FanFic.nl

Familieportret

Vrijdag 24 december 2032

Toen hij thuis kwam, was het huis uitgestorven. Hij had geen berichtjes ontvangen, maar hij wist na veertien jaar ervaring dat Eleanor op kerstavond in de kerk zat met haar ouders en met Olivia. Normaal gesproken zou hij ook meegegaan zijn.
Louis besloot wel nog even snel een gebedje te zeggen, waarin hij God bedankte dat er in Engeland gevoetbald werd op kerstavond. Doncaster speelde niet, dus zette Louis een willekeurige andere wedstrijd aan en hij verloor zich al snel in een wedstrijd van twee clubs die hem in essentie nauwelijks interesseerden.
In de laatste vijf minuten ging de voordeur open. Louis bereidde zich voor op een preek van Eleanors ouders, maar alleen Eleanor en Olivia verschenen in de woonkamer.
‘Waar zijn je ouders?’ vroeg Louis. Normaal aten die altijd mee op kerstavond.
‘Die zijn thuis het kerstdiner aan het voorbereiden.’
‘We deden het dit jaar toch hier?’
‘We doen helemaal niets.’
‘Sorry?’
‘Ik neem Olivia mee naar mijn ouders, maar jou niet.’
‘El, ik – ’
‘Ben een klootzak? Reken maar. Zodanig zelfs, dat ik mijn mond ervoor vuil wil maken aan heel wat onzedelijke termen. Tenzij je nu je spullen pakt en vertrekt.’
‘Ik snap het niet.’
‘Er zijn héél veel dingen die jij niet snapt, nee. Zoals bijvoorbeeld wat je geloftes inhouden,’ oh, ‘en hoe een goede man zich gedraagt en dat liegen een zonde is en – ’
‘El, waar heb je het over?’ bracht Louis er tegen beter weten tegenin.
‘”Je bent de enige vrouw die ik ooit gehad heb en ooit zal hebben.”’ Ze lachte, hysterisch. ‘Ja, en je hebt me er nog ingeluisd ook. Ik had het moeten weten, is het niet? Vanaf de eerste keer dat ik hem zag, dat ik jou over hem hoorde. Ergens heb ik het ook wel geweten, maar Louis!’ Ze ademde diep in, kalmeerde enigszins, ging toen verder: ‘Eén ding moet ik je meegeven: je kunt de waarheid verdomd goed verbuigen. Jeetje, ik heb nog wel gedacht dat er hoop was voor ons huwelijk!’
‘Ik hield van je, El, ik – ’
‘Nee, niks jij. Jij gaat nu je spullen pakken en je verdwijnt uit mijn huis en uit mijn leven. Ik stuur de scheidingspapieren wel naar Zayns adres.’
Dus toch. ‘Hoe?’ was alles wat Louis uit kon brengen.
Eleanor grijnsde een krankzinnige grijns, eentje waar zelfs Zayn niet aan kon tippen, en zei: ‘Zayn, schat. Hij heeft m’n nummer ergens opgeduikeld – waarschijnlijk uit jouw telefoon – en het hele verhaal uit de doeken gedaan, vanochtend, inclusief foto van jullie ontblote lichamen in bed. En nu oprotten.’
Louis kon niets anders bedenken om te doen dan gehoorzamen, maar hij vertelde zichzelf dat het de laatste keer was dat hij Eleanor ooit zou gehoorzamen.
Olivia volgde hem stilletjes de trap op, onder luid protest van haar moeder.

Drie kwartier later startte Louis de motor. Hij stond op het punt om weg te rijden toen hij bekend geschreeuw hoorde: ‘Verdorie, Olivia, kom heel snel hier!’
Louis draaide zijn hoofd en hij zag zijn dochter naar zijn auto rennen, zijn zo goed als ex-vrouw erachteraan. Hij draaide zijn raampje open, hoorde Olivia schreeuwen: ‘Pap! Neem me mee!’
‘Olivia!’ gilde Eleanor hysterisch, maar het meisje rende naar het bijrijdersportier met een snelheid die ieder versteld deed staan. Ze trok het portier open en dook de stoel op, maar Eleanor greep haar bij haar rugzak beet en probeerde haar de auto weer uit te trekken. Het was de eerste keer dat ze ooit haar handen bij een ruzie met Olivia betrok.
‘Eleanor, doe normaal,’ sprak Louis, kalm, ijskoud. Ze keek hem aan met een hysterische glans in haar ogen en hield Olivia stevig vast, hoewel ze stopte met trekken.
Ze keek Louis strak aan en zei: ‘Als je maar niet voor één seconde denkt dat jij haar krijgt!’
‘Ik ben veertien, mam!’ riep Olivia met overslaande stem, terwijl ze zich aan Louis’ arm vastklampte. ‘Ik heb zelf ook zeggenschap!’
‘Niet als ik kan bewijzen dat je vader niet goed voor je is.’
‘En hoe wilde je dat doen?’ vroeg Louis. ‘Ga je laten zien dat ik homoseksueel ben? Ze vertellen dat ik ooit drugs heb gebruikt? Uitleggen dat ik Liv naar feestjes laat gaan en niet tegen abortus ben? We leven in het jaar 2032, Eleanor. Niets van dit alles is een misdaad.’
Ze keek hem even aan alsof ze van plan was hem ter plekke te wurgen, maar de Heer weerhield haar van die zondige actie. In plaats ervan liet ze Olivia los en smeet ze het portier met een immense klap dicht.
‘Rijden, pap,’ smeekte Olivia met tranen in haar ogen. ‘Voor ze zich bedenkt.’
Louis gehoorzaamde met een vreemde leegte in zijn binnenste. Is dit wat ik wil? vroeg hij zich af. En ergens, in zijn achterhoofd, ondanks alle jaren en moeite die hij in onderdrukking had gestopt, wist hij dat het antwoord ja was. Tot zijn eigen verbazing kreeg hij het voor elkaar de auto feilloos over het wegennetwerk te navigeren.
‘Vroeger dacht ik dat ik niet jouw dochter was,’ zei Olivia uit het niets. ‘Je weet wel, kinderen met hun gekke theorieën. Nou, jij en mam waren altijd zo afstandelijk, meer dan andere ouders die ik kende, en eerst dacht ik dat je boos was omdat je niet mijn papa was. Maar ik lijk best veel op je en je bent altijd lief voor me geweest en op een dag ben ik gaan rekenen: vrouwen zijn zo’n negen maanden zwanger; jullie trouwdatum, mijn verjaardag, mams God… en toen snapte ik het.’
Het was geen vraag. Olivia had het gewoon helemaal in haar eentje bedacht en ze had niet eens bevestiging nodig. ‘Fuck, Liv,’ zei Louis. ‘Het spijt me.’
Olivia haalde haar schouders op. ‘Ik ben niet boos. Eerst wel, want ik was dus een ongelukje en… maar toen realiseerde ik me dat je wel heel veel van me moest houden als je al die jaren bij mama bleef voor mij.’
‘Ik hou ook heel veel van je,’ zei Louis, voor de zoveelste keer vechtend tegen zijn tranen. ‘Ik hou heel veel van je, Liv, heel, heel veel. Als je dat maar nooit vergeet.’

Toen Louis bij Zayn aanbelde, werd er vrijwel meteen opengedaan. Louis en Olivia betraden de flat en Louis leidde haar naar Zayns voordeur. Hij stond hen al op te wachten in de deuropening. Louis liet zich zonder protesteren in Zayns armen sluiten terwijl Olivia langs hen heen het huis in glipte.
Zayn liet Louis los en de twee mannen volgden Olivia de woonkamer in. ‘Je hebt opgeruimd,’ merkte Louis meteen op: de enige aanwezige troep was een leeg glas op de salontafel. Er was zelfs gedweild.
‘Ja,’ beaamde Zayn. ‘Ik wist dat je zou komen. Ben je niet boos?’
Louis zuchtte. ‘Nee, eigenlijk niet. Ik… ik ben eerder opgelucht, denk ik. Is dat erg?’
Zayn glimlachte een bemoedigende glimlach. ‘Ik weet het niet,’ gaf hij toe. ‘Ik weet ’t echt niet,’ en zijn glimlach stierf weg. ‘Ik weet alleen dat het heel erg slecht is dat ik het zo ver heb laten komen, dat ik niet zesentwintig fucking jaar geleden de moed had om te zeggen dat jij, Louis, verdomme álles bent wat ik nodig heb, ooit, altijd.’
‘Bah!’ riep Olivia uit. ‘Klef!’ maar ze grijnsde en stak haar tong uit en Zayn stak als antwoord ook zijn tong uit. Louis nam uitgeput plaats op de bank, glimlachend.
‘Ik… je overvalt me, Zayn.’
‘Daar ben ik goed in, hè? Jou overvallen, jouw leven domineren.’ Hij wierp een blik op Olivia, alsof hij wilde inschatten of hij het wel in haar bijzijn wilde vertellen, besloot toen blijkbaar van wel: ‘En ik deed het leken alsof dat niet wederzijds was. Alsof jij mijn leven niet net zo overheerste als ik het jouwe.’ Hij glimlachte een verdrietige glimlach. ‘Maar dat was schijn, Lou. Dat was al jaren schijn, al vóór mijn eerste meisje. Ik… Toen je trouwde, en mij uit je leven verbande, stortte mijn wereld in. Ik ontwikkelde een serieuze alcoholverslaving, daarom raak ik geen druppel meer aan. Ik – fuck, Lou, ik ben zo verschrikkelijk stom geweest.’
‘Wat als El ook een alcoholverslaving ontwikkelt?’ begon Louis. ‘Wat als – ’
‘Pap,’ onderbrak Olivia hem. ‘Die stomme God van mama staat haar echt niet toe om een alcoholverslaving te ontwikkelen of om zelfmoord te plegen of zo, hoor. Dat is hartstikke zondig.’ De manier waarop ze het zei, maakte Louis aan het lachen, hoewel het nog niet helemaal hartelijk klonk.
‘Goed zo!’ bemoedigde Zayn. ‘Lachen, we hebben zo veel te vieren, verdomme! Liv, dek jij de tafel? De borden staan in de kast. Ik pak de taart. Het is verdomme kerst, en je bent jarig, en we zijn eindelijk, eindelijk bij elkaar, en nu voor altijd, Lou, en alsof dat nog niet genoeg was, heb ik er nog een prachtige dochter bij gekregen ook! Dit moeten we vieren, Lou, dit moeten we vieren!’
Zayn grijnsde en Louis zuchtte, maar dit keer was het een gelukkige zucht.

Reacties: