FanFic.nl

One Shots/Stand Alones en Schrijfwedstrijden

Schrijfwedstrijd Bodine, opdracht 7 ~Anna~

Anna Johansen staarde naar de pilletjes in het bekertje. De vrouw in het witte pak was ze langs komen brengen, en wachtte nu geduldig tot Anna ze had doorgeslikt.
‘Toe nou meisje,’ zei de vrouw. ‘Slik nou maar braaf door.’
De vrouw leek tevreden toen Anna de pillen in haar mond deed en slikte. ‘Nu je mond nog even open. Kom op, ik ga echt niets doen.’
Anna opende haar mond. De vrouw leek naar iets te zoeken, leek het niet te vinden, knikte tevreden en glimlachte. ‘Goed zo. Ik kom vanavond weer, oké?’
Anna knikte. Toen de vrouw was weggelopen, liep Anna naar haar bed, bestaand uit een matrasje en een deken, en ging liggen.
Ze spuugde de pillen uit.
Geen kans dat ze die dingen door zou slikken: het was een drug. Ze wilden haar willoos maken. Daarom hadden ze haar ook te pakken genomen.
Anna pakte de pillen op en glimlachte. Ze zou wachten tot het juiste moment, en dan kon ze ontsnappen.

Er zat een klein meisje in de hoek van de kamer.
Anna wist niet wat haar naam was, waar ze vandaan kwam, wie haar ouders waren en hoe ze überhaupt hier binnen was gekomen. Wat ze wel wist, was dat het meisje een flesje, een stuk watten, en en een doosje lucifers voor haar op de witte, zachte vloer had liggen.
Anna zei niets. Ze had al een tijdje niets gezegd, eigenlijk. Ze hield niet zo van praten. Haar keel ging er zeer van doen.
Ze keek toe hoe het meisje vloeistof uit het flesje op het stuk watten goot en het op haar gezicht depte. Ze ging erg nauwkeurig te werk. Ze vermeed haar ogen en haar lippen, en deed voorzichtig haar hals. Toen ging ze verder met haar armen en handen. Vinger voor vinger, nagel voor nagel. Elke stukje van de blote huid werd bedekt met een klein laagje van de vreemde vloeistof.
Toen het meisje met haar benen bezig was, vroeg Anna zich af of het flesje nog niet leeg was, aangezien het maar een klein formaat had. Toen het meisje een nog een scheut op het stuk watten deed om haar tenen te doen, was Anna verbaasd. Het flesje droeg meer vloeistof dan ze had gedacht.
Toen het meisje klaar was, legde ze het stuk watten neer, en pakte het doosje lucifers. Anna zag hoe het meisje het open schoof, hoe ze de zwavelkop langs het strijkvlak streek, en hoe haar ogen groter werden toen de lucifer ontbrandde.
Anna zag hoe het meisje de lucifer naar haar arm bracht en ze vlam vatte.
Anna kon niet wegkijken, ook niet toen het vuur over het meisjes gezicht kroop en haar haren in de brand zette.
Het meisje lachte, de muur achter haar vatte vlam en Anna begon te gillen. Ze gilde en ze gilde, en dikke rookwolken vulden de kamer en ze had het gevoel dat ze stikte.
De deur vloog open en iemand pakte haar arm. Ze schopte en probeerde zich los te rukken, maar ze werd aan alle kanten vastgegrepen. Toen voelde ze een prik in haar arm en terwijl ze de kracht uit haar lichaam voelde vloeien, dacht ze dat ze zou worden vermoord.

Tig jaar daarvoor was er iemand doodgegaan in isoleercel 9.
Er gingen zoveel mensen dood in het Psychiatrisch Ziekenhuis: vooral op de afdelingen waar de zware patiënten zaten overleed er elke dag wel iemand, door het gebrek aan verzorging.
De bewaking was slechter geweest. Pietertje Molenaar, een negen jarig meisje die haar moeder de keel had doorgesneden, wist een zeer ontvlambare alcohol, een doosje lucifers en watten mee naar binnen te smokkelen. Ze had zichzelf in brand gestoken en de verplegers zweerden dat jaren later haar lach nog steeds door de gangen heen echode.

Anna liep door de gangen, geflankeerd door twee brede mannen in witte pakken. Ze werd naar één van de cellen gebracht.
Bij de deur van isoleercel 9 stond een klein meisje. In haar handen hield ze een flesje, een doosje lucifers en wat watten.
Ze glimlachte.
En Anna glimlachte terug.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.