FanFic.nl

A place called Narnia, You Said?

Storms and fear

‘Het ziet er naar uit dat dat onweer nog een paar uur gaat duren, jij bent natuurlijk niet familiair met de Narniase stormen.’ Zegt Sí¹rion op een duistere toon. ‘Nee,’ piep ik met een gevoel alsof een ijzige hand zich om mijn longen sluit. ‘Zijn ze zo erg dan?’ Ik weet goed genoeg me meer probeert te choqueren dan dat hij de waarheid vertelt. Desondanks heeft het wel een invloed op me. ‘Ze zijn verschrikkelijk. Binnen ervaar je er niet veel van, maar buiten heb je het gevoel alsof de botten door elkaar gerammeld worden en dat de storm niet om je heen woedt, maar in je hoofd leeft.’ Fluistert Sí¹rion dramatisch maar een soort van geamuseerde blik in zijn ogen. Hij geniet duidelijk van het effect van zijn woorden. Ik slik en vraag dan met grote ogen : ‘Maar serieus nu, zijn ze echt zo erg ?’ Ik weet dat hij overdreef. Maar niet in welke mate. ‘Laat ik zeggen dat het niet leuk is om tijdens een storm buiten te zitten, maar dat is het nooit ,’ zegt Sí¹rion met terneergeslagen ogen. ‘We kunnen…We kunnen naar de heuvel gaan…als je dat wilt?’ stel ik voorzichtig voor. Sí¹rion kijkt me met glinsterende ogen aan, als een kind dat net een lolly gekregen heeft. ‘Mag dat?’ Ik glimlach verbaasd, onder de indruk van het feit dat hij dat blijkbaar geweldig vindt en knik. ‘Maar ik denk dat wel dat we ons moeten haasten, want met al die regen die ik geen hand voor ogen en straks gaat het hemellichten. Ik heb al verhalen gehoord over mensen die levend geroosterd werden omdat ze geraakt werden door de bliksem,’ zeg ik nuchter. ‘Waar wachten we dan nog op?’ zegt Sí¹rion enthousiast hij gaat door zijn knieën. ‘Kom op,’ dringt hij aan als hij mijn verbaasde blik zit. ‘Come on board,’ Ik grijns en klim met enige moeite op de ondanks dat Sí¹rion zich bukt, hoge paardenrug. ‘Oké voor we gaan, niet aan mijn manen trekken, gewoon je dijen uit alle macht opspannen, begrepen,’ zegt Sí¹rion scherp. Ik knik maar bedenk dan dat hij me niet kan zien en zeg luid ‘ja’. Voor ik het goed en wel besef, zet Sí¹rion een woeste galop in, alsof hij de regendruppels wil ontwijken. Geschrokken span ik mijn dijen op en zoek ik haastig naar een plaats om me dan wel aan vast te klampen. Zonder iets beter te kunnen verzinnen, druk ik mijn armen om Sí¹rions nek. Ik knijp mijn ogen toe en probeer niet misselijk te worden van het geschud. Hoe langer we rijden, hoe vermoeider mijn dijen geraken en hoe natter ik word. Ik moet je vertellen dat een blote paardenrug lang niet comfortabel zit. Al helemaal niet als je nog nooit op een paard gezeten hebt en als je zeiknat bent.

Reacties: