FanFic.nl

The Book of Neya

004 - Alleen eerste keren

Constance zucht. 'Ik heb slechts nog één jurk over.' Ik lees de twijfel in haar ogen. Constance twijfelt nimmer, waarom nu dan wel? 'Hij valt niet onder het gevraagde kleurenpalet, snap je?' Verontschuldigend haalt ze haar schouders op en ik voel mezelf verstijven. Ik weet wat er nu gaat komen. Dit is niet de eerste keer dat Constance een creatie voor me heeft gemaakt die niet binnen het voorgeschreven kleurenpalet viel. Op de een of andere manier geeft deze vrouw de moed niet op, hoe vaak ik haar al heb gewaarschuwd het niet te doen. Dit is een gevoelig onderwerp en dat weet ze maar al te goed. We hebben niet veel tradities of regels in onze familie. De tradities en regels die we wél hebben worden dan ook strikt gevolgd. Sinds ik oud genoeg ben om me bewust te zijn van mijn anders-zijn en de bijbehorende mankementjes is het dan ook traditie geworden deze te negeren. Het doet me pijn, niet de bron van deze dingen te kennen, en dat slechts omdat ik mijn... makers niet ken. Voor mij benadrukt dit alles slechts dat ik niet uit Evelyn en Evan ben geboren en ik kies er bewust voor om niet teveel gedachten hieraan te besteden. Maar het is moeilijk, ik kan het niet ontkennen. Zeker met de haast dagelijkse confrontatie die ik met mezelf aan ga. Er zijn immers maar zoveel spiegels die vermeden kunnen worden. Om deze reden en om dit stille verdriet niet aan te wakkeren is het dat er geen zilver zit in het voorgeschreven kleurenpalet waaruit Constance kan kiezen voor het maken van mijn gewaden.
De oudere vrouw marcheert de kamer opnieuw binnen. Het gewaad in haar arm fonkelt en lijkt uit zichzelf te bewegen. Als ik niet beter wist dan zou ik durven zweren dat het ádemt. Verbaasd over zulke onzinnige gedachten zet ik me schrap. Ik kijk niet in de spiegel tegenover me, maar sluit mijn ogen en laat mijn hoofd hangen. 'Kleed haar,' gebied mijn moeder. Haar stem is hard als ijs, want ook zij vreest voor een catastrofe. Hard en scherp, maar ook breekbaar, want mijn Evelyn weet hoeveel pijn het me doet. Haar medelijden is als een koele golf die over me heen spoelt. Ik voel haar ogen op me gericht en ik weet dat ze vol slecht verborgen zorgen staan. Constance scharrelt om me heen en het gewaad wordt voorzichtig over mijn hoofd getrokken. Het is licht en zacht als zijde, maar dat is geen geruststelling. Al mijn spieren zijn gespannen wanneer ik langzaam mijn hoofd ophef en mijn ogen open om de confrontatie met mijn spiegelbeeld aan te gaan. Langzaam neem ik de figuur in de spiegel op. De jurk is prachtig - daar is geen ontkennen aan. De lange mouwen sluiten strak om mijn armen heen en zijn gemaakt van duizenden aan elkaar gesmede metalen ringetjes. Het lijfje is strak en de hals laag en vierkant en de rok loopt bol uit en is gesneden uit een zilveren, gazen stof. De jurk ruist als ik me beweeg en voelt o zo licht; alsof ik elk moment op kan stijgen. In mijn hart voel ik dat dit dé jurk is, de enige bevestiging die ik nu nog nodig heb is de blik in mijn ogen. Ik kijk mezelf aan en staar naar de zilveren schijfjes alsof het de eerste keer is dat ik ze zie, en niet de duizendste. Ik, Neya, heb namelijk zilveren ogen.
Het is vreemd, maar voor de eerste keer in mijn leven voelt het alsof het klopt; ik in die zilveren jurk die mijn ogen benadrukt, ogen die altijd vreemd spiegelen en alle licht in de kamer lijken te vangen. Voor het eerst klopt de aanblik in de spiegel en ik ben zo verbaasd dat ik zoek naar woorden en deze, eveneens een eerste keer, niet kan vinden. De diepe zucht van Constance bevestigt mijn gedachten. Ik kijk mijn moeder aan en ik zie haar, opgestaan uit haar stoel, met haar handen voor haar mond en haar ogen wijd. In haar ogen zie ik een oneindige zee aan liefde, acceptatie en ja, de stille trots die ik direct herken, want voor het eerst voel ik het vlammetje daarvan ook in mij branden. Ja, de vlam is klein en flakkert hevig in de wind van mijn talloze onzekerheden, maar hij is ook dapper en standvastig en - hoe is dit mogelijk? - lijkt stand te houden. Mijn ravenzwarte haren met hun blauwe gloed, mijn olijfkleurige huid, mijn gladde, zilveren ogen wiens onpeilbare dieptes zelfs mij van de wijs weten te brengen.. het klopt. Ik ben dat alles. Het hóórt bij mij. Het is eindelijk oké.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.