FanFic.nl

The Book of Neya

005 - Het bal der ouden

Een. Twee. Drie. Vier. De galmende slag van de klok echoot door de enorme ruimte. Vijf. Nog één. Een pauze en dan de laatste, onvermijdelijke slag. Zes. De toortsen aan de wand worden gelijktijdig aangestoken door geheel in wit geklede bedienden. Hun pruiken zijn wit gepoederd en ze dragen korte maskers. Ik hoor mezelf beverig adem halen. Ik zou er goed aan doen niet te vergeten waarom dit feest legendarisch is. Het strijkkwartet begint aan een opzwepende melodie en mijn ouders beginnen aan hun afdaling van de hoge trappen. Arm aan arm lijken ze haast de treden af te glijden. Mijn vader ziet er elegant uit in zijn donkerblauwe pak, dat perfect kleurt bij mijn moeders rode haren en jurk. Inmiddels heeft ze een paar pauwenveren in het haar, opgestoken in een wrong. Met elke stap die ze neemt deinen de veren sierlijk heen en weer. Ik weet dat zodra ze halverwege de trap zijn het onze beurt is, maar de mensenmassa die ons beneden staat op te wachten is zo stil en immens dat het me de adem beneemt. Ik weet niet of ik dit aankan. Nog geen uur geleden heb ik voor mijn zilveren jurk gekozen, daarmee eindelijk mijn zilveren ogen omarmend. Maar dat is – nogmaals – nog geen uur geleden en ik twijfel ernstig of de rest van de wereld mijn ogen ook zo snel zal accepteren. Hoe vaak heb ik wel niet gehoord dat ik een freak ben, een abnormaliteit, een uitzondering? Ik beweeg me nauwelijks buiten het dorp, en zelfs daarbinnen heb ik slechts een kleine cirkel vertrouwelingen die vrede lijken te hebben met mijn uiterlijk. Het duurde jaren voordat de plaatselijke bakker eindelijk rechtstreeks tegen me durfde te spreken, waarom zou deze menigte me wel accepteren?
Een hand pakt mijn pols vast. ‘Chill,’ fluistert Ladon me in mijn oor, terwijl hij een rukje aan mijn pols geeft. Ik kijk op. Ladon, mijn broer. Ladon met zijn duifgrijze ogen die zoveel gedachten verborgen houden. Ladon met het witte haar dat zijn afkomst zo duidelijk verraad. Ladon, die erop stond zijn eigen achternaam aan te houden toen hij werd geadopteerd door mijn vader en moeder. Mijn lieve, slimme en stille broeder. Onze band gaat dieper dan bloed. Bloed, dat sowieso weinig zegt, kijk maar zijn geschiedenis. Hij draagt een lichtgrijs, double-breasted pak en zijn dasspeld is bezet met een zilveren figuur en een enkele saffier. Zijn haar is dezelfde ongetemde massa als altijd en het staat hem fantastisch. Ik knijp zachtjes terug in zijn hand. ‘Geloof me, ik probeer het.’ Hij streelt zacht mijn wang. ‘Je doet er goed aan het je te herinneren Neya. Herinner je waarom je ogen voor ons geen rariteit zijn, maar een kostbare zeldzaamheid.’ Hij maakt een weids gebaar naar de menigte onder ons. ‘Herinner je waarom zij dat ook zullen vinden, toe Neya.’ En terwijl ik mijn hoofd vertwijfeld schud en probeer mijn gedachten leeg te maken drijft er een enkel woord naar boven. Magie.

Magie.

‘Magie,’ fluister ik, mijn stem plotseling schor. Ladon lacht. ‘Jouw abnormaliteiten zijn onder dit publiek geen abnormaliteiten. Jouw zilveren ogen weerspiegelen hier slechts de potentie van je toverkracht. Het is iets om buitengewoon trots op te zijn. Ik hoop dat je deze boodschap eindelijk in je op wilt nemen, nu je deze jurk draagt.’ Bewonderend kijkt hij tersluiks naar de jurk en fluit zachtjes. ‘Die overigens echt spectaculair is Neya.’ Zijn glimlach sterft weg en hij pakt mijn kin vast en draait me naar zich toe. ‘Net als jij.’ En terwijl ik in zijn ogen kijk en me onderdompel in de onvoorwaardelijke liefde die ik daar vind, herinner ik me waarom dit mijn volk is. Ik ben tien geworden dit jaar. Volgend jaar zal ik naar Blac Morar gaan. Ik, Neya, ben een heks. Mijn familie bestaat uit heksen en tovenaars, bekend en berucht door de toverkronieken heen. En in de menigte onder ons bevinden zich de meest getalenteerde heksen en tovenaars van deze eeuw. We zijn verbonden, niet door bloed – niet in mijn geval, zoveel mag duidelijk zijn – maar door magie en liefde en saamhorigheid. Het is dan dat mijn vader en moeder de helft van de trap over zijn. Het is aan ons, Fergus, Ladon en ik - hun kinderen. Ik ben niet meer bang. Met mijn favorieten naast me en een atmosfeer zwanger van verwachting is er niets aan deze avond wat minder dan legendarisch zal zijn. Het is tijd om mijn claim hierop te laten gelden..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.