FanFic.nl

The 100

• 003 - The 100 fanfiction

"Hé, jij daar." Ik keek op en zag de jongen met het donker gekrulde haar.
"Wat," zei ik niet zo vriendelijk en ik probeerde mezelf wat breed te maken. De jongen begon te lachen en schudde zijn hoofd.
"Ga gewoon helpen, in plaats van arrogant te doen." Hij draaide zich om.
"Waar moet ik mee helpen? Iedereen loopt door elkaar te rennen en te schreeuwen, dan kan ik moeilijk helpen, vriend." Ik hief mijn armen even op en liet ze tegen mijn benen terug klappen. Ik hoorde een zucht bij de jongen vandaan komen.
"Hoe oud ben je?" Hij draaide zich om.
"Waarom zou je dat willen weten?" Vroeg ik met opgetrokken wenkbrauw.
"Omdat je je gedraagt als een kleuter." snauwde hij bot en draaide zich weer om. Verbouwereerd stond ik staan en schudde toen mijn hoofd. Wat denkt hij wel niet, dat hij mij zomaar kan commanderen? Ik laat me niet commanderen, door niemand.
"Lorne," ik keek de kant uit waar mijn naam geroepen werd. Monty stond zo'n vijf meter bij mij vandaan. Ik besloot te doen of ik hem niet hoorde en keek de andere kant uit. "Lorne, kom op. Weet je dan niet hoeveel moeite Jasper en ik gedaan hebben om je uit de cel te halen?" Ik snoof.
"Natuurlijk, daarom ben ik nu hier." Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek Monty aan. Hij keek even achter zich, naar Jasper die aan het praten was met twee andere personen. "Je kunt niets zonder je vriendje hé," mompelde ik naar hem en grijnsde. "Jasper moet alles voor je doen, toch Monty?" Hij vernauwde zijn ogen iets en ik knipoogde even, waarna ik bij hem vandaan liep.
Ik had een aantal minuten rond de mensen gelopen. Het was een grote puinhoop en iedereen rende langs elkaar, terwijl ze druk aan het praten waren. Waarom konden de mensen niet even bedenken dat we op de aarde waren, welke vol radioactiviteit zit en waar waarschijnlijk wezens rondlopen die daardoor aangetast zijn, en dat we beschutting nodig zouden moeten hebben voor de tijd dat we hier zouden zijn. Denkt iedereen nou echt vrij te zijn? We zijn opnieuw een experiment van de Arc, maar niemand lijkt het te merken.
"Clarke!" riep ik toen ik het blonde meisje zag. Ze keek om en ik liep naar haar toe. "Denkt iedereen echt vrij te zijn?" vroeg ik en ze haalde haar schouders op. "Niemand denkt er over na dat we opnieuw een experiment zijn van de Arc. Wij moeten zien of het leefbaar zodat zij een goed leven kunnen krijgen." Ze knikte.
"Klopt, ik probeer het ook te vertellen, maar niemand luistert." Ik zuchtte en keek om me heen.
"Dan moeten we het anders duidelijk maken, toch?" Ik wees naar de jongen met het gekrulde haar. Hij probeerde mensen aan te sporen om actie te ondernemen, maar niemand luisterde. Ik mocht die gozer niet zo, maar we moesten toch iets kunnen bereiken. Als we nu niets gingen doen zouden we binnen drie dagen al uit ons voedsel zijn en zouden de eerste doden kunnen vallen. Er moest actie ondernomen worden en wel meteen.

Reacties: