FanFic.nl

I really love to break your heart [TC]

4.

Haat. Het borrelt doorheen mijn aderen en zoekt naar een plaatsje waar het kan gaan ontsnappen. Het maakt me gek, het maakt me werkelijk gestoord…
Verwarring. Je gekreun dreunt in mijn hersenen en maakt me zo leeg en op de andere manier zo vol van gevoelens. Gevoelens die ik niet eens begrijp.
Onbegrip. Waarom deed je het nou? Was ik niet genoeg voor je? Had je geen genoeg aan mij alleen? Wat is de reden en waarom vertelde je me niets?
Wraak. Het enige wat nu nog door mijn hoofd spookt. Een geweldige reden om jouw hart al even hard te gaan breken als jij het mijne…

Met een emotieloos gezicht haal ik de vijfde en laatste tape uit de videorecorder. Één voor één toonden de beelden jouw lichaam versmolten met een ander. Een meisjeslichaam… Hetgeen wat ik nooit geacht had te gebeuren, speelde zich gewoon af voor mijn ogen. En wat kon ik er verdomme aan doen? De onmacht steeg met de seconde toen m’n ogen steeds weer op jouw kronkelende lichaam gefixeerd werden. Hoe kon je dit nu in godsnaam gaan doen? Hoe?
Ik laat een laatste traan los en veeg hem ruw weg. Ik heb genoeg gehuild voor iemand die niet eens meer oprecht van me houdt. Voor iemand die niet eens eerlijk met me kan zijn. Voor iemand die me met vijf fucking wijven bedroog en het nog op tape zette!

Woede komt opzetten en ik gooi de tapes allemaal terug in de kartonnen doos. Met nijdige passen begeef ik me naar m’n kamer en geef de deur zo’n harde klap dat het arme ding ongewild in het slot wordt geramd. De trillingen van ons appartement gaan door been en merg en laten m’n haartjes op m’n armen rechtstaan. Ik weet dat je nu ook schrikt en dat je jezelf afvraagt wat er net gebeurde. Dat je nu bang en afwachtend je hoofd door de deuropening laat piepen in de hoop mij te zien. Maar geen denken aan dat ik ooit nog in jouw ogen kijk, althans niet op de manier die je zou willen. Ik geloof zelfs dat moest ik je nu zien, ik je gewoon recht in je gezicht sla. Ongeacht of je kreunt of piept van de pijn… Ik zou je blijven slaan tot bloedens toe en in je gezicht spugen dat je maar naar je vriendinnetjes moet gaan om hulp en verzorging. Voor mijn part beland je nu gewoon in de hel…

Met een laatste blik op m’n kamer en mijn geheime wraakwapen in mijn hand, storm ik m’n kamer weer uit en kijk met een woedende blik naar jouw gesloten slaapkamerdeur. Je zou eens moeten weten hoe graag ik wilde dat m’n ogen zouden kunnen schieten. Dan zou ik je overal perforeren behalve in je hart, dat wil ik graag eigenhandig kapot breken. Zo hard haat ik je op dit moment, zo graag zou ik je willen kraken. Net op dezelfde, hartloze manier zoals jij deed. Ik zou je hart uit je bloedende lichaam rukken en er hard in knijpen. Gewoon al om je pijnlijk getrokken gezicht te zien. Ik zou er verdomme zo hard in beginnen duwen dat er overal barsten en kloven in ontstaan. Ik zou het voor je neus op de grond laten vallen en er dan gewoon op gaan trappen… Zo hard heb jij me gekwetst, zo graag wil ik jou zien lijden.
Dat je sowieso al aan het lijden was zonder mijn toedoen, wist ik toen nog niet…

Met een dreun sla ik de voordeur dicht en been snel en woedend weg. Mijn ogen zijn verborgen achter donkere glazen van m’n zonnebril en mijn kapsel zit zo subtiel mogelijk weg in mijn muts. Niemand hoeft mij nu te herkennen. Niemand hoeft nu zijn of haar leven op het spel te zetten door me aan te spreken. Ik ben momenteel niet voor rede vatbaar en ben niet verantwoordelijk voor mijn eigen daden.
Zoutdruppeltjes glijden van onder m’n zonnebril heen en bengelen gevaarlijk aan mijn kin. Ik veeg ze niet eens meer weg. Het heeft geen zin, weet je? Zodra ik de eerste lading van mijn gezicht verwijder, is er een volgende. Waarom nog moeite gaan doen dan? En waarom huil ik eigenlijk nog voor iemand zoals jij? Ben jij het eigenlijk nog wel waard om voor te treuren? Ben jij deze verdomde tranen wel waard? Ben jij de tekenen van mijn gebroken ziel waard? Ik vraag het mij serieus af…

Met trillende vingers bel ik aan voor de deur waar ik vroeger zo vaak voor stond. Ik weet dat hij me helemaal niet verwacht, zeker niet na onze breuk. Maar ik moet dit doen, voor mezelf… Om mijn eer terug te herstellen, om mijn zelfvertrouwen terug op te krikken, om terug te weten dat er iemand van me houdt om de persoon die ik wil. Ik wil de liefde van iemand krijgen die genoeg aan me heeft en wie van me houdt alsof ik het allerlaatste was op deze wereld.
Een gesmoorde snik klinkt vanuit m’n mond als de deur geopend wordt en Tobias me met grote ogen aankijkt. Zijn mond valt ogenblikkelijk open en zijn armen hangen slap langs zijn mooie lichaam. Hij is nog steeds dezelfde, nog steeds even verblind als ik voor zijn neus sta. Hij houdt nog altijd van me, ook al deed ik hem zo’n pijn door iets met m’n broer te beginnen.
“W…wat kom jij hier doen?”� vraagt hij op een rustige maar verbaasde manier. Hij wacht niet op een antwoord en neemt zonder vragen de zonnebril van m’n neus. Zijn donkerblauwe ogen priemen zich in de mijne en ik herken die bezorgde blik van hem.
“Mag ik alsjeblieft binnen komen?”� mijn stem klinkt schor en pijnlijk. Ik knik flauwtjes als hij de deur helemaal voor me open doet en me voor laat.

De doffe klik van de deur in het slot laat m’n stoppen doorslaan en ik draai me in een sierlijke boog om en druk hem zomaar tegen de muur. Mijn lippen vinden de zijne zonder probleem en mijn handen grijpen naar zijn iets bredere heupen dan de mijne. Hij voelt nog hetzelfde als een jaar en drie maand geleden. Nog even lief, nog even teder, nog even verliefd. Ja, ik merk het wel dat hij me net op diezelfde manier kust als toen we nog samen waren. Hij zag het niet aankomen, onze breuk… Zijn liefde voor me was totaal niet over toen ik onze relatie verbrak en dat wist ik maar al te goed. Hij bleef van me houden, zelfs al wikkelde ik mezelf in de meest ingewikkelde relatie ooit…
Toch verbreekt hij onze kus en kijkt hij me nog steeds bezorgd aan. Zijn vingertoppen strelen zachtjes de natte huid van mijn wang en blijven hangen ter hoogte van m’n lippen.
“Waarom doe je dit?”� vraagt hij verbluft, alsof hij nu pas beseft dat ik wel degelijk voor hem sta.

Met neergeslagen ogen begin ik opnieuw te snikken. Ik kan dit gewoon niet aan hem vertellen, ik kan het echt niet… Ik kan het niet over mijn lippen krijgen hoe jij me bedroog, hoe je mijn hart brak, hoe je het leven uit mijn lichaam haalde. Ik kan het echt niet…
“Je moet me helpen Tobias, alsjeblieft.”� smeek ik bibberig. Mijn hele lichaam trilt en huiveringen lopen in paar over m’n rugwervels. Ik kijk toe hoe zijn handen de mijne grijpen en er zachtjes in grijpen. Dit doet hij altijd als hij me wilt steunen, echt altijd.
“Wat jij maar wilt, echt… Ik doe alles voor je.”� zegt hij nu zachtjes in mijn oor.
Dat jij net hetzelfde zou hebben gezegd, wist ik toen nog niet…

Nogal onzeker neem ik zijn pols beet en trek hem mee naar boven. Het onbegrip druipt van zijn gezicht en de vragende blik in zijn ogen zorgt ervoor dat ik nog meer begin te twijfelen over mijn plan. Zou ik dit echt wel doen? Ik bedoel, dit is best wel pijnlijk…
Mijn twijfel is van korte duur als ik de videobeelden terug voor m’n ogen zie verschijnen en met een grotere kracht trek ik hem mee. Hoe sneller dit achter de rug is, hoe liever!
Ik open de deur van zijn slaapkamer en plaats mijn tas op het bureau. Alles is nog hetzelfde, zelfs de poster van Tokio Hotel hangt nog trots boven zijn bed. Zelfs de rode hartjes bij mijn gezicht zijn nog duidelijk te zien. Zou hij echt nog steeds zoveel van me houden?

Voorzichtig neem ik mijn videocamera uit mijn tas en zet het ding zorgzaam terug op het bureaublad. Mijn ogen sloten meteen als ik zijn warme handen op mijn heupen voel. Zijn adem blaast in m’n haren en kriebelt een beetje in mijn nek. Dat deed hij vroeger ook altijd als we alleen waren.
Langzaam draai ik me om en word meteen tegen het meubel gedrukt. Zijn lippen worden meteen op de mijne geplaatst en een bekende tong likt even over m’n onderlip. Ik beantwoord zijn vraag graag en open mijn mond een stukje. Het vertrouwde gevoel in mijn maag geeft me aan dat ik hier goed aan doe. Het geeft me het laatste duwtje en laat me mijn plan uitvoeren. Geen haar op mijn hoofd denkt nog aan jouw gevoelens, geen enkel.
Dat jij op dit moment huilend op mijn bed lag, wist ik toen nog niet.

“Weet je dit zeker?”� vraagt hij zachtjes als we beide naakt op bed liggen en in beeld van de camera. Ik slik even en knijp mijn ogen dicht. Aan de ene kant wil ik niets liever om seks te hebben met iemand die van me houdt, aan de andere kant zal dit zo pijnlijk zijn voor jou… Ondanks de pijn die je me aandeed, weet ik echt niet zeker of ik hier wel mee moet doorgaan.
Een paar lippen drukken kleine kusjes in mijn hals en likken vervolgens tergend langzaam mijn oorlel. Kippenvel wordt over de volledige oppervlakte van mijn lichaam gezaaid en mijn bloedende hart slaat nu iets harder. Zachte vingertoppen strelen over mijn blote borst en kietelen voorzichtig over m’n tepel. Ik knik met gesloten ogen en laat alles aan de verbeelding over. Ik bedenk me hoe jouw vingertoppen mijn lichaam bespelen, hoe jouw lippen de mijne kussen en hoe jouw hart nu dicht bij het mijne klopt.

Een zachte kreun glipt tussen mijn lippen door als ik zijn vinger voel binnendringen. Zijn tong glijdt verleidelijk over mijn navel en verschuift langzaam naar mijn liezen. Mijn nagels grijpen in de lakens als ik de warme adem tegen mijn eikel voel. En steeds blijf ik mezelf voorliegen dat jij het bent… Dat jij me op dit moment je liefde toont, dat je me verwent zoals al die keren voor die bewuste avontuurtjes van je.
Ik hap naar adem als een mond zich om mijn penis sluit. Een week gevoel wriemelt doorheen mijn hele lichaam en stroomt allemaal naar die bepaalde plek. Een tong kronkelt vrolijk over de volledig lengte van mijn schacht en vingers masseren geduldig en zacht mijn ballen. Zuchtjes vullen de stilte op en tranen lopen ongevraagd over mijn wangen. Je zult ze niet zien hoor liefje, geloof mij!
De warmte ebt weg als de mond mijn penis los laat en een lichaam langzaam op het mijne terecht komt. Huiveringen lopen over onze beide ruggen als lippen op elkaar worden bezegeld en vingers met elkaar verstrengeld.
Dat jij dit zo miste tussen ons, wist ik toen nog niet…

Een wanhopige schreeuw klinkt luid door de kamer als een penis bij me binnenglijdt. Mijn gedachten circuleren in grote snelheid door mijn hoofd en krijgen me zodanig in de war dat ik mijn ogen sluit. Bang om de werkelijkheid te aanschouwen, bang om te zien wat ik mezelf heb aangedaan. Bang om jou pijn te doen en om mijn ex te gaan kwetsen doordat ik helemaal niets meer voor hem voel.
Gekreun vult mijn hoofd op als een gezicht dicht tegen mijn oor hangt. Stotende bewegingen zorgen ervoor dat mijn lichaam even verschuift. Mijn nagels zijn nog steeds in het laken geboord, maar deze keer niet meer omdat dit leuk is. Deze keer is het omdat ik niet zou weglopen, vluchten van mijn eigen daden. Voor de ellende die ik zelf heb aangericht…

Tranen stromen sierlijk over mijn wangen en met dichtgeknepen ogen luister ik naar mijn verscheurende hart. Het zit er wel degelijk nog, al besef ik het nu pas… Ik maak het zelf kapot door dit te gaan doen… Ik breek mezelf terwijl het mijn bedoeling was om jou te kwetsen. Maar dat hoef jij nog eventjes niet te weten. Voorlopig kan ik mezelf nog even voorliegen dat ik geen spijt heb van wat ik nu aan het doen ben. Voor eventjes…
Ik voel het schokkende lichaam boven mij en aai afwezig doorheen de donkere krullen. Zijn ogen zijn dichtgeknepen en een gelukkige gloed verschijnt op zijn gezichtje als hij me ziet kijken. Het doet zoveel pijn, echt zoveel pijn…
Een korte, nietszeggende kus wordt op zijn lippen gedrukt. Hij rolt van me af en loopt naar het bureau waar hij de camera stopzet. Ik veeg mijn tranen weg en neem mijn kleren. Zonder een woord te spreken, kleden we onszelf aan. Ik voel niets meer, behalve die verdomde leegte…

“Bedankt.”� fluister ik nauwelijks hoorbaar als ik terug aan de voordeur sta. Hij glimlacht even en knikt naar me dat het wel oké is. Ik zwaai nog even en been dan terug naar het appartement waar alle pijn begon. Waar mijn lichaam werd gekraakt, waar mijn hart werd gebroken en waar mijn ziel ergens ligt dood te bloeden.
Dit is wie ik ben… Dit is wie jullie te zien krijgen… Dit is wat ik ben geworden…
Dat jij net diezelfde persoon was geworden, wist ik toen nog niet.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.