FanFic.nl

The Book of Neya

001 - IJzig

Mijn vader Evan had een diepe, haast resonerende stem. Hij was de beste verhalenverteller die ik ooit heb gekend en elke anekdote werd een beetje spannender als het uit zijn mond kwam. Hij was van de simpele kleding en heeft zich zijn hele leven gekleed in driedelig uniform, met uitzondering van de weekenden bij ons, zijn gezin, waarin hij zich graag in donkerblauwe kabeltruien hulde met bruine corduroy broeken. Mijn moeder heeft sinds ik me kan herinneren zijn sokken voor hem gebreid, iets waar ze niet erg goed in was getuige de vele bobbelige sokken die ik voorbij heb zien komen. Ondanks haar gebrek aan 'gevoel voor de sok' was het een taak waar ze met een aan koppigheid grenzende vastberadenheid haar tanden in zette en die ze nooit heeft opgegeven. Het zien van de slordig gebreide, bobbelige sokken heeft me altijd met een warm gevoel vervuld.
Ik heb me vaak afgevraagd waarom mijn vader vreemd is gegaan met Ysolde. Waarschijnlijk zal ik nooit het antwoord op deze vraag weten, maar mijn zoektocht naar antwoorden heeft me tot verschillende hypotheses gebracht. De meest aannemelijke van deze hypotheses is dat mijn vader, die vóór Evelyn ook een relatie had met Ysolde, zaken met deze laatste pas echt heeft kunnen afsluiten na de geboorte van Fergus. Verhalen van de bedienden lijken zoiets ook te bevestigen, onder meer doordat wordt verteld dat mijn vader pas echt verliefd werd op Evelyn toen hij zag hoe ze met zijn onwettige zoon omging. Het is eeuwig zonde dat de liefde van mijn ouders – of die nu daadwerkelijk pas opbloeide na de komst van Fergus of niet – nooit bekroond is met een kind van hen samen, maar ik heb goede hoop dat wij drieën, Fergus, Ladon en ik, voldoende uitdaging voor hen zijn gebleken. Ladon is een apart hoofdstuk in de al vrij complexe familiegeschiedenis, mede doordat noch Evan, noch Evelyn verwant aan hem zijn. Ysolde kreeg Ladon met Conlan, ongeveer een jaar voor de geboorte van Fergus. Je moet weten dat de liefde tussen Conlan en Ysolde stormachtig en intens was, zo intens dat er eigenlijk geen kind tussen paste. Toen Fergus klein was speelde hij vaak met Ladon, zijn halfbroer door Ysolde. Hierdoor kreeg Evelyn een vrij goed beeld kreeg van hoe het er bij Ysolde en Conlan aan toe ging. Ondanks haar intense afschuw voor Ysolde kreeg mijn moeder medelijden met het kleine jongetje. Duidelijk werd namelijk dat noch Ysolde noch Conlan erg gehecht waren aan hun accidentele liefdesbaby, en voorzichtig werden er onderhandelingen ingezet over een mogelijke adoptie van Ladon. De onderhandelingen duurden jaren; jaren waarin Ysolde heen en weer werd geslingerd door intense aanvallen van jaloezie en pure desinteresse jegens haar zoon. De jaloerse aanvallen gingen gepaard met hysterische buien waarin ze Evelyn ervan beschuldigde haar leven over te willen nemen, na de ‘roof’ van Evan en haar zoon Fergus. Op Ladons elfde verjaardag werden de adoptiepapieren dan eindelijk ondertekend, ook al woonde Ladon toen al twee jaar bij ons. Het was het enige verjaardagscadeau dat hij van zijn moeder kreeg.
Ysolde is een prachtige vrouw, maar tevens zo koud als ijs. Haar haren zijn wit en haar karakteristieke trekken zijn met het verstrijken van de tijd alleen maar scherper en mooier geworden. Ik haat haar omdat ze twee perfecte zoons op de wereld heeft gezet, zonder zich ooit om hen te bekommeren. Ze heeft mijn twee fantastische broers nooit verdiend, terwijl mijn moeder alleen maar zulk nageslacht had moeten krijgen. Ysolde teert op pijn en lijden; mijn moeder op liefde en licht. Ondanks haar walgelijke genoegens en wrede natuur heeft Ysolde een buitengewone kennis van de mens. Zo ook van zichzelf; ze weet wie ze is en wat ze heeft gedaan en heeft daar geen noemenswaardige gevoelens over. Maar meer nog dan de haat en afschuw die ik voor haar voel, ben ik bang voor haar, omdat ze me eens vertelde dat ze zichzelf in mij herkende.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.