FanFic.nl

The 100

• 002 - The 100 fanfiction

Alles schudde hevig, ik voelde dat ik niet kon vallen omdat iets mij tegenhield: Een beugel om mijn schouders en middel. Langzaam bracht ik mijn hoofd omhoog. Mijn ogen opende ik pas een paar seconde later. Lichten flikkerde waardoor je soms voor een paar seconde niets kon zien.
"Ga terug in jullie stoel, het is gevaarlijk!" riep een meisje. Ze had een wat rauwe stem. Ik kon niet zien wie er bij de stem hoorde, dus wist ik ook niet wie het was. Ik zat zo'n twee rijen van de voorste rij vandaan. Ik veegde wat van mijn haar van mijn voorhoofd. Het was hier warm en ik was flink aan het zweten. Ik keek weer even rond en zag toen de twee jongens waardoor ik in gevangenschap terecht kwam; Jasper Jordan en Monty Green. De Arc heeft mij vast gezet omdat ik met hun omging op het moment dat ze hun zelfgemaakte drugs aan het leveren waren. Ik had er niets mee te maken, ik had het niet eens op mijn lichaam zitten, maar toch vonden ze mij strafbaar, omdat ik met ze omging. De grootste onzin die er bestaat. Jasper merkte mij op en hief zijn hand even op. Ik schudde mijn hoofd naar hem en draaide hem toen de andere kant op. Ze hadden niet eens geprobeerd om duidelijk te maken dat ik onschuldig was.
Plots begon alles heviger te schudden dan dat het al deed en een aantal meiden, maar ook jongens, begon te gillen. Ik kneep mijn ogen dicht. Nou, dit was het dan. We gingen allemaal dood. De Arc wist zelf ook wel dat we dit nooit zouden kunnen halen, maar dat maakte hun niets uit. Wij zijn toch maar jeugdgevangenen en die zijn niets waard. Plots stopte alles. Het enige wat nog te horen was, waren een aantal lichamen die hard op de grond terecht kwamen omdat ze niet in hun stoel zaten, of uit hun stoel geslingerd werden. Een aantal andere had hun gordel losgemaakt en stonden op uit hun stoelen. Ik volgde het voorbeeld en stond ook op.
Ik stapte tussen de stoelen door en keek rond. Het licht was uit gegaan en het was erg donker, maar niet zo donker dat je niets kon zien. Het licht wat er aanwezig was kwam uit een gat die was ontstaan in het ijzer dat ons beschermde tegen de hitte van de val die we net gemaakt hadden. Ik rekte mezelf even uit en liep toen maar wat naar de zijkant, want mensen stonden op en daardoor werd het ook wat krapper. Iedereen kwam naar elkaar toe en dat werd benauwd.
"Octavia," hoorde ik een zware stem roepen. Ik keek om en zag een jongen met donker gekruld haar op een meisje met lang donker haar afstappen. Dat was vast Octavia. Ze omhelsden elkaar en zeiden wat tegen elkaar. Het meisje met de rauwe stem bemoeide zich er mee en nu pas zag ik wie het was; Clarke Griffin. Dochter van Abbygail en Jake Griffin. Haar vader is afgezweefd omdat hij zich tegen de Arc zou hebben gekeerd. Ik wist het niet zeker, ik moest het ook maar horen van verhalen.
Ineens begon iedereen zich te verzamelen bij de grote deur die zichtbaar was door het licht. Nog geen paar seconde later ging deze open, waarop Octavia naar buiten liep en als eerste voet op aarde zette, waar al bijna honderd jaar niemand was geweest. Octavia slaakte een uitbundige gil en kort daarna stormde iedereen juichend naar buiten. Ik deed een aantal keer wat stappen opzij, omdat ik anders onbewust meegetrokken zou worden door de enthousiastelingen.
Ik stond als een van de weinige nog in de shuttle waarin we naar beneden waren gekomen. Na even te hebben gewacht liep ik ook achter de rest aan. Toen ik op de 'vaste' grond stond voelde ik me even licht. Nu pas merkte ik dat de zwaartekracht hier heel anders was dan op de Arc. Het was zwaarder en maakte je duizelig. Ik keek rond en zag iedereen vrolijk dansen en springen, maar zelf had ik er niet zoveel vertrouwen in. De aarde zit nog vol radioactiviteit. Dat kan niet zomaar verdwenen zijn na nog geen honderd jaar. Wat was de bedoeling van de Arc? Ons naar beneden brengen om te laten sterven, of om te kijken of het leefbaar is. Ik keek even naar de ijzeren band om mijn pols. Deze moest er iets mee te maken hebben, dat kon niet anders.

Reacties: