FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

Vallen, vallen, vallen

Het moment dat ik verliefd op je werd, herinner ik me niet meer. Ik herinner me enkel het vallen, vallen, vallen. Het lijkt haast een terugkerend thema te zijn, van jouw duikvlucht van twee trappen omdat je zo blij was mij weer in één stuk te zien na een bijzonder slechte volle maan, tot de val door de sluier.
Maar dat was bij lange na niet het begin. Als ik er goed over nadenk was je al aan het vallen toen ik je voor het eerst zag. Een bleek jongetje dat als één van de eersten door McGonagall uit de hechte kluwen volbloeden, die je toen nog als je familie beschouwde, werd geroepen. Een nog bleker jongetje toen de sorteerhoed ferm “Griffoendor” riep en je een nieuwe familie binnen liet vallen.
Eigenlijk waren we al die tijd aan het vallen, langzaam, maar naar elkaar toe alsof een soortement van zwaartekracht ons verbond. Totdat we de top hadden bereikt, keihard en geweldigdadig crashten in iets wat zo fantastisch was dat ik wilde en wist dat het nooit meer op zou houden. Al die tijd waren we immers naar dat moment toe gevallen.
Toch bleek uiteindelijk dat onze lijnen verder bogen. Uit elkaar. We leken te vliegen en vielen samen door de deurpost omdat we per se met z’n tweeën de deur van ons eerste eigen appartement moesten openen. Een buigpunt. Onze zwaartekracht was niet langer sterk genoeg om de donkere materie bestaande uit die verdomde oorlog en, zo bleek later, die vervloekte verrader te weerstaan. Ons vertrouwen was een ballon die de klauwen van onze poten uiteenrukten.
Of was onze lijn toch een trilling? Ik had het nooit durven hopen. Was te boos, te verward. Maar na twaalf jaar kwam je toch weer mijn leven in vallen, met een crash die alleen van jou had kunnen zijn. Je bent immers altijd een dramaqueen geweest.
We vielen niet in elkaars armen zoals we gehoopt hadden. Deed dat pijn? Ik weet het niet. Ik denk dat ik bovenal te blij was om je weer te zien, te opgelucht dat ik me niet in je vergist had.
Maar een trilling is en blijft een trilling, een boog. Uiteindelijk buigt hij door, vervolgt zijn pad. En zoals we altijd maar bleven vallen, viel jij weer. Voor het eerst in tijden letterlijk. Een inschattingsfout. Een misstap. Zo, dwars door de sluier.
Misschien is het nu mijn tijd om te vallen. Dat zou de trilling wel kleiner maken. Zwakker, als een steeds langzamere hartslag die uiteindelijk stilvalt in een vlakke lijn, oneindig vastgeplakt aan ons midden.

Liefs,
Remus

Reacties: