FanFic.nl

I really love to break your heart [TC]

5.

Twijfel. Het vreet aan me, stelt me voor die bepaalde keuze... Ik moet gewoon uitmaken voor mezelf wat ik nog van je verlang...
Liefde. Ik hou nog steeds van je, het vlammetje diep vanbinnen brandt nog voor jou. Het enige wat het nodig heeft, is een opkikkertje...
Verliefd. Ja, dat ben ik nog steeds. Mijn hart klopt nog steeds voor jou. Is het nog altijd hetzelfde als voordien? Nee. Kan het opnieuw zo worden? Ja...
Vergeven. Dat hebben we voorlopig nodig. Ik wil het je vergeven, ik wil het vergeten. Ik wil het achter me laten en niet meer achterom kijken. Maar dan alleen maar als jij er nog achter staat...

Met een vreemde kriebel in mijn maag en lood in mijn schoenen, blijf ik voor ons appartement staan. Ik wil helemaal niet naar binnen, ik wil jou nog minder zien maar wat moet ik anders doen? Waar moet ik heen? Dit is nu eenmaal ons huis, ons plekje voor met twee. Dat zei je altijd...
Zeker toen mam ons vroeg waarom we nu zo nodig moesten verhuizen naar Berlijn. Jij wou altijd in een groot stad gaan wonen, voor mij hoefde dat helemaal niet. Zelfs toen was ik al zo duidelijk verliefd op je dat ik gewoon instemde met jouw idee. Het klinkt misschien wel gek en dom maar je ziet er zo lief uit als je iets heel graag wil. Laat ons maar zeggen dat niemand aan je kan weerstaan...

Een diepe zucht glipt vanuit mijn keel als ik voetje voor voetje de trappen oploop naar de zware deur. Dit is de grens tussen jou en mij. Deze onnozele en onschuldige deur scheidt ons van elkaar op dit moment. Ik weet dat je er bent, ik voel het gewoon en ik durf er op te wedden dat jij nu ook voelt dat ik er ben. Een tweelingsband, zo kun je het wel noemen. Alleen gek dat ik het niet eens doorhad dat je me bedroog...
Een gevoel van heimwee en liefdesverdriet overspoelt me als ik de sleutel in het sleutelgat stop en de deurknop omdraai. Vluchten kan ik nu niet meer. Dit moet opgelost worden, hoe graag ik ook zou willen weglopen van je. Ik kan het niet, weet je? Mijn hart ligt hier, hier in dit huis, hier bij jou... Het is alleen een beetje gebroken en verstoten maar ik weet zeker dat, als jij het opnieuw wilt liefhebben, alles terug in orde komt. Dan vergeten we gewoon heel dat idiote gedoe rond die videotapes en dan wis ik gewoon hetgeen wat ik heb opgenomen daarstraks. Het betekende toch niets, echt helemaal niets. Geen enkel greintje gevoel, niets...

Een kleine duw tegen de deur zorgt ervoor dat ik helemaal niet meer weg kan. Ik wil ook nergens meer heen. Ik wil dit uitpraten, ik wil uit jouw mond horen waarom dit is gebeurd en waarom je het niet aan me kon vertellen. Ik wil weten wat ik fout heb gedaan. Ik wil weten waarom je dit deed, of dit enkel om lust ging of ook om diepere gevoelens. Ik wil gewoon weten ofdat er nog een kans bestaat dat we opnieuw kunnen groeien in deze relatie.
Het is best stom om zo snel een relatie te beginnen met je broer, weet je dat? In het begin is alles leuk, het kussen, het aanraken, het strelen, het plagen, het uitdagen, de seks. Je maakt je geen zorgen om wat er eventueel zou kunnen gebeuren want daarvoor ben je veel te verliefd...
Maar wat doe je nou als de liefde verdwijnt? Wat doe je als de één de ander iets pijnlijks aandoet? Wat doe je als die ander je zodanig heeft gekwetst dat je in staat bent de ergste dingen te verwezenlijken? Wat doe je dan? Wat doe je dan met die broederrelatie? Is die er nog? Bestaat ze nog?
Ik geloof dat we onze band een beetje hebben opgegeven, hebben ingeruild voor iets anders. Maar nu dit aan diggelen is geslaan, wat heb ik dan nog aan jou? Kan ik nog naar je toekomen als broer om mijn gevoelens te uiten? Kan ik je nog vertellen wat er allemaal met me aan de hand is? Nee, ik denk het niet...

