FanFic.nl

The Returned

a ride to remember

Het was rustig op de weg, het gebeurde niet vaak dat Pip zo vlot kon doorrijden, dus ze profiteerde er van om het gaspedaal extra hard in te duwen. Dit zou haar waarschijnlijk zuur opbreken, als ze binnen enkele dagen haar boete in de bus zou vinden. Maar op dit moment kon ze alleen maar denken aan een warme douche, gevolgd door een rustige avond in haar pyjama in de zetel. Fantaseren over wat Ally en Eric aan het doen waren. Ze had het gevoel gehad dat haar vriendin er eindelijk open stond voor de toekomst, een toekomst waar ze aan Eric zijn zijde stond zonder haar herinneringen aan Daniël op te geven.
Haar tocht ging zo voorspoedig dat ze er zelf van opkeek toen ze het oude aquaduct in het oog kreeg. De oude brug die in vroegere tijden van levensbelang geweest voor de stad, maar vandaag de dag had het niet veel gescheeld of ze hadden dit stukje geschiedenis met de grond gelijk gemaakt. De losse stenen waren een gevaar geweest voor wandelaren, had het bestuur de beslissing gemotiveerd. Een hoop onzin natuurlijk. Pip had haar hele leven in de buurt van het aquaduct gewoon. Uren had ze er doorgebracht en ze had niet een vallende steen gezien. En dus had ze actie ondernomen. Er was al een petitie rond gegaan, maar dit was niet de stijl van Pip Abdul. Na een Facebook oproep had ze al gauw enkele honderden gelijkgestelde geesten gevonden, en gewapend met metalen kettingen waren ze er naar toe getrokken.
Pip moest lachen toen ze terug dacht aan de burgemeester zijn gezicht, toen die het aquaduct had aangetroffen, omringd door een menselijke ketting. Drie dagen hadden ze er doorgebracht voor die idioten eindelijk hadden toegegeven.
Dat waren nog eens de goede tijden. Ze genoot echt van haar baan als verpleegster, ze kon er echt iets betekenen voor de mensen. Maar de dagen dat ze dacht de hele wereld te kunnen verbeteren, toen ze als eerste op de barricade stond- ook al was ze eigenlijk niet meer dan Don Quichot die het opnam tegen windmolens- Dat waren nog eens goede tijden. Zo nu en dan sloot Pip de ogen en dacht ze er met een goed gevoel aan terug.
Iets wat ze op dit moment beter niet gedaan had.


De gedaante dook op uit het niets, Pip zag hem pas toen hij vlak voor haar wagen stond. Ze duwde haar rem bijna door de vloer, met piepende banden begon haar wagen rond zijn as te draaien. Ze zag hoe de man nog probeerde weg te slingeren maar desondanks voelde ze een nare klap.
'Nee, nee zeg dat het niet waar is!' Gilde ze in paniek, terwijl ze haar wagen eindelijk stil kreeg. ze gooide de deur open en sprong de straat op. Tot haar grote opluchting zag ze dat de man- Met grote moeite, dat wel- was recht gekrabbeld.
'Meneer, ik ben verpleegster. U gaat beter even gaan zitten.'
De man keek haar aan, maar het leek wel of hij haar niet zag. Pip moest hem dwingen om te gaan zitten. Ze zag dat hij een wonde op zijn hoofd had, dit kon zijn verwardheid verklaren.
'Meneer, kan u mij uw naam vertellen?'
Nog steeds geen antwoord, de man leek met zijn gedachten op een andere planeet te zitten. Het enige wat duidelijk aan hem was, was dat hij een soort van soldaat moest zijn. Hij droeg in ieder geval kaki groene kleren die er op leken. Even zocht ze rond zijn hals of er geen dog tag zat. Dit was niet het geval, dus moest ze het van hem zelf te horen krijgen.
'Meneer, mijn naam is Philippa Abdul. Kan u mij uw naam vertellen?'
Net toen ze haar gsm wou nemen begon de man iets te mompelen.
'Philippa? Ik zoek een Philippa. Mijn vrouw.'
Goed, dit was toch iets. Al kon ze niet bedenken dat er een naamgenoot van haar in de buurt woonde. Die klap had hem echt goed geraakt.
'Bij mijn weten ben ik de enige met die naam in de buurt, weet u zeker dat ze hier in de buurt woont? Wat is uw naam?'
De man begon nu echt wanhopig te worden, ze zag de tranen in zijn ogen.
'Bane, Alistair Bane. En mijn vrouw woont hier in de buurt. Haar naam is Philippa Grey. U moet haar toch kennen?'
Twee namen die een schok bij Pip opwekten.
Ze had de naam Alistair Bane vaak gehoord in haar verleden, en de naam Philippa Grey maakte haar helemaal in de war.
'Eigenlijk meneer, ken ik die namen maar al te goed. Philippa...'
Ze wist gewoon niet hoe ze dit moest zeggen. Zeker niet nu de man haar hoopvol begon aan te kijken.
'Philippa Grey...Was mijn grootmoeder. Alistair Bane was haar eerste echtgenoot.'

Reacties: