FanFic.nl

Adopted By Hazza (Finished)

~Hoofdstuk 37~

Harry Pov

‘Harry, rustig even.’ Zegt Liam langzaam. Ik knik en haal diep adem.
‘Het ziekenhuis belde net dat Zayn wakker is geworden en dat we naar hem toe mogen.’ Ik wil meteen opstaan om in de auto te stappen en naar het ziekenhuis, maar mentaal fysiek kan ik gewoon nog niets.
‘Kom even rustig bij, dan loop je rustig naar de auto en rijdt je naar het hotel, oké? Dan komen ik en Ruth naar buiten en dan rijd ik wel verder naar het ziekenhuis.’ Ik sluit mijn ogen en probeer rustig te worden wat al vrij snel lukt.
‘Ik vertrek nu.’ Zeg ik en sta op, nog steeds met mijn telefoon aan mijn oor.
‘Wacht even, Ruth wilt je nog spreken.’ Ik hoor dat de telefoon wordt doorgegeven en ik wacht rustig af.
‘Papa?’ Een zwakke glimlach verschijnt op mijn gezicht.
‘Hé liefje.’ Zeg ik.
‘Papa, Zayn is wakker, gaan we er nu naartoe?’
‘Ja, liefje, ik kom jullie ophalen, over tien minuutjes ben ik er, oké?’ Ik denk dat ze knikt aangezien ze niets zegt.
‘Oké.’ Ik glimlach weer.
‘Tot zo.’ Zeg ik en stap ondertussen al in de auto.
‘Tot zo.’ Mompelt Ruth en ik hang op. Ik start de auto en rijdt terug naar het hotel.

Na, zoals ik al dacht, 10 minuten rijden kom ik weer aan en stap uit de auto. Ik stuur Liam een sms dat ik er ben en een paar minuten later komt Ruth al de deuren uit gerend. Er staat een grote glimlach op haar gezicht. Ik zak door mijn knieën en open mijn armen waar me meteen in rent en haar armen om mijn nek slaat. Ik sla mijn armen om haan heen en druk haar stevig tegen me aan. Voorzichtig til ik haar op en kijk om me heen of ik Liam ergens zie, maar hij staat blijkbaar gewoon naast me. We glimlachen kort naar elkaar en dan stapt hij in de auto. Ik ga achterin zitten met Ruth en we rijden naar het ziekenhuis, wat langer duurt als ik dacht. Ruth heeft de hele weg tegen me aan gezeten en vertelde af en toe een verhaaltje.

Zodra we aankomen lopen we naar binnen en melden we ons aan de balie. Liam neemt het woord en ik laat Ruth snel even naar de wc gaan. Ik wacht voor de deur omdat ze bang is om hem op slot te doen. Als ze klaar is, help ik haar om haar handen te wassen en lopen we weer naar buiten. Samen met Liam lopen we naar Zayn zijn kamer en lopen we naar binnen.
‘Hey.’ Zegt hij vrolijk als hij ons ziet. We glimlachen, maar Ruth pakt mijn hand stevig vast. Ik kijk haar aan en glimlach.
‘Kom.’ Zeg ik en trek haar zachtjes mee. Zayn zit rechtop in bed met zo’n ziekenhuis pyjama en zondevoeding. Ik geef hem voorzichtig een knuffel en voel dat Ruth zich achter mijn been probeert te verstoppen. Als ik Zayn los laat aai ik Ruth over haar hoofd en til ik haar op.

‘Niet zo verlegen zijn, liefje. Zayn is gewoon nog steeds Zayn.’ Ze kijkt me verbaasd aan, maar ik knik naar Zayn als teken dat ze hem een knuffel kan geven. Aarzelend kijkt ze naar Zayn maar geeft hem dan een knuffel. Zayn glimlacht zwakjes en wiegt haar langzaam heen en weer.
‘Hoe gaat het?’ Vraagt Liam.
‘Gaat wel goed. Ik kan nu meteen eigenlijk al de zondevoeding afbouwen en dan kan ik naar “huis”.’ We knikken, terwijl Ruth bedenkelijk om haar heen kijkt. Er wordt op de deur geklopt en we kijken allemaal om. Er komt een zuster naar binnen die ons met een lieve glimlach begroet.
‘Ik heb goed nieuws, en slecht nieuws.’ Begint ze. We knikken langzaam.
‘Niall Horan en Louis Tomlinson zijn beiden wakker.’ Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.

‘Niall maakt het goed, alleen met Louis gaat het wat slechter. Ik zou aan Harry willen vragen om met me mee te komen naar hem. Hij vraagt naar je.’ Ik bijt op mijn lip en kijk de anderen even aan. Dan sta ik langzaam op van de kruk en loop ik achter de zuster aan.
‘Wat zei Louis precies?’ Vraag ik ondertussen.
‘Hij wilde niemand meer op zijn kamer voordat u was geweest en kreeg een soort paniek aanval dus ben ik u komen halen.’ Ik knik begrijpend en de zuster stopt al voor een deur.
‘Succes.’ Ik glimlach nog naar haar en dan loopt ze weg. Ik klop vier keer zachtjes op de deur. Voorzichtig open ik de deur en kijk naar binnen.

Louis zit met opgetrokken knieën op het bed. Zijn lichaam gaat veel te snel op en neer. Meteen krijg ik medelijden met hem. Langzaam loop ik naar binnen en laat de deur zachtjes in het slot vallen. Ik loop naar het bed, maar hij heeft me nog steeds niet in de gaten.
‘Lou.’ Zeg ik zacht en leg een hand op zijn schouder. Verschrikt kijkt hij me aan, maar zodra hij door heeft dat ik het ben, verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. Ik glimlach zwakjes naar hem en trek hem in een knuffel. Ik voel zijn armen rond mijn nek en zijn voorhoofd tegen mijn borstkas.
‘Harry, ze, ze, zitten aan me!’ Zegt hij hopeloos en barst in tranen uit.
‘Ik wil hier niet zijn! Ze laten me niet met rust, Harry..’ Ik verstrak mijn grip, en heb geen idee wat te doen nu.
‘Harry.. Haal me hier weg…’ Hij laat me los en kijkt me smekend aan. Tranen ontstaan in mijn ogen door medelijden. Ik ga naast hem op bed zitten en pak zijn handen in de mijne. Het gevoel dat ik maanden lang heb genegeerd komt terug. Alleen is het nu nog veel erger als eerst.

‘Louis. Luister goed naar me, oké?’ Zijn rode ogen kijken me onzeker aan.
‘Ze doen dat om je te helpen. Ze proberen testjes met je te doen om te kijken of alles goed met je gaat en of je naar huis mag.’ Hij kijkt weer naar zijn voeten en fronst.
‘Het voelt zo raar. En ik wil het niet. Harry, ik wil hier weg.’ Hij pakt mijn hand stevig vast en ik ben er zeker van dat hij die niet meer loslaat. Mijn vrije arm sla ik om zijn schouders en drukt hem tegen me aan.
‘Ik zal proberen om een dokter over te halen. Ik zie hem zwakjes glimlachen. Ik druk op de rode knop om een dokter te roepen.
‘Wat nou als ik moet blijven?’ Hij raakt alweer bijna in paniek.
‘Dan blijf ik bij je.’ Hij knikt en kijkt gespannen naar de deur. Nu maar hopen dat ik het ziekenhuis zover krijg om Louis met mij mee te laten gaan…


-----

*zuchtende*