Ik laat m'n tas met mijn camera vallen als ik zie in welk oord ik ben beland. Overal hangen kleurrijke ballons, slingertjes in alle formaten hangen aan het plafond, de grond is bezaait met confetti en rozenblaadjes en er galmt een vrolijk muziek door de ruimte. Overal zie ik foto's van wij twee, overal. Ze hangen aan de muren, aan het plafond of ze zitten verschuild in een kadertje. Ik stop mijn verkenning als ik de foto zie van enkele maanden geleden. Vier maand geleden om precies te zijn. Toen zijn we met z'n tweetjes op reis vertrokken, alleen jij en ik. Een warm land, mooie stranden en jij. Voor mij was dit genoeg om een week op wolkjes te lopen. Ik glimlach vertederd bij het zien van onze foto. Je ogen zijn dichtgeknepen en rode blosjes sieren je mooie wangen. Je lacht je schuine tanden bloot en ik kan een glimp opvangen van je lekkere tongpiercing. Op die foto geef ik je een kus op je wang...

Ik schrik op als ik een vloekend geluid hoor en draai me pijlsnel om. Je vragende gezichtje bevindt zich op nauwelijks twintig centimer van mijn eigen neus. Je ogen stralen zoveel uit, echt zoveel. Spijt, verdriet, berouw, liefde, verlangen, hoop, verliefdheid, onzekerheid... Je lichaam rilt als een rietje en je prutst voortdurend aan de ringen om je vingers. Dit doe je altijd als je nerveus bent en niet meer weet wat je moet doen of zeggen. Je gaapt me alleen maar aan alsof ik een wildvreemde ben. Je mond hangt een beetje open en ik hoor je moeilijk ademen alsof je binnen enkele seconde flauw kan vallen. Maar vooral je ogen blijven me vasthouden. Ze zijn niet opgemaakt maar puur natuur. Ze zijn werkelijk het mooiste wat ik ooit heb gezien en ooit zal zien. En toch is er iets veranderd. Ze glinsteren niet meer zoals vroeger, ze schamen zich een beetje, ze durven niet meer te stralen. Is het uit angst? Is het uit spijt? Ik weet het niet meer. Het enige wat ik wel met zekerheid kan zeggen, is dat ik hoop dat je snel terug de oude wordt. En als dat zonder mij is, is dit een opoffering die ik wil maken. Zolang jij maar gelukkig bent...

Een schok gaat door me heen als ik plots je hand op mijn wang voel en ik zet instinctief een stap achteruit. Ontgoocheld kijk je van me weg en snuif je even diep door je neus. Je handen trillen zo hard dat ik ze zou willen vastnemen en kalmeren maar ik kan me niet bewegen. Die aanraking maakte iets in me los en ik weet niet hoe ik er op moet reageren. Het voelde zo goed en tegelijkertijd zo fout. Het liet me huiveren en smelten op hetzelfde moment. Het laat me zo ontzettend verliefd worden maar ook zoveel haatgevoelens opwekken. Wat moet ik nou?
"Ik euhm... Kan ik je even spreken alsjeblieft?" vraag je heel stilletjes. Ik kijk op bij het horen van je mooie stem en realiseer me dat ik ze al een heel eindje niet meer heb gehoord. Ze klinkt nog altijd even zoet, even hemels, even breekbaar.
Ik knik als onze ogen elkaar ontmoeten en kijk toe hoe een voorzichtige glimlach op je knappe gezicht verschijnt. Ik vraag me nog altijd af wat heel deze bedoeling voor nut heeft. Al die ballonnen en slingers en de rest van de versiering. Hebben we dan iets te vieren ofzo? Misschien onze breuk dan? God nee, denk nu niet zo!

Ik volg je naar de woonkamer en val bijna achterover bij het zien van al het werk dat je hebt gedaan. De eettafel is omgetoverd tot een werkelijk spectakel. Ons beste servies ligt naar me te pronken, onze mooiste glazen lonken naar me en de meest prachtige kaarsen knipogen naar me. Een rode roos ligt aan de kant waar ik meestal zit. Wat is dit in hemelsnaam?
Alsof je mijn vragen hebt gehoord, grijp je naar mijn pols en trek je me mee naar de zetels. Mijn ogen worden nog groter bij het zien van alle kleine drijfkaarsjes en rozenblaadjes. Het geheel is zo verdomd mooi dat ik op mijn onderlip moet bijten om niet in tranen uit te barsten.
"Bill, ik? hoe- Je vinger weerhoudt me om verder te praten en legt me het zwijgen op. Onbegrijpend staar ik je aan en merk hoe de kaarsvlammetjes weerspiegelen in die donkere ogen van je. Dat je op het moment zodanig lekker bent dat ik je zou kunnen bespringen, vertel ik maar beter niet...
"Tom, ik moet je iets bekennen en ehm het is niet meteen het mooiste en liefste tegenover jou..." komt er stilletjes over je goddelijke lippen gerold. Ik hou m'n adem in en bekijk je van kopt tot teen. Is dit het moment waarop je gaat bekennen dat je me bedroog met vijf meiden?

