FanFic.nl

Beauty and the Beast|| Larry Stylinson[afgerond]

003

De volgende morgen wekt zijn vader hem vroeg.
‘Louis, Louis kleed je aan. We moeten om twaalf uur op het grote plein zijn.’ Zijn vader vertelt niet waarom, maar Louis heeft een redelijk goed idee. Zijn vader staart hem voor een paar seconden aan, dan staat hij abrupt op en verlaat hij Louis’ kamer. De jongen zelf slaat de dekens van zijn lichaam en stapt uit bed. Zonnestralen piepen door de spleet tussen de gordijnen zijn kamer in en Louis knijpt zijn ogen dicht tegen het zonnige licht. Op gevoel maakt hij zijn weg naar de kledingkast, waar hij de deuren opentrekt en knippert tegen het licht van het lampje dat erin zit.

Hij trekt een outfit uit de kast en begeeft zich dan naar zijn badkamer. Hij gilt nog net niet als hij zijn spiegelbeeld ziet. In plaats daarvan zucht hij diep en klopt hij wat hopeloos op zijn haar. Hij pruilt en dumpt zijn kleding op de toiletpot, waarna hij de douche aanzet en stript totdat hij zo naakt is als op de dag dat hij werd geboren. Dan stapt hij onder het warme water en zucht opgelucht.

Het plein is druk, heel druk, en Louis had nooit verwacht dat er zoveel mensen zouden komen opdagen. Zodra twee agenten hem in het oog krijgen, wordt hij bij zijn vader vandaan gesleurd en bij een tiental andere jongens in een afgezet gebied geplaatst. Hij protesteert luid.
‘Ik heb niet eens gedag kunnen zeggen!’
De agenten reageren niet. Louis snuift, de andere jongens kijken hem aan. Hij herkent onder andere Stan, die dit jaar 22 is geworden. Dan beseft hij dat Stan dus al twee jaar de dans is ontsprongen en plotsklaps raakt hij zijn zenuwen kwijt. De kans is zo klein dat hij wordt uitgekozen. Louis glimlacht en krijgt een paar rare blikken van de jongens om hem heen. Hij besteed er geen aandacht aan. Het plein stroomt nog steeds vol en Louis raakt toch weer nerveus. Dan valt zijn oog op Jesy.

‘Jesy!’ roept hij. Zijn stem wordt helaas overstemd door al het andere geluid op het plein en hij blaast een pluk van zijn haar uit zijn gezicht.
‘Jesy!’ schreeuwt hij. Ditmaal ziet hij dat ze hem wel hoort en baant hij zich een weg naar de afscheiding. Jesy rent naar hem toe en ze geven elkaar een ongemakkelijk knuffel. Het touw snijd in zijn buik.
‘Ik hoop dat je niet wordt gekozen,’ fluistert Jesy in zijn oor. Louis knikt enkel.

Om twaalf uur precies valt het plein stil, doordat er een luide piep door de vele spiekers klinkt. Een vrouw stapt het podium op, glimlacht ongemakkelijk.
‘Sorry daarvoor, ik weet nog steeds niet hoe ik de microfoon moet behandelen, terwijl ik dit toch echt elk jaar doe.’ Het plein blijft stil. De vrouw kucht ongemakkelijk.
‘Juist. Goed. Welkom bij de 4de keer van het ‘’wie gaat er naar het kasteel’’ festival.’ Louis snuift.
‘Festival, je bent niet serieus,’ mompelt hij. Een paar jongens om hem heen grinniken.
‘Ik ben Danielle Peazer en ik zal jullie vertellen wie er naar het kasteel gaat.’

Twee mannen dragen een doorzichtige schaal met briefjes erin het podium op. Het plein wordt onrustig. Danielle bekijkt het met een glimlacht. Louis rolt zijn ogen.
‘Boeit het haar dan echt niet dat ze een van ons de dood in jaagt?’ De jongens om hem heen halen hun schouders op.
‘Blijkbaar niet, maat,’ zegt Stan met een schouderbeweging.
‘Weirdo,’ mompelt Louis vervolgend. Stan grinnikt en valt dan stil als Danielle weer begint te praten.
‘Dan ga ik nu bekend maken wie er naar het kasteel gaat!’ Ze haalt een gemanicuurde hand door de schaal en haalt er een briefje uit. Louis bijt op de nagel van zijn duim en haalt diep adem. Hij kijkt toe hoe ze het briefje openvouwt, hoe haar ogen de naam lezen. Dan kijkt ze op en glimlacht.
‘Louis Tomlinson.’

Zijn oren suisen en zijn armharen staan overeind. Vaag hoort hij hoe de jongens om hem heen hun adem laten ontsnappen, vaag hoort hij een schreeuw van wanhoop uit het publiek komen, maar het enige wat hij duidelijk hoort is zijn eigen hartslag. De jongens om hem heen kloppen hem op zijn armen, rug, schouders, maar alles is een waas voor hem. Zijn zicht richt zich maar op een ding, het briefje in de handen van Danielle. Hij slikt, maar zijn keel blijft droog. Een woord ontsnapt aan zijn lippen.
‘Nee.’

‘Nee! Nee!’ hij duwt de anderen van zich af, blijft schreeuwen, ‘nee!’ Twee agenten komen op hem af, proberen hem vast te pakken, maar hij duwt ze van zich af. Hij schreeuwt nog steeds, maar hij weet niet meer wat. Meer agenten komen op hem af. Ze pakken hem vast en hij protesteert luid.
‘Nee! Nee! Laat me los, laat me gaan!’ Een scherpe naald dringt zijn huid binnen en langzaam worden zijn prostesten zwakker en zwakker, totdat alles zwart wordt.

‘Lou. Lou.’ De roep van zijn naam wordt vergezeld door het door elkaar schudden van zijn lichaam. Hij kreunt en opent zijn ogen langzaam. Jesy zucht opgelucht.
‘Hey Lou.’ Hij duwt zichzelf voorzichtig overeind en observeert de kamer waarin hij zich bevind. Het is een saaie, grauwe kamer. Tegenover hem zit een raam, die uitkijkt op het plein waar het hele ‘’festival’’ zich heeft afgespeeld.
‘Wat is er gebeurd?’ vraagt Louis met een zucht. Jesy kijkt hem kort aan en zucht dan, waarna een traan over haar wang rolt.
‘Je bent uitgekozen en toen flipte je hem.’ Louis is even stil en een flard met de roep van zijn naam schiet door zijn gedachten. Hij kreunt weer, maar ditmaal om een compleet andere reden.

‘Ik ben het echt geworden.’ Jesy knikt en Louis staat op, om vervolgens zijn beste vriendin een knuffel te geven.
‘Alles komt wel goed, Jesy.’ Hij voelt hoe Jesy haar hoofd schudt.
‘Nee, Louis. Het komt niet goed. Geen van de jongens keert terug uit het kasteel. Dit wordt je dood.’ Louis zucht.
‘Misschien. Ik weet het niet meer. Ik wil dit niet...’
‘Maar je moet,’ maakt Jesy zijn zin af. Louis knikt, maakt een zwakke poging om de sfeer op te fleuren.
'De bloemen voor mijn graf zijn tenminste al present.’ Jesy slaat hem hard in de maag.

Reacties: