FanFic.nl

A place called Narnia, You Said?

We're all very sorry

Wanneer we na een hobbelige rit aan komen in de ingang van de berg moet ik echt op mijn tong bijten om niet ‘eindelijk’ te roepen. Het moment dat ik terug op de grond sta, beginnen mijn knieën te knikken en heb ik het gevoel dat er twintig kilo lood in mij schoenen verwerkt zit. ‘Da’s normaal, hoor,’ zegt Sí¹rion die zijn nek heen en weer schudt om het vocht eruit te schudden zodat er nog meer water langs mijn gezicht druipt. Niet dat ik er wat om geef. ‘Laten we gaan, een eindje verderop zijn er een hele hoop vuren,’ zegt ik terwijl ik mijn haren een beetje uitwring. Sí¹rion reageert niet en volgt me een paar meter die gang in. Snelle voetstappen komen op ons af terwijl verschillende stemmen tegelijk ‘ Daar ben je!’ en ‘Wie is dat?’ roepen. Ik trek mijn wenkbrauw op naar Sí¹rion die op zijn beurt mij weer verbaasd aankijkt. De uitleg kwam nog geen fractie van een seconde later de hoek om rennen. Peter, Edmund en Lucy kijken ons alledrie hijgend aan. Het is even stil terwijl ze op adem komen tot Peter plots vraagt: ‘Hoe komt het, dat elke keer dat ik je zie, je drijfnat bent?’ Dat was wel de laatste vraag die ik verwacht had. ‘Eh.. Bad timing?’ probeer ik. Emund en Peter grinniken en hun zusje schenkt me een vrolijke glimlach. ‘Wie ben jij?’ vraagt Lucy beleefd aan Sí¹rion terwijl Peter ons wenkt. ‘Sí¹rion zoon van Camthalion, tot uw dienst, Uwe Hoogheid.’ Zegt hij en hij buigt zijn hoofd. Hoofdschuddend loopt ik achter Peter aan, me afvragend waarom iedereen zoveel heisa rond hen maakt. Ik bedoel, de oudste is geeneens achttien, denk ik. ‘Caspian en Luïwé zijn de rest van de berg aan het uitkammen. We dachten echt dat je wat ergs overkomen was,’ zegt Edmund grijzend en met een vleugje opluchting in zijn stem. ‘Ben ik zo belangrijk dan?’ vraag ik eigenlijk totaal niet serieus. ‘Best wel -‘ Begint Edmund tot Peter hem onderbreekt. ‘Je hebt geen idéé hoe belangrijk je wel niet bent,’ Ik maak een kort geluidje, maar ga er verder niet op in. ‘Wat hebben jullie eigenlijk besproken waar ik niet bij mocht zijn?’ vraag ik nieuwsgierig. Peter en Edmund zwijgen zodat het enige wat de stilte verbreekt onze voetstappen en Sí¹rion’s en Lucy’s geklets een eindje achter ons zijn. ‘Alles,’ Peters stem klinkt schor alsof hij net heel luid geschreeuwd heeft. ‘Het spijt me van je familie,’ fluistert Edmund. ‘Het spijt ons allemaal,’

Reacties: