FanFic.nl

The Returned

intruder

Won't you come see about me. I'll be alone dancing, You know it baby.Tell me your troubles and doubts. Giving me everything inside and out...!'
Ally kon het niet laten om uit volle borst mee te zingen, ieder woord leek haar meer en meer energie te geven. Na haar gesprek met Pip was ze meer dan ooit klaar voor de avond. Wie weet, misschien konden ze binnenkort echt naar buiten komen als koppel. Pip had gelijk, ze hadden beide het recht om weer gelukkig te zijn. Daniël zou er toch zo over denken, en als er mensen waren die er toch commentaar op zouden hebben, dan was het duidelijk dat die personen geen vrienden van haar waren.
'When you walk on by...' Ging ze onverstoord verder, terwijl ze de oprit van haar huis opreed. 'When you call my name.'
Ze ging nog steeds zo op in de muziek, dat het even duurde voor het haar opviel dat de lichten van de woonkamer aan waren. Ze was zeker geweest dat ze die had gedoofd net voor ze vertrokken was. Toen zag ze een schaduw langs het raam lopen.
'Verdomme. Eric was echt veel vroeger dan ze verwacht had. Ze was nog niet eens aan het eten begonnen. Laat staan dat ze een douche had kunnen nemen, ze kon hem toch moeilijk in haar sweater en jeans ontvangen?
Net op het moment dat ze haar hele avond in duigen zag vallen ging haar telefoon over. Ze zag de naam van Eric op het scherm verschijnen, waarschijnlijk om te vragen waar ze bleef. Nu was de avond er echt aan nog voor hij begonnen was.
'Eric, ik had niet verwacht dat je al thuis zou zijn. Ik kom net thuis met de boodschappen, ik kan...'

Aan de andere kant van de lijn hield Eric zijn mobiel even van zijn oor, en nog steeds kon hij de waterval aan woorden horen.
'Ally.' Probeerde hij haar te sussen. Maar er was geen speld tussen te krijgen.
'Ally, rustig. Wat bedoel je, ik ben al thuis? Ik belde je net om te zeggen dat ik wat later zou zijn.'
Een doodse stilte weerklonk aan de andere kant van de lijn. Enkel het geluid van haar adem weerklonk.
'Ben je er nog? Waarom dacht je dat ik al thuis zou zijn?'
'Omdat, als jij nog op je werk bent. Dan is het een inbreker die ik zo net gezien heb.'
'Wat? Ben je zeker?'
'Heel zeker. En ik kan je een ding zeggen. Niemand breekt mijn huis binnen zonder dat hij daar spijt van krijgt.'
'Ally, wacht buiten. Ik kom er aan, blijf buiten alsjeblieft.'
'Het is mijn huis Eric, ik heb het recht om het te beschermen.'
Een klikkend geluid verried dat ze had ingehaakt. Vloekend greep Eric zijn jas en liep zijn kantoor uit.


Voorzichtig sloop Ally langs het huis, naar de tuin toe. Daar vond ze haar weg naar de achterdeur die uitkwam in de achterkamer. Er was een stemmetje in haar hoofd dat bijna schreeuwde om op Eric te wachten. Maar dan was er een ander stemmetje, rustig en beheerst vertelde het haar dat dit haar huis was. Het huis dat ze met Daniël had opgebouwd, en het was haar taak om het te beschermen. En die stem was sterker dan het geschreeuw.
In een la, die gevuld was met rommel, voelde ze al gauw de vorm van het pistool waar ze naar zocht. Voorzichtig laadde ze het met enkele kogels. Een voordeel van jaren met een agent getrouwd te zijn, was dat ze perfect wist hoe ze met zo een wapen moest omgaan. En ze wist ook hoe ze iemand moest besluipen. Via de achterkamer kwam ze meteen terecht in de woonkamer, daar hoorde ze dat de indringer nog het lef had om de radio aan te zetten. Hij had een van Daniël zijn cd 's laten spelen, de Simple Mind 's nog wel. Dacht die man nu echt dat hij thuis was?
'Wie is daar?' Riep ze woedend. Er kwam niet meteen antwoord.
'Wie is daar? Ik waarschuw je, ik ben gewapend en ik deins er niet voor terug om te schieten.'
Ditmaal werd ze beantwoord met een vrolijke lag.
'Ally, ik weet dat ik aan de late kant ben. Maar daarom moet je je pistool nog niet boven halen.'
Het bloed in haar aderen leken te bevriezen, die stem. Nee, nee dat kon niet.
'Ik weet niet wat voor truc je met me uithaalt, maar dit is mijn huis, dus ik schiet als je niet meteen weg gaat!'
Ze liep naar de keuken en richtte haar wapen. De indringer zat met zijn gezicht in de koelkast en deed zich duidelijk te goed aan het eten.
'Je moet niet zo gespannen zijn. Ik weet zelf niet waarom ik zo laat ben, geloof het of niet maar ik werd wakker in bij die stroom in het bos. Ik heb echt geen idee hoe ik daar terecht kwam.'
Het wapen in haar handen begon te beven, ze herkende die stem maar al te goed. De man sloeg de deur dicht.
'Misschien moet ik toch eens bij een dokter langsgaan. Het kan iets in mijn hersenen zijn.' Ging Daniël gewoon verder. Ally voelde haar benen week worden. Hij zag er nog net uit zoals ze zich kon herinneren. Zijn blauwe ogen, zijn zwarte warrige haar...
'Of kan het iets psychologisch zijn? Heb jij er ooit van gehoord? Ally? Ally, liefje? Wat...?'
Zijn laatste woorden drongen niet meer tot haar door, nog dat hij haar slappe lichaam nog maar net kon opvangen toen ze op de grond viel.

Reacties: