FanFic.nl

standalones

9.Doorenroosje (Schrijfuitdaging April) Muke Clemmings

Honderd jaar was er niemand meer in het kasteel geweest. Enkele prinsen hebben hun toch door de rozenstruik gewaagd, maar geen enkele is er ooit leven uit gekomen. Niemand durft meer naar het kasteel te gaan om de prinses te redden. Nou ja niemand?
De zelfverzekerde prins Michael Clifford uit het zuiden is door zijn vader gestuurd. Hij zou de prinses van haar vloek kunnen redden. Gelijk moest hij van zijn vader gaan, het liefst had hij gewoon thuis voor zijn computer willen zitten, maar nee hij moet dit van zijn vader.

Nog geen dag later staat hij op het vliegveld in Sydney. Zodra hij een taxi heeft gevonden gaat hij naar de stad waar hij zijn tocht lopend verder zou moeten maken. Zodra hij er is betaald hij de taxi en baant zich een weg door de menigte, de heuvel op. Mensen kijken hem raar aan terwijl hij de poorten betreed die de weg over de heuvel versperren.
Na een wandeling over het steile pad komt hij aan bovenaan op de heuvel. Een dorenstruik versperd zijn weg en zuchtend loopt hij langs de dorenstruik af naar een opening.
Zodra de klok drie uur slaat vind hij een kleine opening. Snel wurmt hij zich erdoorheen waarna de rozenstruik over de opening groeit. Snel vervolgt hij zijn weg over het pad naar de deuren van het kasteel. Voorzichtig opent hij de deur en komt in een lange stoffige gang terecht. ,,Hallo?’’ Zijn stem klinkt onzeker. Zodra hij geen antwoord krijgt loopt hij door de lange gangen totdat hij bij een trap komt. Hij kijkt even om zich heen maar besluit om dan toch maar de tap op te lopen. De houten treden kraken en Michael begint sneller te lopen.
Zodra hij bovenaan staat kijkt hij om zich heen, een gang met aan elke kant wel zo’n tien deuren. Voorzichtig loopt hij op de eerste deur af. Voorzichtig opent hij deze deur terwijl de scharnieren kraken. Achter de deur bevind zich een wenteltrap die omhoog loopt. Voorzichtig zet hij zijn voet op de eerste trede die luid kraakt onder zijn gewicht. Michael kijkt nog een keer om naar de gang waarna hij deze trap oploopt.
Zodra hij boven ziet hij een kleine gang met een kleine deur. Nieuwsgierig loopt hij erop af en opent deze waarna hij in een kamer staat met in het midden een bed. De prinses.
Michael loopt erop af en zodra hij dichterbij komt ziet hij dat het geen prinses is maar een prins. Dat is niet wat vader heeft verteld. Twijfelend kijkt hij de kamer rond, hij kwam hier om een prinses van haar vloek te redden, niet een prins. Langzaam zet hij stappen dichterbij om de prins beter te bekijken. De blonde haren die netjes naar achteren staan, de lange wimpers die kleine schaduwen op de jukbeenderen werpen door het zwakke zonlicht dat naar binnenkomt. Maar vooral de roze lippen die rusteloos op elkaar liggen. Deze prins is wel heel aantrekkelijk. Het maakt hem opeens niets meer uit. Natuurlijk het is niet normaal dat hij op het punt staat om een prins te kussen. Maar ze leven toch niet meer in de middeleeuwen. Michael valt niet eens op vrouwen maar heeft het nooit durven te vertellen aangezien zijn vader het nooit goed zou vinden.
Voorzichtig buigt hij zich voorover waarna hij zijn lippen op die van de prins plaatst. Het lichaam dat net nog zo rusteloos lag begint langzaam te bewegen waardoor Michael zich terugtrekt. Hij wacht op een andere reactie van deze prins en niet lang daarna kijkt hij in het mooiste paar blauwe ogen dat hij ooit heeft gezien. De kamer die zo’n honderd jaar oud is verandert langzaam in een modernere. ,,Michael Clifford prins uit het zuiden,.’’ Michael maakt een kleine buiging waarna hij de andere prins helpt opstaan. ,,Luke Hemmings, en jij bent mijn reder van deze vloek.’’ Antwoord Luke waarna hij zijn armen Michael’s nek wikkelt en zijn lippen op die van Michael plaatst.

Reacties: