FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

The first...

Het valt niet mee om een pubermeisje te zijn en al helemaal niet als je ook nog eens half vampier bent. Het brengt een bizarre hoeveelheid complicaties met zich mee: je groeit sneller dan de andere kinderen, bent volwassen rond je zevende, reageert bliksemsnel en hebt soms zin in bloed. Niet evident om zo te zijn, nietwaar?

Ik was vijftien toen ik voor het eerst naar school mocht. Een cruciaal ogenblik in mijn leven, want ik had nog nooit met leeftijdsgenoten gespeeld, geleerd of zelfs maar gepraat. Begrijp je m’n probleem? M’n eerste schooldag had plaats op een prachtige lentedag. Zo’n dag waarop alle vogels fluiten en de bomen prachtige bloesems dragen. Het mocht allemaal niet baten: ik was zo nerveus als iets voor mijn eerste schooldag. Jaren had ik reikhalzend uitgekeken naar dit moment, maar nu het zover was, sloeg de angst me om het lijf. Ik wou niet meer naar school. Ik was bang… Wat als ik niemand mocht? Wat als niemand mij mocht? Wat als ik niet goed was in leren? Wat als…

Enkele uren voor de school begon, nam Jacob me mee naar het woud. Gewoon, om me op te vrolijken… We renden er, zoals alleen een half-vampier en weerwolf dat kunnen. Uiteindelijk zakten we uitgeput neer op een open plek en daar aanhoorde Jacob mijn twijfels.
'En dus wil ik niet meer naar school. Ik ben te anders. Ze gaan het zien en me niet mogen,' besloot ik mijn verhaal. Ik keek hem triest aan. Hij legde zijn hand op mijn schouder en nam me in vertrouwen dat hij zich ook zo had gevoeld op zijn eerste schooldag en dat ik niet bang moest zijn: er zaten hordes weerwolven op school, die wisten wie ik was en me respecteerden. Vervolgens omhelsde hij me met de woorden dat ik altijd zijn Renesmee zou zijn. Tranen van ontroering welden op. Hij nam mijn hand vast. Ik keek in zijn donkere ogen en voelde een enorme vlaag van genegenheid voor hem. Ik was geboren en ik was ingeprent door Jacob. Wat betekende dat ik zijn uitverkorene was, zijn ware, zijn reden om te leven, zijn alles. Hoewel we elkaar al heel mijn leven kenden, vijftien jaar intussen, waren we nooit meer geweest dan hechte vrienden, soulmates of wat dan ook. Jacob had altijd gezegd dat hij wou wachten tot ik oud genoeg was, dat hij me een kindertijd en jeugd wou gunnen, en dat deed hij. Maar toen op die bewuste lentedag, voelden we ons beiden meer tot elkaar aangetrokken dan ooit. Ik zag zijn bruine huid, zijn vriendelijke gezicht, zijn begripvolle ogen met prachtige wimpers… Details zoals de zachte welving van zijn lippen, het kuiltje in zijn mannelijke kin vielen me op. Zijn hand streek over mijn rug. Een prettig gevoel van vertrouwen en tederheid overspoelde me. Ik hoorde de vogels niet meer, de kleur van de ontluikende bloemen vervaagde en toen, alsof het allemaal voor mijn geboorte al was vastgelegd, kuste we elkaar voor het eerst…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.