FanFic.nl

The 100

• 001 - The 100 fanfiction

Mijn celdeur opende en ik keek op. Er stonden twee bewakers in de deuropening en de tweede kanselier, de opvolger van de kanselier als hem wat overkwam, was er ook. Hij stapte over de drempel naar binnen.
"Lorne Wayne." zei hij, op een zakelijke toon. Ik bleef zitten waar ik zat en draaide mijn hoofd weer weg.
"Is het zover? Word ik eindelijk uit mijn lijden verlost?" vroeg ik zacht, terwijl ik naar mijn handen keek. "Nou, kom maar met die naald." Ik bracht mijn arm opzij, zodat de man de naald met het dodelijke gif er zo in kon steken. Ik wilde geen minuut langer in deze cel leven, ik wilde nog liever sterven en de ruimte in geschoten worden dan hier te blijven.
"We gaan je niet doden." Deze worden lieten mij opkijken in walging.
"Dus ik moet nog langer in deze stinkende cel zitten?" bracht ik uit. "Jullie zijn een stel klootzakken, wist je dat. Iedereen op de hele Arc!" speeksel kwam uit mijn mond terwijl ik op was gestaan. "Laat me liever meteen afdrijven, dan zijn we daar ook vanaf." Ik voelde mijn benen trillen van de adrenaline die zo plots door mijn lijf raasde. "Laat een onschuldige ziel maar afdrijven, want jij en ik weten allebei dat ik niets met die drugshandel van die twee te maken had," siste ik tussen mijn lippen door. De tweede kanselier keek mij aan. "Je gaat naar de aarde."
"Wat? De aarde? Hoe weten jullie dat het leefbaar is, wie weet ga ik wel dood of zo!"
"Je gaat niet alleen," zei de tweede kanselier. Ik fronste. "Je gaat met negenennegentig anderen naar beneden."
"Je meent het niet, toch? Natuurlijk meen je het wel, jullie zijn een stel gladjakkers. Geven jullie dan echt niets om de mensen op de Arc?" Hier antwoordde de man niet op. Hij liet de bewakers mijn armen beet nemen. Ik begon te worstelen en te schreeuwen dat ze mij los moesten laten, maar natuurlijk kon ik dat niet van ze verwachten; Ik betekende niets voor de Arc. Niemand deed dat. Jaha zou hier spijt van krijgen, dat stond vast. Ik voelde iets hard steken in mijn linker pols en het leek even niet te stoppen. Het stekende gevoel werd echter snel overgenomen door kleine stroomschokjes, welke na een tijdje ook stopte. Ik wist mijn blik er op te richten voor ik ook een prik in mijn hals voelde. Mijn ogen werden zwaar naarmate mijn zicht waziger werd. Ik zag nog net dat er een zilveren band om mijn arm zat. Waar hij voor diende mocht Joost weten. Mijn hoofd begon zwaar te worden en niet veel later, hooguit een paar seconden, was ik weg.

Reacties: