FanFic.nl

The Book of Neya

009 - Ladons liefde

Op de laatste dag van augustus vertrokken Neya, Ladon en Fergus en de zoon van de kokkin samen in een koets getrokken door zes witte paarden naar Blac Morar. Op het dak van de koets bevonden zich de hutkoffers van het viertal en op de bok zaten de menner en een beveiliger. Het tripje naar Edinburgh toe zou een paar uur duren, waarna ze over zouden gaan op een wat modernere vorm van transport - de trein. Het gezelschap had het zich aangenaam gemaakt, wetend dat het geen korte reis zou zijn. Ladon en Fergus waren toegedekt met een lapjesdeken die Evelyn zelf had gebreid, iets wat de vele bobbelige stukken in de deken verklaarde. Het was Ladons favoriete deken. Fergus had zich opgekruld onder de deken en rustte zachtjes met zijn hoofd op Ladons schouder terwijl hij verdiept was in een boek. Het contact tussen de twee halfbroers was goed, maar tot fysiek contact zoals een omhelzing kwam het zelden. Om die reden hield Ladon zich roerloos, bang als hij was dat Fergus zich weer terug zou trekken. Hij was dol op zijn jongere halfbroer, maar hij realiseerde zich ook dat hun gedeelde ouderschap - ofwel moeder Ysolde - hun relatie bemoeilijkte. Fergus wilde niets met haar te maken hebben, terwijl Ladon in regelmatig contact met haar stond. Beide jongens waren fysieker aangelegd met nakomertje Neya, wiens hand ze vaak vastpakten en wiens knuffels de onbetwiste beste manier waren om de dag te beginnen en eindigen. Ladon richtte zijn blik op Neya, die op de bank tegenover hem zat. Haar blauwzwarte haren - volgens Ladon de mooiste haarkleur die hij ooit bij iemand had gezien - waren in een knotje bovenop haar hoofd gedraaid, waardoor haar kleine, licht gepunte oortjes extra opvielen. Zijn zusje was een elfje in vermomming, dat wist hij zeker. Alles aan haar was extreem fijn, van haar puntige kin tot aan haar volle lippen en de toppen van haar lange vingertjes. Het was alsof iemand extra moeite had gestopt in het vormgeven van wat hoogstwaarschijnlijk zijn favoriete persoon op de de hele aardbol was. Haar neus was bezaaid met lichte sproetjes en dat hartvormige moedervlekje op haar jukbeen riep in hem de haast onbedwingbare neiging op eroverheen te aaien. Zijn zusje keek bedachtzaam het raam uit, terwijl ze aan het wolvenvel op haar schoot frunnikte. Neya maakte zelden toespelingen op haar verleden en naar hij wist had ze nog nooit om informatie gevraagd over haar biologische ouders. Toch deed het wel wat met haar, dat kon hij zien. Wanneer vreemden het hadden over haar ouders leek ze altijd wat te krimpen, iets waar hij woedend om kon worden. Niemand bij zijn volle verstand had haar achtergelaten als ze wisten tot wat voor een fantastisch persoon ze uit zou groeien. Hij had babyfoto’s van Neya gezien; hoe had iemand het ooit over zijn hart kunnen krijgen dat kleine mensje met die rebelse toef blauwzwart haar achter te laten? Soms vroeg hij zich af of het misschien haar ogen waren geweest, die zilveren spiegels die de neiging hadden al het licht in de kamer naar zich toe te zuigen. Haar ogen waren werkelijk prachtig, maar iedereen die hij kende had eraan moeten wennen. Behalve zijn moeder natuurlijk. ‘Wat een prachtig monstergebroed,’ had ze gekird tegen haar ex-partner Evan, die lijkbleek was geworden. ‘Tut tut, geen reden om je beledigd te voelen,’ had ze gezegd, waarna ze hem wat troostend bedoelde schouderklopjes had gegeven. ‘Het kind is prachtig, maar niet helemaal van ons, is het niet?’ Ladon had zich altijd afgevraagd wat ze daarmee bedoelde. Verstrooid haalde hij zijn hand door zijn haar, om opeens gevangen te zijn in Neya’s blik. Het zilver in haar ogen leek te kolken en haar blik had iets vragends over zich heen. Dacht je aan mij? Hij schudde zijn hoofd, wetend dat wat het ook was, het geen betrekking had op zijn gedachten over haar. Toch?
Valeriaan, de jongen die de zoon van kokkin Bertha was, was minstens even gefascineerd door zijn reisgezelschap. Hij kende de kinderen Donahue al vanaf zijn geboorte, maar altijd was daar die scheidslijn geweest die ervoor zorgde dat hun levens, ondanks de nabijheid ervan, toch mijlenver verwijderd van hem waren. Zo had hij gehoord over hun eerste schooldag van zijn moeder, toen de kinderen naar de dorpsschool waren gestuurd. Vervolgens hij had te horen gekregen hoe ze slechts na enkele maanden al van de school af waren gehaald en privéles zouden krijgen, uiteraard van enkel de beste leraren beschikbaar. Nu, na al die jaren, zou hij samen met het genetisch gezegende drietal aan één school studeren. Zijn moeder had het schoolgeld natuurlijk nooit kunnen betalen, maar toevallig had ze een flinke loonsverhoging gekregen het jaar ervoor, ongeveer evenveel als het jaarlijkse schoolgeld bedroeg. Oh ja, meneer Evan en zijn vrouw Evelyn waren goede, betrokken werkgevers. Ze hadden alle protesten van Bertha geweigerd en gedreigd haar een zelfs nog grotere loonsverhoging te geven als ze niet akkoord zou gaan met haar nieuwe salaris. Zijn mondhoeken krulden zich bij de herinnering aan zijn extatische moeder, wiens ogen blonken van de ingehouden vreugdetranen toen ze hem het nieuws vertelde. Blac Morar was één van de oudste scholen in de toverwereld, met een fascinerende geschiedenis en enkele opmerkelijke alumni. Blac Morar was Valeriaans droom.

Reacties: