?’ vroeg Mason.
‘Met mijn opa.’ Noemi opende de voordeur. ‘Kom binnen.’
Luke en Mason stapten snel het krappe halletje binnen. ‘Sorry voor de rommel,’ voegde Noemi eraan toe, terwijl ze haar jas uitdeed en ophing. Ze liep naar de woonkamer.
‘Opa?’
Luke en Mason wisselden een duistere blik met elkaar en deden toen hun jassen uit, om ze ook op te hangen. Een paar seconden later verscheen Noemi weer, gevolgd door een lange, grijsharige man met dezelfde ogen als Noemi.
‘Hallo jongelui,’ William glimlachte wrang. ‘Ik ben William West, de opa van Noemi.’
‘Hallo meneer West,’ zei Mason beleefd. Hij stak zijn hand uit, die William schudde. ‘Mason White.’
‘Luke Hemmings, meneer West.’ Luke glimlachte, en schudde eveneens de hand van William. ‘Aangenaam kennis met u te maken.’
William knikte, wierp een smekende blik op Noemi die haar wenkbrauwen optrok, en verdween toen weer in de woonkamer. ‘En als jullie met mijn kleindochter naar haar kamer gaan, houd de deur open!’
Noemi rolde met haar ogen en gebaarde de twee jongens mee te komen. Ze snelde de steile trap op en opende de deur van haar kleine kamertje.
Er was een bed, een dressoir, en een bureau met een laptop en een bureaustoel. Op de rand van het bureau stond een klein toilettasje en ernaast lag een ronde handspiegel.
De muren van de kamer waren een vervagend roze. Enkele posters waar jongens als Zayn Malik, Taylor Lautner en Zac Afron opstonden sierden de wand tegenover het bed, op een andere wand waren verscheidene boekenplanken gemonteerd, planken die bijna bezweken onder het gewicht van boeken. In het midden van de kamer lag een ovaal blauw-met-roze vloerkleed, ergens in een hoekje lagen verscheidene kussens.
‘Welkom,’ Noemi spreidde haar armen. Luke grinnikte, en Mason liep naar Noemi’s bed en liet zich er op neer vallen, gezicht in haar kussen.
‘Schoenen uit,’ beval Noemi. Mason kwam kreunend overeind, trapte zijn versleten Nikes uit en plofte toen weer neer. Luke schopte zijn Vans uit en ging zitten op de bureaustoel.
‘Dus?’ Masons stem klonk gedempt. ‘Wat is het geheim?’
‘Haal eerst je hoofd uit mijn kussen.’ Zei Noemi, die een paar kussens op het kleed gooide en zich comfortabel maakte.
Mason ging rechtop zitten en trok zijn knieën op.
‘En?’
Noemi zuchtte. ‘Oké, dit zal wel erg raar klinken. Luke hier vindt mysteries erg interessant. In die ene boom, op het plein, zijn twee initialen gekerfd. C.R. en E.A.’
‘Ik wil graag weten wie dat zijn.’

Reacties: