FanFic.nl

The Book of Neya

002 - Kruidig

Ik heb mijn eigen achternaam. Mijn moeder vond het niet passend om mijn achtergrond geen eer aan te doen, ook al was er eigenlijk niets bekend over die achtergrond. Om die reden heet ik Donahue-Dow, waarbij Dow symbool staat voor mijn donkere haar. Evan en Fergus hebben prachtig chocoladebruin haar en het haar van mijn moeder is als rood vuur, maar mijn haar is tja.. anders. Ik ben zelf ook… anders. Het is moeilijk om erover te praten vind ik en het maakt me haast zo oncomfortabel dat ik van de zenuwen op mijn stoel wil wriemelen. De waarheid is dat veel dingen die met mezelf te maken hebben me oncomfortabel maken. Ik beken: ik ben een verlegen wezen. Daarbij, is het geen zonde om zoveel over jezelf te praten?
Evelyn heeft de kleding, het mandje en de dekentjes bewaard waarin ik ben gevonden. Soms pak ik terug naar de dekentjes wanneer ik me alleen of verdrietig voel. Het wolvenvel ligt bij me in bed en ondanks dat ik er al verscheidene jaren mee samen slaap, heeft het zijn aardse en verrassend kruidige geur nog niet verloren. Het is een groot vel, wel genoeg om tien kleine kindertjes in te wikkelen. Het is lastig om niet te weten waar ik vandaan kom, want ik voel me soms vreemd... ontworteld waar ik ook heenga. Dat de reden hiervan is dat mijn biologische ouders me niet wilden hebben doet me na al die jaren nog steeds pijn, zeker omdat ik – des te ouder ik word – des te meer begrijp hoe het is om deel uit te maken van een familie.

Ons huis Rhodes is één van de oudste huizen in de wijde omgeving. Het is al eeuwen en eeuwen in de familie en één van de dorpjes onderaan de heuvel is ernaar vernoemd. Het is groot en niet kapot te krijgen. Toen ik klein was vond ik het leuk om de hekken die het landgoed omringen te slopen. Ik haalde de haast prehistorische stenen met een geduld dat aan zelfhaat grensde eruit met een klein beiteltje. Onder een oude boom ergens halverwege de heuvel verstopte ik de stenen, maar de dag erna was het hek weer even perfect als ervoor. Ik verdenk nog steeds de tuinman. Rhodes ligt in een woeste omgeving, met kleine bergen en meren en grote rotsblokken middenin de velden. De zee is dichtbij en de zilte geur van het zee en het gekrijs van de zeemeeuwen maken net zoveel deel uit van mijn jeugd als het huis waarin ik opgegroeid ben. Rhodes is tegen de kliffen aan gebouwd en soms hoor ik het oude huis kraken. Het is vreemd om je voor te stellen dat de voorouders van mijn vader deze precieze kraakjes ook gehoord kunnen hebben. Tijd is een vreemd concept.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.