De spanning is te snijden en het wordt erger met de minuut. Nee, wat zeg ik? Met de seconde. Je ademhaling versnelt op een ongezond tempo en je handen wrijven nu ontzettend hard over de stof van je jeans. In een opwelling neem ik ze vast en knijp er even in. Dat je me nu echt schuldig aankijkt en dat de spijt van je gezicht af te lezen is, negeer ik nu maar even.
"Ik weet het Bill... Ik weet het." fluister ik zachtjes terwijl ik de tranen probeer te verdringen. Nooit gedacht dat het zo'n pijn zou doen om die woorden uit te spreken, om jouw naam uit te spreken. Langzaam laat ik mijn blik op jou hangen en merk hoe je ogen getransformeerd zijn in schoteltjes. Je mond is nu officieel opengezakt en je schouders hangen een beetje door waardoor je er nu nog fragieler uitziet dan je al bent.
"Weet je dan ook dat het absoluut niet klopt? Dat het niet waar is? Dat het getrukeerd is?" mompel je stilletjes terwijl de tranen rijkelijk over je wangen stromen.
Het heeft eventjes de tijd nodig om bij me door te dringen maar wanneer ik eindelijk besef wat je net hebt gezegd, laat ik meteen je handen los en gaap je verbluft aan.
"Ik heb geen seks gehad met vijf meiden Tom... Het is één grote leugen. Dat ben ik niet, of ja dat ben ik wel maar ik had geen seks met hen... Een ex-vriendin van vroeger heeft ooit een videotape gemaakt waarin ik naakt rondliep en dat moet zijn rondgespreid. Ik zweer het je dat ik nooit, maar dan ook nooit seks met die meiden heb gehad..."

Met grote ogen en open mond staar ik je aan. Dit kun je niet menen, dit kun je echt niet gaan menen? Ben je nu de waarheid aan het zeggen of lieg je nu dat je zwart ziet?
"Maar wat met die zuigzoen dan?" bijt ik je hard toe. Meteen heb ik er spijt van als ik de gekwetste blik in je ogen zie. Om de schade wat te beperken, neem ik snel weer je handen vast en streel er zachtjes over.
"Die zuigplek is niet dezelfde als diegene die jij mij gaf Tom... Die stond trouwens aan de andere kant van mijn lichaam. Geloof me nou, ik heb geen seks gehad met die meiden! Maar sinds twee maanden werd ik gechanteerd door onbekende personen. Ze vertelden me dat ze onze relatie kapot zouden maken, dat we ziek waren om het in ons hoofd te halen dat we van elkaar hielden. Ik wist niet meer wat ik moest doen Tom... Ik probeerde het je te vertellen maar elke keer als ik je zag, begon ik te huilen en voelde ik me zo schuldig. Ik heb echt geen seks gehad met hen, echt niet..."
Met tranen in mijn ogen knal ik mijn hoofd hard tegen de leuning van de zetel. Hoe kon ik verdomme zo dom zijn geweest om die video's te gaan geloven? Hoe kon ik verdomme zo dom zijn geweest om mij te vergissen van zuigplek? Hoe kon ik verdomme zo dom geweest zijn om wraak te nemen door seks te hebben met Tobias? Oh my god, ik heb seks gehad met Tobias...

Met een onrustig gevoel dat door mijn maag woelt, kijk ik je aan. Je lijkt opgelucht, alsof alle last van je schouders is verdwenen. Ik wou dat het bij mij ook zo was maar dat is het niet. Ik heb iets fouts gedaan om jou te kwetsen terwijl de reden niets eens bestond. Hoe moet ik je dit nu in godsnaam gaan vertellen? Moet ik eerlijk zijn en je bekennen dat ik seks had met mijn ex, de jongen die je zo hard haatte? Of moet ik m'n mond houden en dit geheimpje voor eeuwig in me verborgen houden?
Ik schrik op als je zachte hand mijn wang streelt en ik kijk in je bezorgde ogen. Je weet dat er iets is, dat iets aan me knaagt maar je kan niet zeggen wat.
"Tom? Wat is er? Je gelooft me toch, hoop ik?" klinkt je stem zacht en warm. Je ogen boren diep tot in mijn ziel door. Uit voorzorgsmaatregel sluit ik de mijne en adem heel diep in en uit.
"Bill... Toen ik die videotapes ontdekte, werd ik euhm razend? Ik wist niet waar je het haalde om me te bedriegen met meiden. Ik kon het niet geloven dat je zoiets zou doen en ik was zo verdomd kwaad op je dat ik je even hard wou terug kwetsen en..." Ik stop even en kijk je diep in je ogen. "Ik heb seks gehad met Tobias..."

Ik kijk toe hoe je een hand voor je mond slaat en me met grote ogen aankijkt. Je bent in schok, door mij... Dit is allemaal mijn schuld. Waarom had ik dit niet in de gaten? Waarom moest ik zonodig het slechtste gaan denken? Waarom kon ik verdomme niet gewoon aan je vragen of die videotapes echt waren? Waarom, verdomme?
"Bill, het spijt me zo... Het betekende niets, echt waar. Ik voelde niets en ik wilde het ook niet. Ik wilde je alleen maar pijn doen zoals jij me pijn deed. Ik voelde er echt niets bij... Ik wilde zelfs dat hij jou was. Alleen door dat te denken, kon ik het volhouden. Het spijt me echt Bill, echt waar..."
Pas als ik mijn hele uitleg heb gedaan, durf ik opnieuw naar je te kijken. Je lichaam trilt nu nog meer en je ogen zijn al helemaal niet meer wat ze ooit waren. Onbegrijp, onmacht, verdriet, haat,... dat zie ik er nu in. Alle sporen van hoop en liefde zijn gewist en dat door mij dan nog.

Ik wip van de bank als je recht staat en probeer je tegen te houden maar je trekt je met een ongekende kracht los. Je ogen spuwen vuur en je handen vormen zich tot gevaarlijke vuisten.
"Bill, toe nou... Het spijt me." piep ik wanhopig. Ik probeer je alsnog aan te raken maar je houdt me tegen. Een harde klap in mijn gezicht laat me ontwaken uit mijn roes en met een nieuwe lading tranen in mijn ooghoeken gaap ik je aan. Ik heb je nog nooit zo kwaad gezien, zo woest en onhandelbaar. Voor het eerst in heel mijn leven ben ik bang van je, ben ik bang dat je me in elkaar zal slaan tot ik als een hoopje in elkaar zak.
"Bill, doe dit alsjeblieft niet... Ik smeek het je, alsjeblieft." Ik zak door mijn knieën en kruip langzaam naar je benen. Ik ben zo bang dat je me zal schoppen of me van je af zal duwen, ik ben zo bang op dit moment.

Net op het moment dat ik je been kan aanraken, zet je stapje achteruit. Een hartverscheurende pijn dreunt door heel mijn lichaam en voor eventjes krijs ik alles eruit. Het maakt me geen reet uit dat je het kan horen. Dit is mijn verdiende loon, dit is inderdaad de pijn die ik verdien om wat ik heb gedaan...
Als ik niet zo koppig was geweest en had gevraagd wat die video's betekenden, dan had ik nooit seks met Tobias gehad en deed jij nu niet zo. Het is allemaal mijn schuld.
"Ik ga mijn spullen pakken." klink het ijzig. Je voetstappen spurten naar boven en enkele minuten later hoor ik opnieuw een deur dichtslaan. Die hele tijd ben ik op de vloer blijven zitten. Ik heb geen kracht meer om rechtop te staan, laat staan dat ik het fut zou hebben om je nog aan te kijken. Ik heb je diep gekwetst en dat besef ik nu wel. Ik weet dat ik je harder gekwetst heb door die video's te geloven dan dat ik seks heb gehad met mijn ex. Ik weet het nu wel, het is helaas te laat...

Ik til mijn hoofd op en kijk gebroken in je gezicht. Het staat op emotieloos en verklapt geen enkel gevoel dat nu in je omgaat. In je ene hand heb je een grote reiskoffer en in je ander een sportzak. Ik voel de tranen alweer opkomen maar veeg ze bruut weg. Ik heb het recht niet om te huilen, ik heb het verdomde recht niet.
"Tom... Ik ga voor eventjes het huis uit. Even nadenken. Ik kom terug als ik antwoorden heb gevonden op mijn vragen. Doe niets stoms oké?"
Ik knik afwezig en kijk verslagen toe hoe je naar de voordeur wandelt. Met een simpele zwaai open je ze en gooi je de koffer en je sportzak naar buiten. Je kijkt nog even om en glimlacht waterig. Ik zou je willen zeggen dat ik van je hou, dat je helemaal niet hoeft te gaan, dat het me zo spijt maar ik kan het niet. Ik kan geen woord meer uitbrengen...
Hoopvol blijf ik je aanstaren als je twijfelend naar me kijkt. Het lijkt wel alsof je nog iets wil zeggen maar dat je niet goed weet of het wel gepast is of niet. Je mond gaat een stukje open en ik hoor nog net je woorden als de deur zachtjes dicht getrokken wordt.

"Gelukkige verjaardag Tom..."

Wraak. Het is zoet maar de prijs die je ervoor betaalt is onbeschrijfbaar...


The End

Reacties: