FanFic.nl

A Stellar Monument to Loneliness [Stand Alones]

Slachtoffers

Ze dragen lijken naar binnen, verzorgen gewonden, rouwen al het leed en verlies. Zodra de adrenaline wegebt, zoeken ze hun geliefden op, nestelen zich in de vertrouwdheid en veiligheid van vriendschap. Die avond schrobben ze gedroogd bloed van hun huid en rijten wonden zich open elke keer ze hun ogen sluiten om het slagveld tegen het zwart van hun oogleden als een verschrikkelijke film te zien. De geluiden van knetterende spreuken, gevloek en gehuil houdt hen ’s nachts wakker, zwetend en snikkend in lakens die hun lijf aan het bed ketenen.
Hoe kan deze plek ooit weer een thuis worden? Het is eindelijk weer veilig, maar de schade is permanent. Zweinstein, toverschool en massagraf. Volgend jaar zullen veel meer mensen de Terzielers zien.
Ze zijn slachtoffers. Ze zijn overlevers.

“Is dit hoe een overwinning hoort te voelen?” vraagt hij. Het proeft eerder bitter dan zoet op zijn tong. De jongen aan zijn zijde heeft zijn broer zien sterven.
Harry voelt zich misselijk. Het kasteel ligt in brokken om hen heen en het licht dat de Grote Zaal binnenvalt, belicht de doden, de gewonden. Daar waar duistere vloeken ingeslagen zijn, zullen er altijd littekens op de muren staan.
Fred. Remus. Tops. Kasper. En zeventien jaar geleden: Lily en James.
Zijn lippen trillen en zijn maag draait zich meerdere malen om, brengt een smaak in zijn mond als slangenvergif.
Maar hij is een held.

“Mam, Pa, ik heb het gedaan!” roept hij uit. Er is geen reactie. De hoop slaat genadeloos aan diggelen met de pijn van scherven glas die zich in zijn hoofd boren.
Marcel voelt zich een kind. Natuurlijk maakt dit het niet ongedaan. De leegte blijft in hun ogen, hun herinneringen blijven opgesloten in een kist waar hij de sleutel niet toe heeft.
Waarom had hij zichzelf toegestaan te dromen dat hem verslaan, háár verslaan, hen zou genezen?
Zijn knieën knikken en hij zakt neer op de grond aan de bedden van Alice en Frank.
Maar hij is een held.

Harry en Marcel zijn zonen. Voldemort is dood, maar het brengt hun ouders niet terug.

Harry en Marcel zijn Griffoendors. Even laten ze het zichzelf toe hun pijn te voelen. Dan staan ze weer recht. Gaan ze verder. Zweinstein heeft hen nodig, en hun familie heeft hen nodig.

Ze doen het dapperste dat oorlogsslachtoffers kunnen doen: ze leven.

Reacties: