FanFic.nl

Beauty and the Beast|| Larry Stylinson[afgerond]

000

Het feest gaat maar door. Het is al bijna middernacht en de liederen dansen al sinds zevenen. De kaarsen branden vrolijk, hun vlammen werpen schaduwen over de dansende menigte. De zaal is vol, stampvol en de jongen geniet. Hij houdt van dit soort feesten. Hij houdt ervan als iedereen naar Roozentuin komt, speciaal voor zijn verjaardag. Zijn vader kijkt hem blij aan, een glinstering van verdriet in zijn groene ogen. De jongen weet precies waarom die glinstering er is. Ook hij zou willen dat zijn moeder erbij kon zijn, maar dat zal nooit meer gebeuren. Hij glimlacht licht en draait zich weer richting de dansvloer. Net op het moment dat hij zijn beste vriend wilt roepen, klappen de deuren open. De klap van de houten gevaartes wordt vergezeld met een harde donderklap. Door een windvlaag gaan de kaarsen uit met een sis. Rookslierten krinkelen richting het plafond.

‘Kan ik u helpen?’ vraagt de jongen. Hij klinkt geïrriteerd, arrogant. De vrouw in de deuropening rilt, is kleddernat.
‘Zou ik hier mogen schuilen, totdat het weer wat beter is?’
De jongen kijkt de zaal rond, een sneer op zijn gezicht.
‘Ziet het eruit of ik ruimte heb voor een verzopen kat?’
De vrouw rilt weer.
‘Alstublieft, heer. Ik heb het koud en het water staat me in de schoenen.’
De jongen schudt zijn krullen even uit en kijkt naar zijn vader. Die haalt zijn schouders op, alsof hij wil zeggen Het is jouw keuze, mijn zoon De jongen draait zich weer naar de vrouw.
‘Nee.’
De vrouw lijkt nog verder ineen te duiken.
‘Kan ik dan tenminste-‘
‘Nee!’ buldert de jongen luid. De zaal wordt nog stiller en ze staren hem allemaal aan. De jongen kijkt de vrouw strak aan.
‘Ga.’
De vrouw lijkt haar rug te strekken, haar blik lijkt te verharden.
‘Hier gaat u spijt van krijgen.’
De jongen lacht honend en de vrouw grimast.
‘Als de klok middernacht slaat, zal u veranderen in een beest, uw personeel zal veranderen in uw inboedel en de mensen uit het dorp zullen u vrezen.’
De jongen lacht weer, haalt een hand door zijn krullen.
‘Ja, ze zien er ook echt uit alsof ze bang voor me zijn.’ Hij gebaart rond zich heen, naar de menigte in zijn zaal. De vrouw haalt enkel haar schouders op en verdwijnt met de volgende donderslag. Het feest barst weer los, de woorden van de vreemde vrouw zijn al weer vergeten.

De klok slaat twaalf maal en de zaal wordt zwart. Twee seconden later is de zaal leeg, donker en koud en is de jongen alleen. Zijn personeel is verdwenen, waaronder zijn beste vriend. Verbaasd kijkt hij om zich heen.
‘Wat de-‘ Dan kijkt hij neer op zichzelf. In plaats van zijn lange benen, vind hij harige poten. Geschokt schiet zijn hoofd omhoog en kijkt hij de donkere zaal weer in. Hij tilt zijn trillende handen op, maar in plaats van lange, blanke vingers vindt hij grote, harige poten. Zwarte kussentjes bekleden de bruine haren van zijn palmen en hij slikt.
‘Nee.’ Het klinkt als een grom, maar toch kan hij de letters nog horen. Hij rent in paniek de zaal rond, op zoek naar een spiegel waarvan hij zeker weet dat hij er hangt. Hij vindt hem niet.

‘Nee. Nee. Nee. Nee. Waar is die spiegel!’ Hij buldert het en het echoët door de zaal. Na zijn woorden komt er een spiegel aangelopen. In angst springt hij achteruit.
‘Relax. Ik ben het.’
De jongen, nee, het beest, strompelt achteruit.
‘Za-zayn?’ De spiegel glimlacht.
‘Dat ben ik ja. Waarom kijk je zo geschokt?’
De jongen valt achterover op zijn billen.
‘Je-je bent een spiegel.’
De spiegel lacht.
‘Wat? Grapje zeker?’
De jongen schudt zijn hoofd en de spiegel wordt onrustiger.
‘Jij ziet er trouwens ook niet heel gezond uit.’
‘Ik ben een monster!’ schreeuwt het beest. Zayn deinst terug.
‘Ehm ehm. Je hebt een mooie vacht?’
Het beest lacht hol.
‘Ja, want dat is zo geweldig.’

De spiegel komt dichterbij en de jongen kan zijn reflectie zien. Hij is niet gegroeid. In de lengte tenminste. Zijn schouders zijn tenminste twee keer zo breed, net zoals zijn armen en benen. Lange, kastanje bruine haren bevinden zich over zijn hele lichaam. Hij slikt, bekijkt het jasje dat nog steeds over zijn schouders hangt. Het is open gescheurd, net zoals het shirt dat hij eronder had.
‘Wa-wat ben ik in hemelsnaam?’

Reacties: